بریده‌هایی از کتاب دولت کریمه

«قالَ محمّدُ بن مُسْلم: سَئَلْتُ اَبا جَعْفَرٍ (ع) عَنْ قَوْلِ اللهِ تَعالی: «وَ اللَّیلِ اَذا یغْشی». قالَ: الَّلَیلُ فی هذَا الْمَوْضِعِ غَشُّ اَمیرُالْمُؤمِنینَ (ع) فی دَوْلَتِهِ الَّتی جَرَتْ لَهُ عَلَیهِ وَ «وَ النَّهارِ اِذا تَجَلی» اَلنَّهارُ هُوَ الْقائِمُ مِنَّا اَهْلَ الْبَیتِ اِذا قامَ تَغْلِبُ دَوْلَتُهُ الْباطِلَ؛ محمّد بن مسلم می‌گوید: از حضرت باقر (ع) پرسیدم که مراد از «والّلیل إذا یغشیٰ» چیست؟ حضرت فرمود: شب اشاره به آن است که جلو حکومت حضرت علی (ع) گرفته شد و روز عبارت از قائم ماست که قیام می‌کند و حکومت او بر دولت باطل چیره می‌گردد».

تقدیم به ساحت مقدّس حضرت مولانا صاحب الزمان، ارواحنا له الفداء

امیرمؤمنان (ع) در مورد عظمت و وسعت سلطنت حضرت ولی عصر (عج) می‌فرمایند: «إنَّ مُلْکنا أَعْظَمُ مِنْ مُلْک سُلَیمان بْنِ داوُدَ، وَ سُلْطانُنا أَعْظَمُ مِنْ سُلْطانِهِ؛ سلطنت ما از سلطنت «سلیمان بن داود» بزرگ‌تر است و پادشاهی ما از پادشاهی او وسیع‌تر است»

امیرمؤمنان (ع) در همین باره فرمودند: «بِنٰا فُتِحَ الْأمْرُ، وَ بِنٰا یخْتَمُ. وَ بِنَا اسْتَنْقَذَ اللهَ النّاسَ فی أَوَّلِ الزَّمٰانِ، وَ بِنٰا یکونُ الْعَدْلُ فی آخِرِالزَّمٰانِ؛ این امر به دست ما آغاز شد و به دست ما پایان می‌یابد، خداوند به وسیلۀ ما انسان‌ها را در آغاز زمان، رهایی بخشید و به وسیلۀ ما در پایان جهان، عدالت گسترده می‌شود».

از امام باقر (ع) نیز در این باره روایت شده است: «أَیهَا النّاسُ؛ أینَ تَذْهَبُونَ، وَ أَینَ یرادُ بِکمْ؟!! بِنٰا هَدَی اللهُ أَوَّلَکمْ، وَ بِنٰا یخْتِمُ آخِرَکمْ، فَإنْ یکنْ لَکمْ مُلْک مُعَجَّلٌ، فَإنَّ لَنٰا مُلْکاً مُؤَجَّلاً، وَ لَیسَ بَعْدَ مُلْکنٰا مُلْک، لِأَنّا أَهْلُ الْعٰاقِبَةِ. یقُولُ اللهُ عَزَّوَجَلَّ: وَ الْعٰاقِبَةُ لِلْمُتَّقینَ؛ هان ای مردم! کجا می‌روید؟ کجا برده می‌شوید؟! خداوند اوّلِ شما را به دست ما هدایت نمود و آخرِ شما را به دست ما به انجام می‌رساند، اگر شما دولت زودگذر دارید، دولت پایدار از آنِ ماست. پس از دولت ما دیگر دولتی نیست، زیرا ما اهل عاقبت هستیم و خدای تبارک و تعالی می‌فرمایند: «وَالْعٰاقِبَةُ لِلْمُتَّقین» و عاقبت از آنِ پرهیزکاران است».

پیامبر اکرم (ص) هم دربارۀ دولت حق می‌فرمایند: «هذِهِ الْاُمَّةُ مَرْحُومةٌ. فَمِنْها نَبِیها، وَ مِنْها مَهْدِیها، بِنٰا فُتِحَ هٰذَا الْأمْرُ وَ بِنٰا یخْتَمُ، وَ لَنٰا مُلْک مُؤَجَّلٌ، وَ لَیسَ بَعْدُ مُلْک، لِأنَّنٰا أهْلُ الْعٰاقِبَةِ وَ العاقِبَةُ لِلْمُتَّقینَ؛ این امّت، امّت مرحومه است که پیامبرش از خود او، و مهدی‌اش نیز از خود اوست. این امر به وسیلۀ ما آغاز شده و به وسیلۀ ما پایان می‌پذیرد. برای ما دولتی هست که در آینده مقدّر است و پس از دولت ما، دیگر دولتی نخواهد بود. زیرا ما اهل عاقبت هستیم و عاقبت از آن پرهیزکاران است».

پیامبر اکرم (ص) می‌فرمایند: «أبْشِرُوا بِالْمَهْدِی فَإنَّهُ یأْتی فی آخِرِالزَّمانِ عَلی شِدَّةٍ وَ زَلازِلٍ، یسَعُ اللهُ لَهُ الْأَرْضَ عَدْلاً وَ قِسْطاً؛ مژده باد شما را به مهدی (ع)، زیرا که او در آخرالزمان به گاه سختی و رویدادهای بنیان برافکن ظاهر خواهد شد. خداوند گستره زمین را برایش آکنده از عدل و داد سازد».

قول خداوند تعالی را در قرآن کریم می‌بینیم که فرمود: «و لقدْ کتَبْنٰا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکرِ اَنَّ الْاَرْضَ یرِثُهٰا عِبٰادِی الصّالِحُونَ؛ گذشته از ذکر (تورات) در زبور نیز نوشتیم که زمین را بندگان شایسته‌ام به ارث خواهند برد». امام باقر (ع) در ذیل این آیۀ شریفه می‌فرمایند: «آنان، یاران حضرت مهدی (عج) در آخرالزّمان هستند».

شیرین‌ترین و خوشایندترین فصل از انتظار و مجاهدت دراز منتظران، فصل ظهور و قیام و بالاخره تأسیس دولت کریمۀ شریفۀ حضرت صاحب‌الزّمان (ع) است. دولتی که از پس هزاره‌ها و هزاران دولت به غروب نشسته، تأسیس می‌شود تا مقصد و مقصود خلقت آدمی، بعثت انبیا و انزال کتب، جامۀ عمل بپوشد.

تفسیر آیۀ شریفه از امیرمؤمنان (ع) چنین نقل شده است: «هم آلُ محمّدٍ (ص)؛ یبْعَثُ اللهُ مَهدیهُمْ بَعْدَ جَهْدِهم فَیعِزُّهُم و یذِلُّ عَدُوَّهم؛ مستضعفین در آیه، آل محمّد (ص) هستند که خداوند مهدی ایشان را پس از (گذشت دوران) سختی و مشقّت آنها مبعوث می‌فرماید، پس او آنها را عزّت داده و دشمن آنها را ذلیل و خوار می‌سازد».

برای هر دولتی وقتی است و برای دولت حق نیز وقتی معلوم، که تنها از آن، صاحب وقت آگاه است و تنها او می‌داند که در چه وقت و ساعتی صاحب دولتش را اذن خروج و قیام خواهد داد. امّا این دولت هر وقت که مسجّل شود، متعلّق به همۀ مظلومان و ستمدیدگان عالم از هبوط آدم (ع) تا ظهور مهدی (ع) است؛ آنان که در همۀ طول تاریخ چشم به بخت بلند این دولت کریمه دوخته‌اند. گویی که ظهور این دولت انگیزۀ تاب و طاقت آنان در همۀ دوران بوده است.

با گام‌های نبوّت و ولایت از قلّه‌های حقایق بالا رفتیم و با مشعل‌های هدایت و فتوّت (جوانمردی) از حریم هفت آسمان دفاع کردیم. ما شیران میدان نبرد و ابرهای باران رحمتیم. در این جهان شمشیر و قلم در دست ما و در آن سرای «لوح حمد» بالای سر ماست. فرزندان ما جانشینان خدا در روی زمین، پیشوایان دین، هم پیمانان یقین، مشعل‌های هدایت و کلیدهای کرم و سخاوت هستند... روح‌القدس که جامۀ برگزیدگی بر قامت او راست آمده، چون از او صفا و وفا سراغ داریم، هنگامی که در گهواره آرمیده بودیم با او سخن گفتیم و او را از میوه‌های نوبر بوستان خود برخوردار ساختیم... شیعیان ما گروه رستگاران و طائفۀ پاکیزگان هستند، که بازو و پشتیبان ما هستند و در برابر ستمگران یار و یاور ما می‌باشند. به زودی چشمه‌های زندگی به روی آنها باز خواهد شد، پس از آنکه آتش فتنه‌ها خرمن زندگی را در شعله‌های خود فرو برد و آن روز پر شکوه پس از گذشت سال‌های «روضه» و «طاسین‌ها» است!». از فرمایشات امام حسن عسکری (ع)