بریده‌هایی از کتاب سایه‌‌های سیاه (مجموعه داستان‌های کوتاه)

افسردگی بهایی است که انسان برای شناخت خود می‌پردازد هر چقدر به زندگی بنگری به همان مقدار هم عمیق‌تر رنج می‌کشی

«آدم تنها، مرده و یتیم دنیا میاد و توهّم زندگی رو می‌زنه...»

آخرین دیالوگِ همه‌ی این داستان‌های عاشقانه همین است: - من شما را دوست دارم. - خیلی خب، پس دست از سَرم بردارید...

گذر زمان عادت‌ها و آدم‌هایی که افراد می‌بیند را تغییر می‌دهد و یک سری رفتارها هم از بین می‌رود یا جایش را به رفتاری دیگر می‌دهد، ولی اصلِ آدمی که عصاره‌ی خالصِ قلب و روح است تغییر نمی‌کند.

«آدم تنها، مرده و یتیم دنیا میاد و توهّم زندگی رو می‌زنه...»

سالینجر در «ناتور دشت» گفته بود «مردم همیشه برای چیزها و آدم‌های عوضی دست می‌زنند.»

آدم می‌تواند دلتنگ چیزها و جاهایی شود که ازشان خاطرات بد و کِدِری دارد..!

آیا این فردی که حسش می‌کردم یا صدایش می‌آمد، همان روح خودم نبود که از بدنم جدا شده بود و بالای سرم می‌چرخید؟

نمی‌دانستم چرا همیشه در سریال‌های تلویزیونی، همه ماشین‌های خوب سوار می‌شدند. چرا من یکی از آنها را نداشتم؟ اصلاً سوار شدنش را بلد نبودم.

انگار همه‌جا یک سِری قُلدر پولدار بودند تا نفس یک سری ضعیف‌تر از خودشان را بگیرند.

چه فرقی می‌کرد که چه غلطی بکنیم وقتی نهایتاً باید همگی بمیریم و فراموش بشویم؟

انسان‌ها از ابتدا تا به امروز، به سبب علاف‌نبودن و سرگرمی، برای خودشان و طبیعت و زمین داستان تراشیدند. یک سری قانون وضع کردند و یک سری استخدام می‌شدند و یک سری زندانی و یک سری قدرتمند، و جالب‌تر این بود که برای یاد گرفتن این چیزها باید درس می‌خواندند و پول خرج می‌کردند و بعد هم همه پز می‌دادن که فلانی وکیل شده یا پسر فلانی خلبان هستش...

یحتمل برای آن‌ها هم مهم نبود و من را یک بیمار می‌پنداشتند که کارش بیخ‌دار شده و من هم به دُکان و دفتر دستک آنها می‌خندیدم و دلم می‌سوخت. بعد از سال‌ها درس خواندن و طرح گذراندن و بدبختی، تازه باید بیایند و روبروی یکی مثل من بنشینند.

به گوسفندها نگاه می‌کردم. از نظر آنها ما که بودیم؟ موجودات بدبخت و بی‌نوایی که حتی نمی‌توانیم مثل آنها یک دل سیر بچریم و هیچ‌گونه فایده‌ای هم برای هستی و طبیعت نداریم جز این‌که آسیب‌های مختلفی به آن بزنیم و همه جا را به آلودگی و کثافت بکشیم. شاید اگر گوسفند بودم زندگی زیباتر بود. نهایتاً یک بار به دست گرگ یا انسان کشته می‌شدم، ولی باقی عمرم را می‌چریدم و زندگی می‌کردم.

از ریخت تمام مردم و به خصوص خویشاوندان فضول و عقب‌مانده‌ام بدم می‌آمد و دیدار با آنها فقط لرزش بدنم را زیادتر می‌کرد.

افسردگی بهایی است که انسان برای شناخت خود می‌پردازد هر چقدر به زندگی بنگری به همان مقدار هم عمیق‌تر رنج می‌کشی

در طبیعت هیچ چیزی نبود که با اشعه‌ی ایکس ببینم. طبیعت، خودش بود.

از نظر آنها ما که بودیم؟ موجودات بدبخت و بی‌نوایی که حتی نمی‌توانیم مثل آنها یک دل سیر بچریم و هیچ‌گونه فایده‌ای هم برای هستی و طبیعت نداریم جز این‌که آسیب‌های مختلفی به آن بزنیم و همه جا را به آلودگی و کثافت بکشیم. شاید اگر گوسفند بودم زندگی زیباتر بود. نهایتاً یک بار به دست گرگ یا انسان کشته می‌شدم، ولی باقی عمرم را می‌چریدم و زندگی می‌کردم. البته که قانون جبر برای گوسفندان هم به گونه‌ای اجرا شده است که بعضی‌های‌شان خوشبخت‌ترند و در مناطق شمالی و مزرعه هستند و از طبیعت لذت می‌برند بعضی دیگر در شهری مثل تهران باید روزنامه باطله و کاغذ به جای علف بخورند و رو هم رو هم بخوابند و نهایتاً سلاخی بشوند.

یعنی در زمین به این بزرگی من سهم یک اتاق کوچک و خلوت را نداشتم؟ سهم من از زندگی چه بود؟ سهم دیگران چی؟ چطور صبح با انگیزه به اداره یا مغازه یا هر خراب‌شده‌ای می‌رفتند و شب برمی‌گشتند و دوباره می‌رفتند؟ تکراری نبود؟ خسته‌کننده نبود؟ زندگی من چی؟ بدتر از آنها بودم. مثل حیوانی فلج که گوشه‌ای افتاده و اگر تکه نانی جلویش انداخته نشود تلف می‌شود. خیلی احمقانه پیش می‌رفت همه‌چیز، و من هنوز زنده بودم و روبروی آینه از دیدن خودم شرمسار بودم که چه موجود بدترکیب مزخرفی هستم و چه صورت زشتی دارم و با ریختن موهایم این زشتی به زودی چند برابر خواهد شد.