بریده‌هایی از کتاب باغ آینه

  من برمی‌خيزم!   چراغی در دست، چراغی در دلم. زنگار روحم را صيقل می‌زنم. آينه‌يی برابر آينه‌ات می‌گذارم تا با تو ابديتی بسازم.

خود نه از اميد رستم نی زغم، وين ميان خوش دست و پايی می‌زنم...

نه ستاره نه سرود لب دريای حسود، زير اين طاق کبود جز خدا هيچی نبود جز خدا هيچی نبود!

از ديدار خويش عذاب فراوان خواهم کشيد

اگه بارون بزنه! آخ! اگه بارون بزنه!».

به همه آن کسان که به عشقی تن در نمی‌دهند چرا که ايمانِ خود را از دست داده‌اند! ـ: در تن من گياهی خزنده هست که مرا فتح می‌کند و من اکنون جز تصويری از او نيستم!

من در تو نگاه می‌کنم در تو نفس می‌کشم و زنده‌گی مرا تکرار می‌کند بسان بهار که آسمان را و علف را.

آينه‌يی برابر آينه‌ات می‌گذارم تا با تو ابديتی بسازم.

در سر هزار فکر غم و راه چاره هيچ مأيوس پای قعله‌يی افتادم اشکبار.   آمد ز قلعه بيرون پيری سپيد موی پرسيد حال و گفتم: در من نهاد چشم گفت: «ـ اين طلسم کهنه کليدش به‌مشت توست؛ «با کس مپيچ بيهده، آيينه‌يی بجوی!»

و عمر در اين تنگنای بی‌حاصل چه کاهل می‌گذرد!

پنجه‌ی سرد باد در انديشه‌ی گزندی نيست من اما هراسانم: گويی بانوی سيه جامه فاجعه را پيشاپيش بر بام خانه می‌گريد.

شادی از بوی شما مس شه همينجا بمونه غم، بره گريه کنون، خونه‌ی غم جا بمونه...»

دلا از غصه سياس آخه پس خونه‌ی خورشيد کجاس؟

مرا لحظه‌يی تنها مگذار مرا از زرهِ نوازشت رويين‌تن کن. من به ظلمت گردن نمی‌نهم

در کنار ما بيگانه‌يی نيست در کنار ما آشنايی نيست.

می‌چکد سمفونی شب آرام روی دلتنگی خاموش غروب.

شعار ناپلئون کبير در جنگ‌های بزرگ ميهنی برادر زنان افتخاری! آينده از آن همشيره‌گان شماست!

دلا از غصه سياس آخه پس خونه‌ی خورشيد کجاس؟   قفله؟ وازش می‌کنيم! قهره؟ نازش می‌کنيم! می‌کشيم منتشو می‌خريم همتشو!

«ـ دخترای ننه دريا! کومه‌مون سرد و سياس چش اميدمون اول به خدا، بعد به شماس.

به ستاره شک کردم و ستاره در اشک شک من درخشيد.