بریده‌هایی از کتاب انقراض پلنگ ایرانی با افزایش بی رویه‌ تعداد گوسفندان

نه میل به آغاز و نه پایان دارم عمری‌ست که مرده‌ام ولی جان دارم آیا ماهی به آب ایمان دارد این‌گونه که من به عشق ایمان دارم؟!

دیوونه‌ایم با این‌که می‌دونیم دیوونه بودن چیز خوبی نیست

سال‌ها سوختیم و دود نداشت زندگی یک دروغ مسخره بود هیچ‌کس واقعاً وجود نداشت!

«من» باختم... اما کسی جز «ما» نخواهد برد بوی مرا این آب و صابون‌ها نخواهد برد

«ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد»

این آب و این قبله خبرهای بدی دارند که سرنوشت گوسفندان، دست سلّاخ است جایی نخواهم رفت جز میدان آزادی... این را کسی می‌گفت که سوراخ سوراخ است

یک سایه یواش صاحب خود را خورد

یعنی رفیق من به این مردم امیدی نیست یعنی امیدی نیست! هرگز! هیچ! یک ذرّه!

یعنی دلم شکست... اگرچه صدا نداشت که هیچ چیز، ارزش اشک تو را نداشت!

پایان سختی‌های دنیا باز هم سختی‌ست ما زنده‌ایم و زندگی معنای بدبختی‌ست

یعنی دلم شکست... اگرچه صدا نداشت

آیا ماهی به آب ایمان دارد این‌گونه که من به عشق ایمان دارم؟!

جز مرگ که آخرین رفیق ما بود این قصّه به هیچ جای خوبی نرسید با این‌که کسی نمرده و خاک شده! با این‌که مسیرها خطرناک شده! من مطمئنم ادامه دارد قصّه این فیلم، سکانس آخرش پاک شده

هر جا چراغ روشنی دیدی در دورهای خالی از اوهام یا چشم‌های خیره‌ی گرگی‌ست یا برق دندان‌های خون آشام

غیرِ آن چشم‌های بی کم و کاست همه چیز جهان، زیادی بود

هرچند معمولی ولی مثل خودت هستی در هیچ اسم و هیچ تصویری نمی‌گنجی

آیا ماهی به آب ایمان دارد این‌گونه که من به عشق ایمان دارم؟!

با بغض می‌خندی، با خنده خواهم رفت تلخ است منظورت، تلخ است منظورم

نه میل به آغاز و نه پایان دارم عمری‌ست که مرده‌ام ولی جان دارم آیا ماهی به آب ایمان دارد این‌گونه که من به عشق ایمان دارم؟!

جز مرگ که آخرین رفیق ما بود این قصّه به هیچ جای خوبی نرسید