بریده‌هایی از کتاب محرمانه، مستقیم

لحظه‌ها را دریاب؛ زیرا هیچ‌گاه تکرار نمی‌شوند و گاه این لحظه‌ها، فرصتی استثنایی برای انجام کاری بزرگند.

آنچه روزی رسید، دیگران را شریک ساز؛ گرچه به اندازه‌ی یک لبخند، یک جمله‌ی زیبا یا سخنی شیرین باشد. آنچه رسید، ببخش؛ گرچه به قدر گرده‌ی نانی باشد. آنچه رسید، ببخش؛ از همه‌ی آموخته‌هایت تا تکثیر شوی، تا تکرار شوی، تا بمانی.

مردی چون امام علی (ع) نقل شده که آدمی نباید به کمتر از بهشت خود را بفروشد، امّا من مردی را شناختم که قیمتی بسیار سنگین برای خودش قائل بود؛ از تمام بهشت هم سنگین‌تر، او کسی جز حسین بن علی (ع) نبود. قیمت او خود خدا بود.

هر چه را نگه داری از کفت می‌رود و هر چه ببخشی صد چندان می‌شود.

نگذار حدّاقل‌ها چنان تو را در خود گرفتار آوردند که از برخوردار شدن از عالی‌ترین مراتب کمال بمانی.

فرزندم! آدم‌های بسیاری را دیده‌ام، زشت و زیبا، قوی و ضعیف، شجاع و ترسو، دارا و ندار، عاقل و جاهل، عابد و گنه‌کار. با انواع رفتارها و کنش‌ها. امّا اگر از من بپرسی میان همه‌ی آنچه در این سال‌ها از روابط و مناسبات مردم دیده‌ام، چه چیزی را در روز و روزگارشان مؤثّرتر یافته‌ام؟ هیچ کدام از موارد بالا را نمی‌توانم ذکر کنم و مطمئن باشم که نقش مهمّی در رسیدنشان به کمال و گذارشان از فراز و نشیب‌های حیات داشته است. هر کدام به جای خویش نیکوست، امّا هیچ صفتی را همچون سخاوت در حیات و کمال مردم مؤثر نیافتم. همه‌ی فضایل یک طرف، امّا بخشش و سخا یک طرف.

طبق سنّت الهی، هر کس می‌تواند نتیجه‌ی تلاش خود را ببیند؛ چه دنیایی باشد و چه آخرتی. همه‌ی کسانی که چون گنجشک از شاخه‌ای به شاخه‌ای می‌پرند و کارها را نیمه تمام، رها می‌کنند و به کار دیگر می‌پردازند، به سان اقیانوس پهناوری هستند که عمقی به اندازه‌ی یک بند انگشت دارند. مجموعه‌ای از تجربه‌ها و حرفه‌های ناقص، ره به دهی نمی‌برد و مردی را به بزرگی نمی‌رساند، زیباترین کار تو کامل‌ترین آنهاست. این اثر هر چه باشد، می‌ماند.

کاش بدانی بیش از نُه ماه طول کشید تا اسمی را برایت پیدا کنم، اسمی که مثل خودت زیبا و گوش‌نواز باشد؛ امّا پیش از آنکه سر در پی زیبایی لفظ و کلمه داشته باشم، در دل این امید را پاس می‌داشتم که روزی مسمّای این اسم، در تو ظهور کند، پاکی مریم (س)، معصومیت فاطمه (س)، رحمت محمّد (ص)، شجاعت علی (ع)

گذار از پیچ و خم‌های زندگی و با خبر شدن از فراز و نشیب‌ها، کمین‌گاه‌ها، پرشگاه‌ها و دشت‌های فراخ پر گل و چشم‌نواز ناگزیراست. زندگی هم جز این نیست، امّا چند امکان پیش روی توست؛ برای آگاهی قبل از هزینه کردن: ۱. مطالعه‌ی تجربه‌ها؛ ۲. شنیدن تجربه‌ها؛ ۳. تجربه‌ی تجربه‌ها.

بی‌گمان این آیه از قرآن را خوانده‌ای که می‌فرماید: «الشَّیطانُ یعِدُکمُ الْفَقْرَ وَ یأْمُرُکمْ بِالْفَحْشاءِ وَ ...»، شیطان شما را از فقر و کاستی می‌ترساند و به کارهای زشت وا می‌دارد، در حالیکه خداوند شما را وعدۀ آمرزش و بخشش می‌دهد. آنکه می‌پندارد اگر ببخشد، مبتلا به نقصان و فقر می‌شود، بی‌آنکه بخواهد در بخل ورزیدن، همه‌ی داشته‌ها را از دست می‌دهد. نسبت بخل به شیطان است که خود، مبتلا به نقصان و ذلّت و نومیدی است و نسبت سخا و دهش، به خداوند عزیز و غنی. بُخل، بخیل را، مبتلای ناداری و فقر می‌کند و سخا بی‌نیازی و دارندگی را در پی دارد.

هر کدام از ما، تجسّم آرزوهای برآورده شده‌ی میلیون‌ها انسان هستیم که در اقصا نقاط این کره‌ی خاک زندگی می‌کنند،

اگر خوب به دارایی هایی که بسیاری از ما بدانها مفتخریم بنگری نیک در خواهی یافت که جملگی، قیمتی صد بار کمتر از ارزش یک روز زیستن همراه با عزّت دارند

و در هر کجا روزی رسان، تنها او است

اگر می‌خواهی بر دانسته‌هایت افزوده شود و وسعت در کسب دانایی و علم و فن و مال بیابی، در بخشیدن آنها به اهلش دریغ مکن! بدان که هر چه از علم و دانایی، توانایی و مال داری، حاصل بخشش دیگران و بذل خالق هستی است، آنها که اگر بخل می‌ورزیدند به من و تو هیچ نمی‌رسید. نوشتن و گفتن خود طریق زیبایی است، برای بذل دانسته‌ها. از این رو، آنچه به رسم شاگردی و تجربه‌ی روزگار حاصل آوردی، فرا روی دیگرانی چون خود قرار ده تا نور دانایی و علم، پیرامون تو و همگنانت گسترده شود.

مردم روزی را مترادف با خورد و خوراک روزانه و نان و خورش می‌شناسند. این گونه نگاه به روزی؛ مخصوص کسانی است که چشم سرشان و دل‌مشغولی‌اشان متوجّه نان و خورش است و دیگر هیچ؛ وگرنه چطور ممکن است از میان این همه روزی آشکار و نهان، کسی فقط آب و نان و علف را روزی بخواند. برخی روزی‌ها چون مداوم و پیوسته می‌رسند از دید ما پنهان می‌مانند، مثل دیدن، شنیدن. اگر قرار می‌شد دیدن و شنیدن گاهی باشد و گاهی نباشد آن موقع وجودشان را حس می‌کردیم و رنج نداشتن آنها را در می‌یافتیم. روشنایی روز هم روزیست، دیدار زیبایی‌ها و خوبی‌ها هم روزی است، شنیدن صدای اذان و نغمات دل‌انگیز مرغان چمن هم روزیست، فرصت و رخصت نماز و ذکر و عبادت هم روزیست، معنویت و نورانیت هم روزیست، شکرگزاری و ذکر نعمت‌ها و الطاف خداوند هم روزیست. باید دید چه می‌شود که این روزی‌ها را از دست می‌دهیم.

صورت ظاهر ما چه بلایی بر سر خلق روزگار می‌آورد. مردم گناهی نکرده‌اند! چرا می‌بایست چهره‌ی عبوس و ابروی گره خورده و هیکل آویزان ما را تاب بیاورند و به روی ما نیاورند. هر کس در دل، غوغایی یا رنجی دارد و دلیلی ندارد آنچه در درون ما می‌گذرد، به یک باره خلق عالم را متأثّر کند.

آنکه به حدّاقل راضی می‌شود، هیچ گاه به قله‌ی بلند نمی‌رسد، امّا آنکه فتح قله را در تیررس قرار داده است، همواره حدّاقل زیر پای اوست

نگذار حدّاقل‌ها چنان تو را در خود گرفتار آوردند که از برخوردار شدن از عالی‌ترین مراتب کمال بمانی

چه حیف که در فصل آموختن، به همه چیز مشغول می‌شویم، الّا آموختن

زن و شوهری پیاده سفر می‌کردند. در میان راه، به رودخانه‌ای رسیدند که باید از آن می‌گذشتند. زن رو به مرد کرد و گفت: تو مرا بر دوش می‌گیری تا از رودخانه بگذریم یا من تو را بر دوش بگیرم؟ مرد گفت: تو مرا بر دوش خود سوار کن. زن، شوهر را بر دوش گرفت و به راه افتاد. در میان رودخانه رو به مرد کرد و گفت: راستی چقدر سنگینی؟ مرد بادی به گلو انداخت و گفت: آخر ناسلامتی ما مَردیم؟ زن تنها پوزخندی زد و ساکت شد.