بریده‌هایی از کتاب جسم زن، خرد زن

ما در عصری به سر می‌بریم که باید بیاموزیم با انتخاب آگاهانه بچه‌دار شویم؛ نه اینکه فقط بخواهیم خلأهای درونمان را پر کنیم یا اینکه به این وسیله، مردی را نگه داریم

هاوارد تورما می‌گوید: از خودتان نپرسید دنیا به چه چیزی نیاز دارد؛ بلکه بپرسید چه چیزی شما را زنده می‌کند و بعد بروید آن را انجام دهید. چون چیزی که دنیا به آن نیاز دارد، این است که انسان‌ها زنده شوند.

وقتی آدم‌ها سعی می‌کنند در تلاش برای «قوی‌بودن» احساساتشان را پنهان کنند، باعث می‌شود که احساس بدتری به وجود آید.

«هر زمان که عصبانی و خشمگین می‌شوم، خودم را در فضای آرامی قرار داده، با خشم یکی می‌شوم و به آن آگاهم. از خودم می‌پرسم که از چه می‌ترسم؟ از چه دردی سعی دارم فرار کنم؟ به‌سادگی به احساسی که در بدن دارم، آگاه می‌شوم تا چیزی تغییر کند. سپس بیشتر اوقات، پاسخم را دریافت کرده و روی آن کار می‌کنم.»

بیماری به وجود نمی‌آید تا زمانی که زن در تلاش برای تغییراتی که لازم است در زندگی‌اش ایجاد کند، احساس ناامیدی و فرسودگی کند.

سایوکس رز در کتاب رقص ماه از این چرخه به‌عنوان بُعد زنانهٔ زمان یاد می‌کند: «ازآنجایی‌که بدن زنان به‌لحاظ زیست‌شناختی با کرهٔ ماه تنظیم شده، برایمان این‌گونه مقدر شده است که چرخهٔ تغییرات ماه را از طریق چرخهٔ قاعدگی ماهیانه‌مان حس کنیم. این تشابهات ریتمیک نشان‌دهندهٔ قلمروی کشف‌نشدهٔ زنانه‌ای است برای نگهداشتن و تعیین وقت و زمان‌بندی. این یک میراث الهی است که به زنان رسیده است.»

گاهی بدن به سادگی شفا می‌یابد؛ زمانی که به خودت اجازه دهی به پیغامش گوش دهی.

به‌جایی رسیده بودم که احساس کردم در یک کلام، حالم خوب نیست!

زمانی که یک زن در یک رابطه می‌ماند که شریکش را دوست ندارد؛ ولی به هر دلیلی می‌ترسد جدا شود، مثلاً به‌خاطر مسائل اقتصادی یا احساس ناامنی یا به‌خاطر وابستگی، او الگوی فاحشه را بازی می‌کند و الگوی انرژی را ایجاد می‌کند که به بیماری‌های مزمن واژنی و ادراری منجر می‌شود.

به‌طور فوق‌العاده، احساس می‌کنم خوبم. اکنون و همیشه در حال پردازش زندگی‌ام هستم و خواهم بود. از طریق مراقبه و موسیقی‌درمانی، ایمان و اعتقاد درونی‌ام را نو کرده‌ام. زندگی‌ام را پذیرفتم. همچنین پذیرفتم این توانایی را دارم که خودم را شفا دهم. می‌توانم به شفای دیگران نیز کمک کنم.