بریده‌هایی از کتاب اسم من ریچل کوری است

ریچل: همه‌ی ما روزی به دنیا می‌آیم و یه روزی هم خواهیم مرد. به احتمال زیاد توی تنهایی.  اگر تنهایی‌مون غم‌انگیز باشه چی؟ تنهایی به ما اجازه می‌ده در مورد حقیقت بدون ترس و وحشت حرف بزنیم. اگر تنهایی‌مون به ما اجازه‌ی ماجراجویی بده چی؟ که جهان رو مثلِ یه هیبتِ پویا، تغییرپذیر یا تعاملی تجربه کنیم؟ اگه من توی بوسنی زندگی می‌کردم، یا توی روآندا، یا چه می‌دونم یه جای دیگه، اون‌وقت مرگِ الکی نمی‌تونست برام یه چیزِ نمادین و دور از انتظار باشه. مرگ دیگه یه اتفاقِ مجازی نبود. حقیقت داشت. من حقِ این‌طور استعاره رو ندارم. ولی ازش استفاده می‌کنم تا خودم رو تسلی بدم. تا به چیزی بزرگ و عبث معنی‌ای کوچک بدم. فهم این حقیقت که من تمام عمرم رو بی‌دغدغه زندگی خواهم کرد - چرا که به‌واسطه‌ی ملیّتم بر دیگران برتری‌های زیادی دارم- برام عذاب‌آوره.

فکر می‌کنم روح آواره‌ای دارم.

بعضی وقت ها آدرِنالین، هفته ها مثلِ داروی بیهوشی عمل می‌کنه و بعد توی شب دوباره حقیقتِ جایی که در اون هستم با من روبه‌رو می‌شه.

زیاد. همکارم، دان رِمفرد می‌گوید: «خیلی آسان است که به دخترِ پدری دیگر افتخار کرد.» پدرها این طوری هستند؛ فطرتاً نمی‌خواهند فرزندان‌شان این‌گونه باشند. مهم نیست آن‌ها چند ساله‌اند. مهم نیست آن‌ها چقدرشجاع‌اند و حتی مهم نیست چقدر کارشان را خوب انجام می‌دهند. آن‌ها دوست ندارند فرزندان‌شان در معرض مسائل و مشکلات بسیارباشند و یا شاهد رنج‌های بسیار.

اگه من توی بوسنی زندگی می‌کردم، یا توی روآندا، یا چه می‌دونم یه جای دیگه، اون‌وقت مرگِ الکی نمی‌تونست برام یه چیزِ نمادین و دور از انتظار باشه. مرگ دیگه یه اتفاقِ مجازی نبود. حقیقت داشت.

وقتی از جلوی دبیرستان قدیمیم رد می‌شم، از پنجره‌ی ماشین بیرون می‌آم و جیغ می‌کشم: «هاهاها. لعنتی، لعنتی، لعنتی.» برای روزهای نه چندان خوش گذشته که اون‌جا درس می‌خوندم.