بریده‌هایی از کتاب صد سال تنهایی

زمان نمی‌گذرد، فقط تکرار می‌شود.

خوزه می‌دانست که نمی‌توانند از همان راهی که آمده بودند برگردند، چرا که آنها رو به سوی آینده داشتند؛ نه گذشته.

اگر سوسک توانسته از ظلم بشر رها شود، تنها به این دلیل است که به تاریکی پناه می‌برد و در آنجا به زندگی شکست‌ناپذیر خود ادامه می‌دهد. چون انسان از تاریکی می‌ترسد و سوسک هم از روشنایی.

بدون ترس و وحشت از خداوند می‌پرسید که مگر انسان‌ها از آهن ساخته شده‌اند که آن همه رنج و عذاب و فلاکت را برایشان می‌فرستد و از آنها می‌خواهد تحمل کنند؟

هرجا هستند همواره به یاد داشته باشند که گذشته چیزی جز دروغ نیست و خاطره هرگز بازگشت ندارد و پرحرارت‌ترین و دیوانه کننده‌ترین عشق‌ها هم واقعیت‌هایی ناپایدار هستد که عمری بسیار کوتاه دارند.

زمان نمی‌گذرد، فقط تکرار می‌شود

آمارانتا گفت: ـ عجب! مردان چه رفتارهای غریبی دارند! از یک طرف در همه عمرشان به نبرد با کشیش‌ها می‌پردازند و از طرف دیگر، به دوستانشان کتاب دعا هدیه می‌دهند!

زیرا همه نسل‌های محکوم به صد سال تنهایی، فرصتی برای زندگی دوباره، روی کره زمین پیدا نخواهند کرد.

می‌خواست تا پایان عمر هرگز در را باز نکند. اندیشید: «اینجا بدون حضور یک مرد در خانه، می‌پوسیم و خاکستر می‌شویم ولی به مردم بدبخت و پست این شهر اجازه نمی‌دهیم اشک ما را ببینند.»

هرچه بیشتر از عمرش می‌گذشت، خاطره تیرباران را واضح‌تر می‌دید و انگار گذشت زمان او را به آن واقعه دور نزدیکتر می‌کرد.