بریده‌هایی از کتاب ۱۸ ساله (۱۸ روایت از عرفات فاطمه سلام الله علیها تا مطاف فاطمیه‌‫)

در آن روزهای دشوار مدینه که مسلمانان در فقر شدیدی دست و پا می‌زدند، پس از چند روز گرسنگی، توانست برای حسن علیه السلام و حسینش علیه السلام اندکی نان طبخ کند. به سرعت خود را به پدرش رساند، و قسمتی از آن نان را به محضر پدر تقدیم نمود. وقتی آن خاتم رسولان صلی الله علیه وآله لقمه‌ای در دهان نهاد، فرمود: «این اولین لقمه‌ای است که پدرت پس از سه روز در کام خود می‌نهد.»

آب دریا را اگر نتوان کشید هم به قدر تشنگی باید چشید

تا سرور زنان عالم را نشناسیم، نخواهیم فهمید که ظلم و جنایت و جراحت بر جسم و جان آن پاره‌ی تن پیامبر صلی الله علیه و آله چه معنایی دارد؟ هر چند که شناخت ناقص ما از آن انسان کامل، مانند آن است که از پنجره‌ای کوچک به جهانی پهناور نظاره کنیم. گویا از دریچه‌ی دیدگان خویش آسمان را می‌نگریم. مگر پهنای کوچک چشمان ما، چه اندازه از پهنه‌ی آسمان‌ها را در بر می‌گیرد؟ اما به هر حال: آب دریا را اگر نتوان کشید هم به قدر تشنگی باید چشید

عرض کرد: «ای رسول خدا! آیا شمشیر بر دوش نگرفته و به زندگانی‌شان پایان ندهم؟» حضرت صلی الله علیه وآله فرمود: «نه، بلکه باید صبر کنی.» عرض کرد: «اگر صبر کنم [چه خواهد شد]؟» فرمود: «با دشواری‌هایی مواجه خواهی شد.» عرض کرد: «آیا [این‌گونه] دینم سالم خواهد بود؟» فرمود: «بله»؛ عرض کرد: «پس باکی ندارم.»

دین اسلام، این کامل‌ترین آیین آسمانی، که معارف روح بخش آن باید برای همیشه‌ی تاریخ به یادگار بماند، تا آیندگان نیز بتوانند از چشمه‌های حیات‌بخشش سیراب شوند، در بستر زمان و در میان حوادث تاریخی متولّد شد. بنابراین شناخت همه‌ی معارف دین، بدون درک کاملی از تاریخ اسلام امری دشوار و دور از دسترس است.

نقل کرده‌اند: «فاطمه علیها السلام بعد از وفات پدرش هرگز خندان دیده نشد، جز آن‌که یک روز لبخندی زد، آن‌گونه که دندان‌هایش آشکار شد.»

صدیقه کبری علیها السلام، طلایه‌دار عبادت اشک است؛ اما نه فقط در حصار زمین و زمان. او امتحانش را در ماورای عرصه‌ی طبیعت، بلکه در ورای آفرینش خویش به خوبی پس داده است.

. کتب تاریخ، هم‌چون صفحه‌ی نمایشی است که ادوار گذشته را در برابر دوره‌های متاخّر به نمایش می‌گذارد.

برای ذریه‌ی خود و آن‌چه بدترین‌های امتم بعد از من با آن‌ها می‌کنند، می‌گریم. گویا دخترم فاطمه را می‌بینم که بعد از من مورد ظلم واقع شده است و او ندا می‌کند: آه ای پدر! ای پدر! اما هیچ کس از امتم او را یاری نمی‌سازد.»

فاطمه علیها السلام که خود امتحان‌شده‌ی وادی بلا بود، و داغ‌دار مصیبت کربلا، تسکین قلب پدری بود که عزادار بزم عزای قتیل‌العبرات گردیده بود.

آن‌که آینه‌دار جمال و جلال الهی است، اشک و لبخندش همه خدانمایی دارد. آری؛ فاطمه علیها السلام طلایه‌دار عبادت اشک است و تسبیح غم؛ فاطمه علیها السلام است که «نَفَسُ المهمومِ لَنا المُغتَمِّ لِظُلمِنا تسبیحٌ» را به حقیقت معنا می‌کند. فاطمه‌ای که دوران حیات طیبه‌اش، با دوران نزول وحی هم‌زمان است، و ظرف عمر کوتاهش، ظرف زمانی تنزیل کلام الله است، و او که از همان مقام نورانیت خویش بر جلال و جبروت نور رسول خدا صلی الله علیه و آله نظاره کرده است،

امّ‌سلمه که از همسران وفادار رسول خدا صلی الله علیه و آله و هم‌راز و همراه اهل بیت علیهم السلام بود، در ایام بیماری حضرت زهرا علیها السلام به عیادت ایشان رفت.

شیخ صدوق رحمة الله روایت بلندی را از ابن‌عباس از رسول اکرم صلی الله علیه وآله نقل می‌کند که آن حضرت صلی الله علیه وآله در ضمن آن، ظلم‌هایی را که اهل‌بیت مکرم‌شان بعد از وفات ایشان خواهند دید، پیش‌گویی نموده‌اند. از آن جمله می‌فرمایند: «فاطمه بعد از من پیوسته ناراحت و غمگین و گریان است. یک مرتبه پایان یافتن وحی از خانه‌اش را به یاد آورده، و یک‌بار جدایی مرا به خاطر می‌آورد. هنگامی که شب او را فرا می‌گیرد، وحشت‌زده می‌شود؛ چرا که دیگر صدای قرآن خواندن نیمه‌شب مرا که به آن گوش می‌سپرد، نمی‌شنود.»