بریده‌هایی از کتاب خورشید هم یک ستاره است

گاهی اوقات زندگی‌ت بدجوری به‌هم می‌ریزه. خیلی سخته که فکر کنی هیچ‌کسِ دیگه‌ای حسش نمی‌کنه

می‌گه نمی‌دونه بدبینی من از کجا نشأت می‌گیره، اما من بدبین نیستم. من واقع‌گرام.

نگاهی بهم می‌اندازه که هاکی از اینه که خیلی چیزها هست که من ازشون بی‌خبرم.

گاهی اوقات فکر می‌کنم ما هرکدوم اون‌طرف یه دیوار شیشه‌ایِ عایق صدا واستادیم. می‌تونیم همدیگه رو ببینم، اما نمی‌تونیم صدای همدیگه رو بشنویم.

می‌گم: «کی قراره اون زل‌زدن تو چشم همدیگه رو شروع کنیم؟» چشم‌های درشتش رو طوری می‌چرخونه که دلم می‌خواد زل بزنم به‌شون. می‌گه: «بعداً. بعد از مصاحبه‌ت.» سربه‌سرش می‌ذارم و می‌گم: «نترس.» «از چی بترسم؟ تنها چیزی‌که می‌بینی عنبیه و مردمکه.» «چشم‌ها راه رسیدن به روحه.» «چرت‌وپرت و مزخرف داری می‌گی.»

وقتی ناتاشا به عشق فکر می‌کند، این چیزی است که به ذهنش می‌رسد: هیچ‌چیز تا ابد دوام ندارد. مثل هیدروژن هفت و لیتیوم پنج. عشق یک نیمه‌ی عمر بی‌نهایت کوچک دارد که به هیچ تنزل می‌یابد. و وقتی تمام شود، انگار هرگز وجود نداشته است.

اگر کسی که قرار است تا ابد شما را دوست داشته باشد، می‌تواند به‌راحتی دست از دوست‌داشتن‌تان بِکِشد دیگر چه چیزی برای باور باقی می‌ماند؟

«همیشه نمی‌تونی حکمت الهی رو درک کنی.» دلم می‌خواد بهش بگم شاید نباید همه‌چی رو به خدا واگذار کنی و این‌که انتظار برای امید استراتژی زندگی نیست

قلب‌ها نمی‌شکنند. این فقط چیزی‌ست که شاعران می‌گویند. قلب‌ها درست نشده‌اند از شیشه یا استخوان یا هر ماده‌ای که می‌تواند متلاشی شود یا قطعه‌قطعه شود یا خرد شود. آن‌ها تکه‌تکه نمی‌شوند. آن‌ها سقوط نمی‌کنند و جدا نمی‌شوند. قلب‌ها نمی‌شکنند. فقط از تپش بازمی‌ایستند. یک ساعت قدیمی از دوره‌ی دیگر و نبود قطعات برای تعمیر آن.

دلواپسی عشق. به معنی عشق در نگاه اول نیست. معنی‌ش بیش‌تر به عشق در نگاه دوم نزدیکه. احساسیه که وقتی یه نفری رو که قراره عاشقش شی می‌بینی. ممکنه همون لحظه عاشق نشی، اما اجتناب‌ناپذیره و حتماً این اتفاق می‌افته. من کاملاً مطمئنم این همین چیزیه که الان دارم تجربه‌ش می‌کنم.