بریده‌هایی از کتاب نظریه پشت مدرنیسم (مجموعه مقالات طنز دروبر علوم اجتماعی)

درباره محتوای این مجموعه چند نکته ضروری است: ـ مطالب در فرم مقاله علمی پژوهشی علوم اجتماعی تنظیم شده‌اند، که طعنه‌ای است به استادان و دانشجویان مقاله‌باز علوم انسانی، ـ مطلب و مراجع فارسی و انگلیسی در متن آمده که نویسندگان غیرواقعی یا نویسنده واقعی اما بی‌سواد پرمدعا دارد، و به‌وضوح طنز است، ـ رفرنس‌های داده شده به نظریه‌پردازان کلاسیک و مدرن علوم اجتماعی، کاملاً صحیح و دقیقند و هیچ سخن طنزی به آن‌ها نسبت داده نشده، مگر معدود مواردی که نام یک نویسنده دروغین یا بی‌سواد پرمدعا در کنار نامی چون کارل مارکس آمده، به‌عنوان پژوهش مشترک، یا مطلبی به متفکر فقیدی همچون دکتر شریعتی نسبت داده شده که تاریخ آن مربوط به سال‌های اخیر است و نشان طنز دارد.

معتقد است جنبش فمینیستی رادیکال همانند یک تیم فوتبال با برنامه سراسر تهاجمی است که حتی دروازه‌بان هم ـ به تبعیت از الگوی نظری خوزه لوئیس چیلاورت (Chilavert González José Luis Félix) ـ هوای مشارکت در گل زدن و کسب عنوان آقای گل را دارد؛ اما نهایتاً مجبور به عقب‌نشینی در محوطه هجده‌قدم می‌شود، در حالی که مهارت و سرعت کافی برای دفاع در برابر حملات رقیب را ندارد.

اگر غربی‌ها از چند دهه قبل، پست‌مدرنیسم را مطرح کرده و از مدرنیسم عبور کرده‌اند، یا از پوزیتیویسم گذشته‌اند، ظاهراً هنوز کسانی در دانشگاه‌های ایران هستند که مدرنیسم و پوزیتیویسم را به‌مانند هبل و لات و منات می‌پرستند و حاضر نیستند این بت شکسته را (که خودشان هم نتراشیده‌اند) کنار بگذارند.

«این نامه که می‌رود به سویش صد فحش بُوَد به عمه جونش»

دموکراسی خوب است (۱۳۷۶:Sazgara) ولی در واقع، خوبی از لیبرالیسم است (۱۳۸۰:Soroush)

خاصه اینکه هنوز ایرانسل (Irancell) به‌عنوان ابزار تولیدی (Instruments of production) وجود نداشت که روابط تولیدی (Relations of production) جدیدی را سامان دهد، بورژوازی و خرده‌بورژوازی دارای خط و گوشی موبایل هم نداشت. البته رابطه ایرانسل و ظهور بورژوازی، دیالکتیکی بوده؛ بدین معنا که هم ایرانسل به رشد این طبقه کمک کرده، هم شکل‌گیری این طبقه به رشد ایرانسل در برابر سیم‌کارت‌های بورژواپسند همراه اول (MCI)، به ویژه خط‌های ۹۱۲ تهران که مابه‌التفاوت آن از قیمت ثبت‌نامی هفتصد و پنجاه هزار تومان تا قیمت بازار آزاد که یک میلیون و دویست و پنجاه هزار تومان معامله می‌شدند، نشان‌دهنده حجم سوداگری بود.

نتیجه‌گیری بدین ترتیب ضربه‌ای که این اساتید در بهترین دانشکده‌های علوم انسانی کشور به «علم» و «انسان» وارد می‌کنند، به مراتب وحشتاک‌تر از جنایات صنف محترم پایان‌نامه‌فروش میدان انقلاب است. (Mohsen Namjou, ۲۰۱۳) جنایتی سازمان‌یافته که از صدر اسلام تاکنون سابقه نداشته است (Panahian: ۲۰۱۰) اما این بار بر منطق «مقاله می‌دهم پس هستم») ۲۰۲۰ (Iranian Descartes: استوار شده است.

به تعبیر ویلفردو پاره‌تو، اقتصاددان و جامعه‌شناس کلاسیک ایتالیایی: «طنز همیشه سلاح اقلیت است. اکثریت مردم از ابلهان و نیز شیادانند. برای همین شخص باید با زور آن‌ها را سر جای‌شان بنشاند و در دوران انتقالی که هنوز چنین کاری امکان‌پذیر نیست، تنها کاری که برای‌مان باقی می‌ماند، خندیدن به بلاهت‌ها و شیادی‌های‌شان است.»

نظریه‌پردازان بزرگ که نماینده سازمان‌یافته بخش کوچکی [یا به تعبیر مترجم: جداافتاده] از جامعه هستند، توصیف، تبیین و درک روشن کردار انسانی و جامعه را کنار گذاشته‌اند. آن‌ها مطالب نامنظمی را که از جامعه‌شناسان برجسته سده نوزدهم فراگرفته‌اند، در قالب نثری پر آب‌وتاب و کش‌دار مطرح می‌کنند و در این فرایند حرف‌های آغازین خود را با نتایج و یافته‌های پایانی تحقیق، عوضی می‌گیرند.

مدعی است که علوم اجتماعی امروز، آن چیزی نیست که باید باشد و این علوم به انحراف از واقعیات جامعه رسیده‌اند: «از زمان وبلن آغاز قرن بیستم [دو مکتب جامعه‌شناختی در آمریکا] رشد کرده است، یکی بت «روش» را می‌تراشد و دیگری بت «نظریه» را. هر دو مکتب بینایی خود را برای مطالعه کامل از دست داده‌اند. آماردان‌های ماهر، راست و دروغ را آن‌قدر خرده‌ریز می‌کنند که نمی‌توانیم تفاوت بین آن‌ها را بیان کنیم. با روش‌های بسیار دشواری که در پیش می‌گیرند، موفق می‌شوند انسان و جامعه را به‌طور سطحی بررسی کنند، و ذهن خودشان را هم به سطحی‌اندیشی می‌کشانند.