بریده‌هایی از کتاب انواع زنان

در جوامع پدرسالار، تنها نقش قابل‌قبول، اغلب دوشیزه مجرد (پرسفون)، همسر (هرا)، و مادر (دیمیتر) است. آفرودیت متهم به «روسپی‌گری» یا «شهوت‌طلبی» است و این امر موجب تحریف و کم‌ارزش شدن میل جنسی این کهن‌الگو می‌شود. یک هرای جسور یا عصبانی تبدیل به «سلیطه» می‌شود. و برخی از فرهنگ‌ها در گذشته یا امروز به شدت استقلال‌طلبی، هوش یا میل جنسی در زنان را انکار می‌کنند، به قسمی که هر نشانه‌ای از آرتمیس، آتنا و آفرودیت باید سرکوب شود.

زن آتنایی این توانایی را دارد تا دیگران را مرعوب خود کرده و انگیزه، نیروی حیات و خلاقیت کسانی را که مانند خودش نیستند از آن‌ها بگیرد. این اثر مدوسایی اوست.

زنان آتنایی احمق‌ها را به‌راحتی تحمل نمی‌کنند. آن‌ها حوصله‌ی رویاپردازها را ندارند و نسبت به مردانی که به دنبال مسائل غیرمادی هستند بی‌علاقه‌اند و وقتی مردان بیش از اندازه دلسوزی از خود نشان داده و نتوانند قاطعانه عمل کنند، احساس ناخوشایندی پیدا می‌کنند. آن‌ها به شاعران و هنرمندانی که در فقر روزگار می‌گذرانند علاقه‌ای ندارند و شیفته نوجوانان ابدی‌ای که نقاب مردان را به چهره دارند نمی‌شوند. برای یک زن آتنایی، «دل‌نازک»، «عصبی» یا «حساس» صفاتی هستند که برای توصیف «بازنده‌ها» به کار می‌روند. وقتی نوبت به مردان می‌رسد، فقط قهرمانان برایش مورد پذیرش هستند.

زنان آتنایی نقش سیندرلا را بازی نمی‌کنند؛ آن‌ها منتظر نمی‌مانند تا با یک ازدواج رویایی نجات پیدا کنند.

همه‌ی زنان رابطه ـ محور، بعد از مدتی متوجه می‌شوند که دچار کمبود ارتباط با دختران آتنایی‌شان هستند. زمانی که مادر راجع به آدم‌ها و احساسات صحبت می‌کند، دختر آتنایی هیچ توجهی نمی‌کند. در عوض، دختر دوست دارد بداند وسایل چگونه کار می‌کنند و درمی‌یابد که مادرش هیچ درکی از موضوع نداشته یا تمایلی به دانستن ندارد. در نتیجه‌ی این تفاوت‌ها، دختر آتنایی احتمال دارد مادرش را نالایق قلمداد کند.

برای مثال، همه‌ی زنان رابطه ـ محور، بعد از مدتی متوجه می‌شوند که دچار کمبود ارتباط با دختران آتنایی‌شان هستند.

از آن‌جا که زن آرتمیسی سنتی نیست، تضادهای درونی با خودش یا دیگران می‌تواند تلاش‌های او را عقیم کند. کاری که او می‌خواهد انجام دهد ممکن است «خارج از محدوده» باشد.

برای مثال حامی عملی محکوم به شکست، اصلاحگری که قدرش دانسته نمی‌شود، فریاد زننده‌ای که صدایش به جایی نمی‌رسد یا هنرمندی که کارش را بدون هیچ تشویق یا موفقیت مالی دنبال می‌کند، بی‌شک یک زن آرتمیسی است.

کم‌ارزش دانستن و عدم احترامی که دختران آرتمیسی برای مادران ضعیف‌شان قائل هستند، ویژگی‌های اسطورهٔ باکره را تقویت می‌کند. از آن‌جا که آن‌ها تشخیص می‌دهند نباید شبیه مادران‌شان شوند، احساس وابستگی را در خود سرکوب می‌کنند، آسیب‌پذیری خود را انکار می‌کنند و با خود عهد می‌کنند که مستقل باشند.

وقتی الگوی ذاتی و خانواده «دست به یکی می‌کنند» تا زنی را تنها با یک کهن‌الگو هماهنگ کنند، پیشرفت او تک‌بعدی می‌شود.

آتنای نوپا که مقاطع تحصیلی را جهشی طی می‌کند، توانایی‌هایش را به قیمت از دست دادن دوستی با همسالانش تقویت می‌کند.

کهن‌الگوی ذاتی کودک با انتظارات خانواده رابطه‌ای متقابل دارد. اگر خانواده کهن‌الگوی خاصی را تأیید نکند، دختر از این‌که احساساتی همچون او داشته باشد، دست برنمی‌دارد و حتی ممکن است یاد بگیرد که طبیعی رفتار نکند و در نتیجه عزت‌نفسش آسیب می‌بیند.

طبق گفته مرلین استون، نویسنده کتاب وقتی خدا یک زن بود، برکناری الهه کبیر از قدرت که توسط مهاجمان هند و اروپایی آغاز شده بود، به‌دست ادیان یهود، مسیحیت و اسلام که بعدها ظهور کردند، به انجام رسید.

این سه اسطوره مورد تجاوز، آدم‌ربایی، غلبه یا تحقیر خدایان مرد قرار گرفتند. هرگاه پیوندی شکسته شده یا مورد بی‌حرمتی قرار می‌گرفت، آن‌ها به شیوه خاص شخصیت خود رنج می‌کشیدند و علائمی شبیه به بیماری‌های روانی را بروز می‌دادند.

این سه اسطوره آسیب‌پذیر، نمایان‌گر نقش‌های سنتی همسر، مادر و دختر هستند. آن‌ها کهن‌الگوهای زنانه ارتباط محور هستند، که هویت و سعادت آن‌ها به داشتن رابطه‌ای معنادار بستگی دارد.

همان‌طور که کهن‌الگوی «مادر»، ساختار احساسی عمیقی است که کودک می‌تواند در یک زن فعال کند، هر کودک نیز طوری «برنامه‌ریزی شده است» که آن کهن‌الگوی «مادر» را جست‌وجو کند.

وقتی کهن‌الگوی «مادر» فعال نمی‌شود، کودک ارتباطی حیاتی را از دست می‌دهد و همچنان در آرزوی ایجاد آن ارتباط گمشده است. (گرچه، همان‌طور که درمورد پرستاران پرورشگاه‌های یونان اتفاق افتاد، ممکن است کهن‌الگوی مادرفرزند، در زنی که مادرِ زیستی نیست، فعال شود)

کرونوس با خواهر تیتان خود به نام رئا ازدواج کرد. از پیوند آن‌ها، نخستین نسل خدایان المپ‌نشین به نام‌های هستیا، دیمیتر، هرا، هادس، پوزیدون و زئوس به دنیا آمدند.

در ابتدا، چیزی جز بی‌نظمی و آشفتگی وجود نداشت. از دل این آشفتگی گایا یا زمین به وجود آمد، پس از آن، تارتاروس (پست‌ترین ژرفای جهان زیرین) و پس از آن اروس (عشق)، پدیدار گشت. از گایا، زمین مادینه، پسری زاده شد، اورانوس، که به بهشت نیز مشهور بود. سپس گایا با اورانوس ازدواج کرد و ثمره ازدواج آن‌ها دوازده تیتان بود. آن‌ها همان قدرت‌های ازلی و باستانی طبیعت بودند که در یونان باستان پرستش می‌شدند. در نسب‌شناسی هسیود، تیتان‌ها، نخستین سلسله حمکران و والدین و اجداد خدایان المپ بودند.

هرا (که در فرهنگ رومی جونو نام دارد)، اسطوره ازدواج بود. او همسر زئوس، فرمانروای خدایان المپ بود. دیمیتر (که در فرهنگ رومی، سرس نام دارد) اسطوره غلات بود. در مهم‌ترین اسطوره‌اش، روی نقش او به‌عنوان یک مادر تأکید شده بود. پرسفون (که در زبان لاتین پروسرپینا نامیده می‌شود) دختر دیمیتر بود. یونانی‌ها او را کُر یا «دوشیزه» نیز می‌نامیدند. این سه اسطوره آسیب‌پذیر، نمایان‌گر نقش‌های سنتی همسر، مادر و دختر هستند. آن‌ها کهن‌الگوهای زنانه ارتباط محور هستند، که هویت و سعادت آن‌ها به داشتن رابطه‌ای معنادار بستگی دارد. آن‌ها نیازهای زنان به وابستگی و پیوند را نشان می‌دهند. آن‌ها با دیگران همساز هستند و آسیب‌پذیرند. این سه اسطوره مورد تجاوز، آدم‌ربایی، غلبه یا تحقیر خدایان مرد قرار گرفتند. هرگاه پیوندی شکسته شده یا مورد بی‌حرمتی قرار می‌گرفت، آن‌ها به شیوه خاص شخصیت خود رنج می‌کشیدند و علائمی شبیه به بیماری‌های روانی را بروز می‌دادند. همچنین، هر یک از آن‌ها می‌توانند در وجود زنان تکامل‌یافته و آن‌ها را در خصوص ماهیت و الگوی واکنش‌های خود به آنچه از دست می‌دهند، به نوعی درون‌بینی سوق دهند تا بتوانند به‌واسطه همان رنجی که در سرشت هر یک از این سه کهن‌الگوی زنانه نهفته بود، به رشد و بالندگی برسند.