بریده‌هایی از کتاب بذر جادو

زندان هر مکان یا موقعیتی است که شما برخلاف میل و خواستۀ خودتان در آن قرارگرفته باشید، مکانی که دوست ندارید آنجا بمانید، و راهی هم برای بیرون رفتن ندارید.

انتقام غذایی است که بهتر است سرد خورده شود.

آدم‌های شریف برای پول کار نمی‌کنند، چون خودشان پول دارند، اصلاً همین پول است که آن‌ها را شریف کرده. لازم نیست فکرشان را درگیر پول کنند؛ این‌جور آدم‌ها همیشه تو فکر کارهای خیر هستند، مثل درخت که بی‌مزد و منت برگ می‌دهد.

زندگی تئاتری زندگی سختی است، زمخت و خشن است. سرشار از رد شدن و ناامیدی و شکست. باید قلبی از آهن داشته باشی، پوستی از فولاد، و قدرت ارادۀ یک ببر.

دست‌هایم چنان به خون آلوده است که اینک توقف کردنم بسا دشوارتر از پیش رفتن و کشتن آدم‌های بیش‌تر است.

«بگذارید این‌طور بگوییم که زندان هر مکان یا موقعیتی است که شما برخلاف میل و خواستۀ خودتان در آن قرارگرفته باشید، مکانی که دوست ندارید آنجا بمانید، و راهی هم برای بیرون رفتن ندارید.

فلیکس برایش می‌گوید «این‌ها مال نمایش هستند.» بعد باید توضیح دهد نمایش چیست، بازیگری یعنی چی، چرا مردم وانمود می‌کنند کس دیگری هستند.

فلیکس به شیطانک‌ها فکر می‌کند. سلاح‌های نهایی برای پروژۀ مخفیانه‌اش، برای نقشۀ انتقامش، همه‌چیز به شیطانک‌ها وابسته است. چه جور لباسی باید بپوشند؟ کلاه سیاهی که جای چشم‌هایش سوراخ است، نکند زیادی شبیه سارق‌های بانک و تروریست‌ها شوند؟ با خودش فکر می‌کند در این صورت چه‌بهتر: ترس عامل انگیزانندۀ محکمی است. به قول شکسپیر می‌تواند تحولی دریای ایجاد کند.

هرروز ساعت‌های زیادی از وقتش را توی سایه روی صندلی راحتی راه‌راهی که از حراجی خریده بود می‌نشست و خیره می‌شد به فضا. اگر این کار را برای مدت طولانی انجام دهید کم‌کم توی فضا چیزهایی می‌بینید که قبلاً قابل‌دیدن نبودند. اما فلیکس ترسی از این بابت نداشت. اشکالی که توی ابرها ایجاد می‌شد، چهره‌هایی که توی شاخ‌وبرگ درخت‌ها شکل می‌گرفت، همۀ این‌ها کمکش می‌کردند کمتر احساس تنهایی کند.

چه حماقتی. فلیکس به خودش سرکوفت می‌زد. هیچ‌چیز نفهمیده بود. آن‌قدر بالا رفته و ارتفاع گرفته بود که چشم‌هایش جایی را نمی‌دید؛ و ارتفاع همیشه شوم است و مایۀ بدبختی. از آن بالا هیچ کاری نمی‌توان کرد، جز سقوط.