بریده‌هایی از کتاب خورشید هم یک ستاره است

من در جبهه‌ی خودم می‌ایستم. و تو در جبهه‌ی دیگر.

ما به دنیا اومدیم تا آرزو کنیم و آرزوهامون رو برآورده کنیم

هیچ‌چیز تا ابد دوام ندارد. مثل هیدروژن هفت و لیتیوم پنج. عشق یک نیمه‌ی عمر بی‌نهایت کوچک دارد که به هیچ تنزل می‌یابد. و وقتی تمام شود، انگار هرگز وجود نداشته است.

خدا هیچ‌وقت این دوروبر پرسه نمی‌زنه.

انسان‌ها مخلوقات منطقی‌ای نیستن. به‌جای این‌که منطق رومون حاکم باشه، احساسات رومون حاکمه. اگه این موضوع برعکس بود، دنیا جای شادتری می‌شد.

هیچ‌کس نمی‌خواد باور کنه زندگی تصادفه.

این اولین‌باری نیست که من از این فکرها دارم، اما این اولین‌باریه که تونستم انقدر ماهرانه درباره‌شون حرف بزنم. یه چیزی درباره‌ی بودن با ناتاشا هست که باعث می‌شه من کنارش بهترین خودم باشم.

«من فکر می‌کنم اون قسمت خوب همه‌ی ماها به یه طرازی وصله. همون قسمتی که کلوچه‌های دبل چاکلت رو با هم تقسیم می‌کنه یا به خیریه کمک می‌کنه یا یه دلار به یه موزیسین خیابونی کمک می‌کنه یا می‌شه یه پرستار داوطلب یا برای شرکت اپل تبلیغ می‌کنه یا می‌گه عاشقتم یا بخشیدمت. فکر کنم اون خداس. خدا رابط بین همه‌ی قسمت‌های خوب ماس.»

مردم این چیزها رو می‌گن تا به دنیا ربطش بدن. به‌طور پنهانی در عمق قلب‌هاشون تقریباً همه‌شون باور دارن که زندگی یه معنا و یه اشتیاقی داره. انصاف. نجابت بنیانی. چیزهای خوب فقط برای مردم خوب اتفاق می‌افته و چیزهای بد برای مردم بد. هیچ‌کس نمی‌خواد باور کنه زندگی تصادفه

یه راز دیگه که هرگز به کسی نگفتم اینه: مطمئن نیستم که لایق عشق باشم. حتا موقت. وقتی با راب بودم، هیچ‌وقت اون حسی رو که آهنگ‌ها می‌گن باید داشته باشی، نداشتم. هیچ‌وقت احساس دورانداختن یا مصرف‌شدن نداشتم. مثل هوا بهش نیاز نداشتم. واقعاً ازش خوشم می‌اومد. دوست داشتم نگاهش کنم. دوست داشتم ببوسمش، اما همیشه می‌دونستم که می‌تونم بدون اون زندگی کنم.