بریده‌هایی از کتاب باب الحسین علیه السلام (جلد ۱)

عجیب نیست که هدایت و نجات در انحصار اوست: پیامبر اکرم صلَّی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: «إنَّ الحُسَین مِصباحُ الهُدیٰ و سَفینةُ النّجاة.» به راستی که حسین، چراغ هدایت و کشتی نجات است. «و أمَّا الحُسَین... بابُ نَجاةِ الأُمَّة.» و امّا حسین ... درگاه نجات اُمّت است.

شناخت حَسن، حسین و محسن دل‌رباست و مصیبت بر آنان جان‌گداز. به این دلیل است که برای توجّه به معرفت فطری حسینی و شوراندن محبّت به او روضه می‌خوانند؛ ذکر مصائب او را می‌گویند و گریه می‌کنند تا حسینی شوند و به روضه‌ی او درآیند. آن‌که حسینی شد، به هر جا که امام حسین علیه‌السَّلام در آید او نیز در می‌آید. خدای متعال به ایشان فرمود: (وَ ادخُلی جَنَّتی) به بهشت من در آ! حبیب، حبیب را جدا از خود نمی‌خواهد؛ بلکه نزدیک‌ترین به خود می‌خواهد، و این همان فرمایش رسول الله صلَّی‌الله علیه‌وآله‌وسلّم و نقش نگین است: «أحبَّ اللهُ مَن أحَبَّ حُسَیناً.» خدای دوست دارد کسی را که حسین را دوست بدارد.

برای حسینی شدن، محبّت او را باید در خود حاضر داشت. دلی که محبّت سیّدالشّهدا علیه‌السَّلام در او حاضر باشد همین‌جا در بهشت است. دوری و نزدیکی به دیگری به میزان محبّت به اوست. امیرالمؤمنین صلوات‌الله‌علیه فرمودند: «أقرَبُ القُربِ مَوَدّاتُ القُلوب.» نزدیک‌ترین نزدیکی‌ها، دوست داشتن قلب‌هاست. و گریه نشانه‌ی محبّت است؛ نشانه‌ی جوشش محبّت و سوزش آن است. «محبّت» فرع بر «معرفت» است. امام صادق علیه‌السَّلام فرمودند: «الحُبُّ فَرعُ المعرِفَة.» محبّت فرع (شاخه‌ی) معرفت است.

خدای متعال، بهشت‌ها و حوریان بهشتی را از نور امام حسین علیه‌السَّلام خلق فرموده است؛ پس برای بهشتی شدن حسینی باید شد و آن‌که حسینی است در بهشت است؛ نه فقط آن‌جا، بلکه همین‌جا.

رسول اکرم صلَّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم فرموده‌اند: «... و فتَقَ نورَ الحسین فخَلَقَ مِنهُ الجِنانَ و الحورَالعین...» و شکافت نور حسین را، پس از او بهشت‌ها و حورالعین را آفرید.

روضه‌خوانی، برای پرداختن دل از غیر و درآمدن به روضه‌ی سیّدالشّهداست صلوات‌الله‌علیه، و هر گوشه از کربلا روضه است و روضه‌خوانی است؛ روضه‌ای به رنگ زبرجد و دل‌هایی به رنگ یاقوت؛ شفّاف و نورانی! آن‌جا اشقیا، تسبیح و تحمید و تهلیل و تکبیر را سر بریدند و اسلام را کشتند. «لقَد قَتَلوا بِقَتلِک الإسلام.» حقیقتاً با کشتن تو، اسلام را کشتند.

خدای متعال دل شیعیان شما را از باقی‌مانده‌ی گِلِ تنِ مطهّر و مبارک شما خلق فرموده و چنین است که سر سوزنی از آن عظیم‌ترین مصیبت برای به زاری کشاندن آنان بس است. محتاج جنگ نیست اگر قصـد جان ماست چون دل ازآنِ توست به روضه چه حاجت است نام مبارکتان کفایت از بی‌قراری می‌کند؛ نام شما و آن شاه‌زادگان: زینب، عبّاس، علیّ اکبر، قاسم، سکینه، رقیّه و آن نازدانه صلوات‌الله علیک وعلیهم أجمعین «فما أحلیٰ أسماؤکم»

محمّدبن‌مسلم گوید: از امام باقر و امام صادق علیهماالسَّلام شنیدم که می‌فرمودند: «إنَّ اللهَ تَعالیٰ عَوَّضَ الحُسَینَ علیه‌السَّلام مِن قَتلِهِ أن جَعَلَ الإمامَةَ فی ذُرِّیَّتِهِ، و الشِّفاءَ فی تُربَتِهِ، و إجابَةَ الدُّعاءِ عِندَ قَبرِهِ، و لا تُعَدُّ أیّامُ زائِرِیهِ جائِیاً و راجِعاً مِن عُمُرِه.» به‌راستی که خدای تعالیٰ به عوض قتل حسین علیه‌السَّلام، امامت را در ذرّیّه‌ی او و شفا را در تربت او و اجابت دعا را نزد قبر او قرار داد و ایّام (عمر) زیارت‌کنندگان او در رفت و برگشت، از عمر آنان به حساب نمی‌آید.

البتّه این حرف‌ها برای دهان ما بزرگ است که بخواهیم شعار خودمان قرار دهیم؛ ما با خیال خدای متعال زندگی می‌کنیم، نه با خدای متعال. حضرت سیّدالشّهدا صلوات‌الله‌علیه خطاب به خدای متعال عرضه داشتند: «تَرَکتُ الخَلقَ طُرّاً فی هَواکاو أیتَمتُ العِیالَ لِکَی أراکا و لَو قَطَعتَنی فی الحُبِّ إرباًلَما حَنَّ الفُؤاد إلیٰ سِواکا» خلق را جمیعاً در هوای تو رها کردم و خانواده و فرزندانم را یتیم کرده تا به لقای تو برسم. و اگر مشیّت و خواست تو بر این است که به محبّتت قطعه‌قطعه شودم، هرگز دلم به سوی غیر تو مایل نمی‌شود.

دوست ما را و همه نعمت فردوس شما را