بریده‌هایی از کتاب مثل های کلیله و دمنه

هرکجا فریاد خیزد مقصد فریاد باش سایه بر مظلوم گستر آفتاب داد باش

ای دوستی نموده و پیوسته دشمنی در شرط تو نبود که با من تواین کنی

کلبه ای کاندرو نخواهی ماند سال عمرت چه ده چه صد چه هزار

از سیرت خردمندان دور است گور کن در بحر و کشتی در بیابان داشتن.

کاندر سر روزگار بس بازیهاست

باد بیرون کن زسر تا جمع گردی, بهرآنک خاک را جز باد نتواند پریشان داشتنن

سخن نگویی توانیش گفت و مرگفته را باز نتوان نهفت

تا نباشی حریف بی خردان که نکو کار بد شود زبدان باد کز لطف اوست جان برکار زهر گردد همی زصحبت مار

کسی که عزت عزلت نیافت هیچ نیافت کسی که روی قناعت ندید هیچ ندید

اگر مملکت را زبان باشدی ثناگوی شاه جهان باشدی

هر عصایی نه اژدها باشد هرگیاهی نه کیمیا باشد

خواهی که چو من باشی و نباشی خواهی که چو من دانی و ندانی

نیک خواهان دهند پند ولیک نیک بختان بوند پند پذیر

بهاری کز دو رخسارش همی شمس و قمر خیزد نگاری کز دو یاقوتش همه شهد و شکر ریزد از زندگانی چه برخورداری یابم؟

روز مبارک، شد و مراد برآمد باز چو اقبال روزگار درآمد

بهرسو یکی آب دان چون گلاب شناور شده ماغ بر روی آب چو زنگی که بستر زجوشن کند چو هندو که آیینه روشن کند

سحاب گویی یاقوت ریخت برمینا نسیم گویی شنگرف بیخت برزنگار بخار چشم هوا و بخور روی زمین ز چشم دایه باغ است و روی بچه خار