بریده‌هایی از کتاب هیچ چیز تصادفی نیست

با جریان هستی همسو باش، با آن زورآزمایی نکن.

بهترین پاسخ ما این است برای این که بتوانیم کاری که جهان نیاز دارد را انجام دهیم، باید تا حد امکان قوی باشیم، لذا جهان ما را می‌آزماید تا ببیند این درس‌ها را تا چه حد فرا گرفته‌ایم. ما به لحاظ ماهیت بشری خود، توانایی شگفت‌انگیزی برای دریافت اطلاعات داریم و در عین حال وقتی تحت استرس باشیم می‌توانیم آنها را در عرض چند ثانیه به دست فراموشی بسپاریم. مهم این است که سعی کنیم به خاطر بسپاریم حتی در برابر خشم و پریشانی همچنان با محبت بمانیم و حتی اگر همه‌چیز به نظر ویران می‌آمد، خوش‌بینی خود را از دست ندهیم. با این کار، نیروی درونی خود را رشد داده و ایمان درونی خود را پرورش می‌دهیم. در عین حال، باید بتوانیم سخنانی شایسته بر زبان آوریم و کارهای شایسته انجام دهیم.

هنگامی که شریک زندگی‌مان ما را ترک یا به ما خیانت می‌کند، این رویدادی نیست که یک شبه اتفاق افتاده باشد. چنین رخدادی معمولاً نتیجه‌ی عملکردهای متوالی پیشین و نارضایتی‌هایی است که به هر نحو دیگر برطرف نشده‌اند، لذا با اقدامی قاطعانه مواجه می‌شویم، به طوری که دیگر نخواهیم توانست به این وضعیت بی‌توجه بمانیم.

۱. آنچه را نیاز دارید، طلب کنید (نه آنچه را دوست دارید)؛ ۲. به آنچه به سمت شما می‌آید توجه کنید؛ ۳. با شجاعت عمل کنید؛ ۴. برای سخت‌کوشی در هر شرایطی مهیا باشید.

به طور کلی اطمینان داشته باشید که هدفی دارید، گوش به زنگ پیام‌هایی باشید که به سمت شما می‌آیند و آنها را چراغ راه خود قرار دهید. در هر داستان، درست در لحظه‌ای که شاگرد آماده یادگیری بود، معلم از راه می‌رسید - معلمی در قالب یک عنکبوت، یک مورچه و یا زنی روستایی که با عصبانیت به خاطر غذای سوخته‌اش داد و فریاد می‌کرد.

همه آنها به زبان ساده می‌خواهند بگویند، برای کسانی که در راه آزادی گام برمی‌دارند (خواه رهایی از ظلم و ستم باشد، یا تلاش برای تبدیل شدن به کسی که باید و یا رهایی یافتن از بندهایی دیگر)، حتی بدترین شکست‌ها می‌توانند منبع الهام باشند. تنها کاری که باید انجام دهیم این است که همواره از آنها استقبال کنیم و از همه مهم‌تر این که نباید تسلیم یأس و ناامیدی، دلسوزی برای خود یا بی‌ارادگی شویم. آنچه از ما انتظار می‌رود، این است که در خلق آینده خویش سهیم باشیم.

ما آنچه را که بواقع در اعماق وجود احساس می‌کنیم «فراموش می‌کنیم»، انکار می‌کنیم یا دست کم می‌گیریم. انجام این کار آسان است. از آنچه واقعاً برایمان درست است روی برمی‌گردانیم و در عوض هر آنچه از دیدگاه هر فرد دیگری برایمان درست است را می‌پذیریم.

وقتی چیزی را تقاضا می‌کنیم، آیا آن را فقط برای خودمان می‌خواهیم؟ مثلاً آیا خانه‌ای بزرگ می‌خواهیم فقط برای این که در میان خانواده و همسایگان بر شأن خود بیفزاییم؟ اگر چیزی را فقط برای خودتان بخواهید، احتمال زیادی وجود دارد که جهان هستی تنها این را بشنود که شما به شأن خود فکر می‌کنید و لذا چیزهای دیگری برایتان خواهد فرستاد تا بتوانید ذهنتان را با انواع و اقسام تردیدها نسبت به شأن خود انباشته کنید. این را امتحان کنید: نه فقط برای خودتان، بلکه برای جهان هستی بخواهید.

به جای این که با انجام متقابل عملی شرورانه آن را به چرخه‌ای دائمی تبدیل کنم. به زبان ساده باید کارما را از تناسخ قبلی خود بزدایم.

اگر او به آنچه جهان هستی سعی داشت بگوید توجه نمی‌کرد و آن را نمی‌شنید، این پیروزی اتفاق نمی‌افتاد. شاید درس واقعی این رخداد حاوی دو بخش است: هرگز تسلیم نشو و به پیام‌هایی که جهان هستی برایت می‌فرستد گوش فرا بده.