بریده‌هایی از کتاب توی پرانتز

به يك كلاغ گفتند: «دو دو تا؟» گفت: «قار تا!» گفتند: «قارقار تا؟» گفت: «شانقار تا!»

فضول‌هاي درجه‌ي دو فضول‌هايي هستند كه گاهي براي آدم تصميم مي‌گيرند. مثلاً وقتي آدم را مي‌بينند، مي‌پرسند: چرا پيراهنت اين رنگي است؟ چرا موهايت را آن جوري كوتاه كرده‌اي؟ چرا اين جوري مي‌خندي؟

كلاغ‌ها نگاهشان، عميق و شاعرانه است. (سروده‌ي ناصر كشاورز) (قافيه كه كم مي‌آورند، نگاه كلاغ‌ها شاعرانه مي‌شود.)

هرجا كم مي‌آوريم از نام آن بزرگوار مايه مي‌گذاريم. اگر معلمي دانش‌‌آموزش را هنگام تقلب از روي برگه‌ي دانش‌آموز ديگر ببيند مي‌گويد: «پسرم! اين قدر مثل كلاغ گردن نكش. گردنت را مي‌شكنم‌ ها!» يا اگر پدري ببيند پسرش تند تند غذا مي‌خورد با مهرباني به او مي‌گويد: «بچه‌جان! اين قدر مثل كلاغ نوك نزن. آخرش هم آن ظرف غذا را مي‌كوبم توي كله‌ات.» اگر ببينند كسي مرتب فضولي مي‌كند، مي‌گويند: «چيه مثل كلاغ خبرچين‌، هي خبر مي‌بري اين طرف و آن طرف؟» اگر ببينند كسي يكي از دست‌هايش به بيماري كجي مبتلاست و تمايل عجيبي به دزدي دارد، مي‌گويند: «مثل كلاغ هرچه ببيند بر مي‌دارد.» اگر ببينند كسي زياد حرف مي‌زند، مي‌گويند: «هي مثل كلاغ قارقار مي‌كند.»

به يك نفر كه تازه از سفر برگشته بود گفتند: «از مسافرت چي آوردي؟» گفت: «تشريف!»

بعضي وقت‌ها هم قطره‌ها متحد مي‌شوند كه نبارند. اين جاست كه آدم متوجه مي‌شود لجاجت، انسان و غير انسان نمي‌شناسد.

درخت و اين همه برف كلاغ و اين همه حرف (سروده‌ي علي باباجاني) (كلاغ: ديگر از شما شاعر‌ها كه كم‌تر حرف مي‌زنيم.)

شخصي به ديدن دوستش رفت. نشستند و حسابي با هم گپ زدند. شب كه مي‌خواست به خانه برگردد باران شديدي شروع به باريدن كرد. صاحبخانه به مهمانش گفت: «اين طور كه معلوم است، بيرون رفتن امكان ندارد. همين جا بخواب، فردا صبح برو.» هرچه مهمان اصرار كرد كه برود، صاحبخانه نگذاشت. بالأخره مهمان راضي شد كه همان جا بخوابد تا صبح كه باران بند آمد به خانه برگردد. نيمه‌هاي شب يك دفعه صاحبخانه از خواب پريد. اطرافش را نگاه كرد اما دوستش را نديد. تعجب كرد. بلند شد و همه جاي خانه را گشت. اما خبري از مهمانش نبود. باران هنوز شرشر مي‌باريد. صاحبخانه همين‌طور كه در فكر بود يك دفعه ديد در خانه باز شد و مهمانش مثل موش آب كشيده وارد خانه شد. صاحبخانه گفت: «كجا بودي؟» مهمان جواب داد: «رفتم خانه‌مان زيرشلواري‌ام را آوردم.»

قبله‌ي‌عالم غم به دل كريمانه راه ندهند كه هر طور شده صابون همايوني پيدا خواهد شد. در حال كه دعا گوييم. چاكر درگاه همايوني

پدرمان هم با عصبانيت پدرانه‌اي گفتند: «بي‌ادب آن باباي گور به گور شده‌ات است.» بعد كه فهميدند باباي ما خودشان هستند، مجبور شدند ما را تحت تربيت فيزيكي قرار دهند.

«فضولي» عمري به اندازه‌ي تاريخ بشريت دارد. يعني فضولي همان موقع پا گرفت كه قابيل به پدرش _ حضرت آدم (ع) _ عرض كرد: «چرا هابيل را جانشين خود قرار داده‌اي؟» بعضي‌ها تاريخ فضولي را از تاريخ بشريت هم جلوتر مي‌دانند. يعني همان موقعي كه خداوند تصميم به آفرينش انسان گرفت و فرشته‌هاي كنجكاو به خداوند عرض كردند: خدايا آيا مي‌خواهي انسان را بيافريني كه از تو سر پيچي كند؟

مي‌گويند سفر باعث شاد شدن روحيه و باز شدن دل‌ها هم مي‌شود. فهرست زير ليست شاد شدن يك روحيه‌ي معمولي پس از سفر به اصفهان است: كرايه‌ي رفت و برگشت: ده هزار تومان هزينه‌هاي مهمانخانه: پنجاه هزار تومان. خورد و خوراك: بيست هزار تومان. بازديد از مكان‌هاي ديدني: ده هزار تومان. خريدن گز و پولكي براي فاميل: ده هزار تومان. جمع صد هزار تومان. آخرين خبرها حاكي است كه طرف پس از شاد شدن روحيه‌اش سكته‌ي ناقص كرده است.

فضول اول: كاش خدا غير از فضول‌ها آدم ديگري نمي‌آفريد. فضول دوم: اتفاقاً نيافريده!

به دانش‌آموزي كه ادبياتش خيلي ضعيف بود، گفتند: «با فضولات جمله بساز.» نوشت: «پدر من خيلي ايراد گير است و هميشه در كار من فضولات مي‌كند.»

«فضولي» عمري به اندازه‌ي تاريخ بشريت دارد. يعني فضولي همان موقع پا گرفت كه قابيل به پدرش _ حضرت آدم (ع) _ عرض كرد: «چرا هابيل را جانشين خود قرار داده‌اي؟» بعضي‌ها تاريخ فضولي را از تاريخ بشريت هم جلوتر مي‌دانند. يعني همان موقعي كه خداوند تصميم به آفرينش انسان گرفت و فرشته‌هاي كنجكاو به خداوند عرض كردند: خدايا آيا مي‌خواهي انسان را بيافريني كه از تو سر پيچي كند؟

فضول‌هاي درجه‌ي دو فضول‌هايي هستند كه گاهي براي آدم تصميم مي‌گيرند. مثلاً وقتي آدم را مي‌بينند، مي‌پرسند: چرا پيراهنت اين رنگي است؟ چرا موهايت را آن جوري كوتاه كرده‌اي؟ چرا اين جوري مي‌خندي؟ و...‌. اين افراد خودشان را خوش سليقه‌ترين آدم‌هاي دنيا مي‌دانند

امروزه در اين دنياي پيشرفته و متمدن فضول درجه‌ي يك داريم، فضول درجه‌ي دو داريم، فضول درجه‌ي سه داريم و بالاخره فضول داريم به نام فضول ممتاز. فضول‌هاي درجه‌ي سه، فضول‌هايي هستند كه فضولي‌هاي ريز و نقلي انجام مي‌دهند. مثلاً اگر در خانه‌هاباز باشد، موقع رد شدن از كوچه تا بيخ خانه را نگاه مي‌كنند تا ببينند چه چيزهايي در خانه هست و چه چيزهايي نيست. اين گروه موقع خنديدن ديگران سعي مي‌كنند دندان‌هاي طرف را بشمارند يا وقتي كسي دهن دره مي‌كند توي معده‌ي يارو را نگاه مي‌كنند تا ببينند ناهار چي خورده است.

كلاغ‌ها نگاهشان، عميق و شاعرانه است.

اما مهم‌ترين فضول‌ها، فضول‌هايي هستند كه ما به آن‌ها رتبه‌ي ممتاز مي‌دهيم. اين فضول‌ها بسيار دقيق و ريزبين هستند. و در هر نگاه اشكال يغور و كت وگنده‌اي در آفرينش مي‌بينند و معمولاً هم نمي‌توانند آن را پيش خودشان نگه دارند و حتماً بايد با صداي بلند اظهار كنند. مثلاً مي‌گويند: «چرا زمستان اين قدر سرد است؟ چرا تابستان اين قدر گرم است؟ چرا در شمال باران مي‌بارد؟ چرا كوير خشك است؟ چرا زمين مي‌چرخد؟» بعد اگر ما بپرسيم: «خُب اگر نچرخد چه كار كند؟ نكند مي‌خواهي يورتمه برود؟» آن وقت كمي پشت گوششان را مي‌خارانند و مي‌گويند: «خب حالا اين هيچي. اما چرا خورشيد فقط روزها مي‌تابد؟»

آقا روباهه (با عصبانيت): نخير زير غلتك نمانده منتها مثل اين كه اين كلاغك شما شوخي حالي‌اش نيست. امروز پسر من يك تكه پنير از بچه‌ي شما گرفت. توي خانه مي‌خواست آن را بخورد كه اين طوري شد. آقا كلاغه (سرش را مي‌برد توي لانه و با عصبانيت داد مي‌زند.): اي خدا خفه‌ات كند كلاغك! مگر نگفتم شوخي‌هاي خطرناك نكن. باز هم توي پنير، ديناميت كار گذاشتي؟