بریده‌هایی از کتاب بوطیقای فضا

بیان شاعرانه با این‌که نقشی حیاتی بر زندگی ما ندارد، اثری روح‌بخش دارد.

هر کتاب خوبی به محض آن که تمام شد، باید از نو خوانده شود. پس از خوانش اول است که خواندن خلاقانه آغاز می‌شود.

یاد حرف جوبو بوسکو می‌افتم که «هیچ کس تغییر مرا نمی‌بیند. اما به‌راستی کیست که مرا ببیند، من مخفی‌گاه خویشم».

کسی که گنجینه‌ای را دفن می‌کند، خود را دفن کرده است، راز، یک گور است. بی‌دلیل نیست که مردی که می‌توان با او رازی در میان نهاد، ادعا می‌کند که «چون گور» است.

اگر از هزاران روزنه به جهان بنگریم، هر لحظه آن را در تغییر می‌بینیم.

ما در دوزخ‌ایم، بخشی از ما همیشه در دوزخ است، حصارهای بلند، آن گونه که ماییم، در جهان نیات شر

هیچ چیز چون سکوتی نیست که به ما حس فضایی نامتناهی را می‌بخشد. آواها به فضا گونه‌ای از تجسم آوایی می‌بخشند. اما غیبت صدا، فضا را در سکوتی محض رها می‌کند. در سکوت، با حس چیزی بی‌کرانه، عمیق و بی‌پایان ربوده می‌شویم. این سکوت تمام وجود ما را در خویش می‌گیرد و برای لحظاتی چند، در عظمت این آرامش سایه‌وار غرق می‌شویم.

گه گاه چنان می‌اندیشیم که خود را به موقع می‌شناسیم. در حالی که همه‌ی آن‌چه می‌دانیم توالی پیوسته‌ای از بودن در فضای ثابت وجود است

اثر هنری باید روح هیجان‌زده را رهایی بخشد.

«جغرافیای سنگین حدود انسانی برای ماست، جایی که نیستیم». پیرژان ژووه