بریده‌هایی از کتاب هیچ چیز تصادفی نیست

اگر او به آنچه جهان هستی سعی داشت بگوید توجه نمی‌کرد و آن را نمی‌شنید، این پیروزی اتفاق نمی‌افتاد. شاید درس واقعی این رخداد حاوی دو بخش است: هرگز تسلیم نشو و به پیام‌هایی که جهان هستی برایت می‌فرستد گوش فرا بده.

یونگ بر این باور بود آنچه اتفاق قلمداد می‌کنیم، گواه بر رویدادهای همزمان است - لحظاتی که انرژی جهان تلاش می‌کند راه پیش رو را به ما نشان دهد.

هنگامی که ما در مسیری قرار داریم که با صادق‌ترین عنصر درون ما مرتبط است، به انرژی‌های خرد ناخودآگاه جمعی پیوند می‌خوریم، خرد عمیقی که در نژاد بشر وجود دارد و ما را هدایت می‌کند - مشروط بر این که به آن اجازه این کار را بدهیم. به گفته یونگ، اگر از خردمند بودن صرف دست بکشیم و در عوض تصمیم بگیریم شهود و الهام را دنبال کنیم، چنین قدرت‌هایی پدیدار خواهند گشت تا ما را راهبری کنند.

خواسته قلبی خویش را مشخص کنید، سپس گوش فرا دهید، توجه کنید و ببینید آیا واقعاً با پیامی که جهان برایتان می‌فرستد، همخوانی دارد یا نه.

هر روز یک انتخاب پیش رو دارید: به وضعیت قبلی خود برگردید، وضعیتی که شما را در چنگال مشکلات نگاه می‌دارد، یا این که راه بهتری پیدا کنید.

که لحظه‌ای که فرد به طور قطع به خود متعهد می‌شود، مشیت خداوند نیز با وی همسو می‌گردد. در این هنگام، جریان کاملی از رخدادهای برخاسته از این تصمیم، در قالب وقایع پیش‌بینی نشده و در راستای منافع فرد در زندگی او پدید می‌آیند، جلسات و کمک‌های مالی که هیچ کس حتی در خواب هم نمی‌دید.

که لحظه‌ای که فرد به طور قطع به خود متعهد می‌شود، مشیت خداوند نیز با وی همسو می‌گردد. در این هنگام، جریان کاملی از رخدادهای برخاسته از این تصمیم، در قالب وقایع پیش‌بینی نشده و در راستای منافع فرد در زندگی او پدید می‌آیند، جلسات و کمک‌های مالی که هیچ کس حتی در خواب هم نمی‌دید.

اوپرا وینفری نیز در این زمینه سخن مفیدی دارد: آنچه موجب موفقیت من می‌شود، تسلیم نقشه‌ها، رویاها و اهدافم به قدرتی عظیم‌تر از سایر مردم و عظیم‌تر از خودم است.

ما می‌توانیم نوع احساس خود و چگونگی شکل‌گیری احساس پس از آن را کنترل کنیم. همین. ممکن است ترس‌آور به نظر برسد، اما اگر بخواهیم آن را در قالب کنترل امور تفسیر نماییم، تنها به دلیل ترس است که تنها می‌تواند این را به ما یادآوری کند که یک جریان وجود دارد، جریانی عظیم‌تر از آنچه ما هستیم.

که ما از تلاش برای کنترل امور دست بکشیم. تمایلی که برخاسته از تسلط خیالی ما در جهان فیزیکی «من» است. ما احساس مسئولیت می‌کنیم. فکر می‌کنیم باید به امور مسلط باشیم. اما در حقیقت چقدر کنترل داریم؟ تلویزیون را روشن کنید و قربانیان آخرین فاجعه را ببینید - فاجعه‌ای از قبیل زمین‌لرزه، شاید خرابی قطار یا یک موج کشنده. آن افراد حقیقتاً چقدر کنترل امور را در دست داشتند؟ خیلی کم. تنها چیزی که ما قادر به کنترل آن هستیم، واکنش خودمان به چنین وقایعی است.

جریان‌هایی که در وجود همه ما هست، مشروط بر این که بخواهیم به آن توجه کنیم، جریانی عظیم‌تر از کیستی ما. ما خادمان این جریان هستیم. هرگاه بدانیم که این جریان عبارت است از این که ما به شیوه‌ای در خدمت آن باشیم، آگاهی خود را از آنچه روی می‌دهد، از نو شکل می‌دهیم. الهاماتی که از جایگاه جریان نشأت می‌گیرند نیازمند توجه هستند. بار دیگر، به گفته‌ی اسطوره‌شناس، ژوزف کمپل که در این خصوص از خرد بالایی برخوردار است و در اثر خود آن را «ندا» نام می‌نهد، اشاره می‌کنیم. به گفته او، وقتی ندا از راه می‌رسد، بر ماست که به آن توجه کنیم، «زیرا آن را دگر بار خواهیم شنید.» این تفکری است بسیار ضروری‌تر و حیاتی‌تر.

فقط زمانی آمادگی روبرو شدن با جهان را خواهم داشت که ذهنی طبقه‌بندی‌شده داشته باشم.

هرگاه خود را از خواسته‌های «من» رها می‌سازیم، زمانی که از تلاش برای کنترل همه‌چیز دست می‌کشیم و قلب خود را به روی عشق و شفقت می‌گشاییم، آنگاه نیروهای همزمانی پرچم پیروزی را به دست می‌گیرند.

تا زمانی که مرد به ورطه‌ی یأس و ناامیدی نرسد، قادر به انجام این کار نخواهد بود. تنها زمانی که از «من» خویش دور شود می‌تواند معشوقش را به دست آورد و تنها در پی این رخداد است که بانو نیز می‌تواند پوشش حفاظتی خود را کنار بزند - پرده‌ای که وجودش به او اجازه نمی‌دهد زنی واقعی و تمام عیار باشد.

هنگامی که لحظه‌ی تعالی فرا رسد، ممکن است از عجیب بودن آن هراسان شویم. احتمال دارد سعی کنیم پا به فرار بگذاریم. ممکن است رخ دادن آن را منکر شویم. با این حال شاعر به ما می‌گوید جایی برای ترس نیست - قلب «دیگر برآشفته» نیست - و ما این رخداد مقدس را به وجود خود جاری می‌کنیم

کاری را انجام دهیم که احساس می‌کنیم درست است، نه کاری که محاسبات شخصی آن را برایمان سودآور نشان می‌دهند. وقتی چیزی را که احساس ما می‌گوید درست است، دنبال می‌کنیم، رویدادها دست به دست هم می‌دهند تا به ما کمک کنند. جوزف کمپبل در بسیاری از سخنرانی‌ها و کتاب‌هایش به تشریح این موضوع پرداخته است، او می‌گوید: ذات سفر قهرمان - مبحثی اساسی در ادبیات - نه در برگزیدن مسیر ایمن بلکه در دنبال کردن نداهای درونی قلب است که ممکن است در واقع مسیری بسیار ناامن به نظر برسد.

کاری را انجام دهیم که احساس می‌کنیم درست است، نه کاری که محاسبات شخصی آن را برایمان سودآور نشان می‌دهند. وقتی چیزی را که احساس ما می‌گوید درست است، دنبال می‌کنیم، رویدادها دست به دست هم می‌دهند تا به ما کمک کنند.

دارما، به معنای وجود هماهنگی و عمل در راستای هماهنگی است. ما می‌دانیم که در مسیر دارما هستیم زیرا هماهنگی که به سمت آن در حرکتیم را احساس می‌کنیم و این از برخی لحاظ همان همزمانی است که توصیف کردیم. دارما نه به مفهوم جبر، بلکه به معنای بودن است.

کارما نه احتمال بلکه یک قانون است. در مقیاس وسیع باید گفت کارما یعنی: اعمال ما به سمت خودمان باز می‌گردند. اگر کار نادرستی انجام دهم، پیامد آن به سراغم خواهد آمد و به همین ترتیب اگر کار خوبی انجام دهم. اگر امر زیانباری برایم رخ دهد، باید این قانون را بپذیرم به جای این که با انجام متقابل عملی شرورانه آن را به چرخه‌ای دائمی تبدیل کنم. به زبان ساده باید کارما را از تناسخ قبلی خود بزدایم.

به گفته یونگ، اگر از خردمند بودن صرف دست بکشیم و در عوض تصمیم بگیریم شهود و الهام را دنبال کنیم، چنین قدرت‌هایی پدیدار خواهند گشت تا ما را راهبری کنند.