بریده‌هایی از کتاب زنانی که کار می‌کنند

بزرگ‌ترین اشتباهی که مردم در زندگی می‌کنند تلاش برای معاش نیست، بلکه انجام ندادن کاری است که از آن بیشترین لذت را می‌برند.

من آدم‌های باهوش و با پتانسیل قوی فراوانی را می‌شناسم که نتوانسته‌اند انتظارات (خود و دیگران) را برآورده کنند، زیرا رقیبشان انگیزه‌ی بیشتری برای موفقیت داشته است.

خواسته‌ی قلبی از این حس ناشی می‌شود که گویی شما بخشی از باورهای خود هستید چیزی بزرگ‌تر از خودتان.

«هیچ‌کس نمی‌تواند شما را رده‌بندی کند.»

پدرم همیشه می‌گوید، اگر قرار است فکرکنی، باید بزرگ فکرکنی.

«وقتی یکی از بچه‌هایم در روزی‌معین می گوید مامان! کار نکن!، معمولا اینطور جواب می‌دهم: می‌دانم دلت نمی‌خواهد امروز بروم سر کار، من هم دوست دارم پیش شما باشم. با این‌حال مامان باید برود تا به زن‌هایی کمک کند که در شغل و در خانواده‌شان به کمک نیاز دارند. به خاطر شغل مامان، می‌توانیم غذاهای خوشمزه بخوریم، و در این خانه‌ی زیبا زندگی کنیم و به دیگران کمک کنیم تا زندگی بهتری داشته باشند.»

ما با هم، کاریکاتور «زنان شاغل» را از اذهان مردم پاک می‌کنیم.

این مَثل رایج «] مردم[شاید سخنان شما را فراموش‌کنند، ولی هرگز احساسی را که در آنها ایجاد می‌کنید فراموش نخواهندکرد.»

انسان‌های خوش‌بین و کنش‌گرا از خود و قابلیت‌هایشان با کلمات مثبت صحبت می‌کنند: می‌توانم، قصد دارم، مطمئنم. برعکس، انسان‌های منفی، تحت سلطه‌ی عوامل بیرونی و مکررآ قربانی شرایط هستند. می‌توانید آنها را از کلماتی که به کار می‌برند به راحتی بشناسید: نمی‌توانم، نمی‌شود، نگرانم، مشکل آن است که

ما زنان شاغل، همسر، مادر، رهبر و کارآفرین هستیم اگر خانواده در اولویت اول باشد؛ کار اولویت دوم نخواهد بود. زندگی ترکیبی از این دو است. آن ماری اسلاتر، مدیرعامل نیوآمریکا و نویسنده‌ی کار ناتمام

بر عملکرد و بهره‌وری خویش تمرکز کنید و غیبت در کنار آبسردکن را به دیگران واگذار نمایید.»

از خود نپرسید دنیا به چه‌چیز نیاز دارد؛ بپرسید چه‌کاری باعث سرزندگی شما می‌شود. و سپس بروید و آن کار را انجام دهید. چون دنیا به آدم‌های سرزنده نیاز دارد.

گاهی اوقات دوست دارم که جلوی تلویزیون بنشینم و در حال خوردن یک کاسه‌ی بزرگ پاستا و یک لیوان نوشابه، سریال زنان خانه‌دار واقعی را تماشا کنم، اما اگر با خودم صادق باشم، این کار هیچ فایده‌ای برایم ندارد.

پدرم می‌خواست این شغل را برای خودم انتخاب‌کنم، نه برای او. می‌خواست مطمئن شود خواسته‌ی قلبی من است، و من چشم خود را به روی سایر فرصت‌های عالی برای رشد شخصی و حرفه‌ای نبسته‌ام.

به گفته‌ی ویل اسمیت، موسیقی‌دان برنده‌ی جایزه‌ی گِرَمی و بازیگر نامزد جایزه‌ی اسکار، «من هیچ‌وقت خود را به چشم آدمی‌با استعداد خاص نگاه نکرده‌ام. برتربودن من مسخره است، وجدان کاری تهوع‌آور... تنها چیزی که می‌بینم و در مورد من به وضوح متفاوت است، این است که از مُردن روی تِردمیل نمی‌ترسم. هیچ‌کس در این کار بهتر از من نیست، همین و بس. شاید شما بااستعدادتر، باهوش‌تر و با جاذبه‌ی جنسی بیشتر از من باشید. شاید همه‌ی اینها باشید. در نُه مقوله بهتر از من بودید. اما اگر با هم روی تردمیل برویم، از دو حالت خارج نیست: یا شما اول از آن پایین می‌روید، یا من خواهم مُرد. واقعآ به همین سادگی است.»

به گفته‌ی مادرم، بخشی از تعریف دوباره‌ی موفقیت یعنی آگاه باشیم که با گذشت زمان، مسائل مهم برای ما تغییر خواهند کرد. ممکن است یک سال تا پنج سال بعد، تنها غیر از مهم‌ترین چیزی که داریم (احتمالا خانواده)، باقی چیزها عوض شود.

در ایالات متحده، ۴۷ درصد از نیروهای کار را زنان تشکیل می‌دهند؛ ۷۰ درصد از کل مادران یا به درآمد خانواده کمک می‌کنند یا خودسرپرست هستند؛ و نان آور اصلی ۴۰ درصد از خانواده‌های آمریکایی زنان هستند ـ با این وجود، به طرزی می‌گویند «زنان شاغل» که گویی آنان امری خلاف قاعده‌اند.

موفقیت را با کلمات خود تعریف کنید، با قوانین خود به دست آورید و با غرور زندگی کنید.

در یکی از مطالعات اخیر، همچنین معلوم شد که ۷۲ درصد از شرکت‌کنندگان گفته‌اند در روزهایی که ورزش می‌کنند؛ زمان را بهتر مدیریت می‌کنند و ۷۴ درصد گفته‌اند که وقتی ورزش می‌کنند، از عهده‌ی فشار کاری خود بهتر برمی‌آیند.

امروزه، هنوز بسیاری از مادران حس می‌کنند که برای شرکت در بازی‌های مدرسه‌ی فرزندشان، مجبورند دروغ بگویند که به کارشان مربوط است. ما مادران شاغل باید همراه هم، ذهنیت «جنگجوی کار» را از بین ببریم. و این پیام را به خود و اطرافیانمان بدهیم که آنچه مهم است نتایج است نه زمان مواجهه.