بریده‌هایی از کتاب هیچ چیز تصادفی نیست

هر آنچه به شما احساس راستینی از خودتان بدهد، همان کاری است که باید انجام دهید.

هنگام مطالعه‌ی شعر دانته، زمانی را به خاطر می‌آورم که در زندانی با حداکثر پوشش امنیتی برای «محکومان حبس ابد» که بسیاری از آنها جنایتکار بودند، به عنوان معلم ادبیات کار می‌کردم. از آنجا که یقین داشتم که هرگز قادر نیستم مرتکب جنایتی وحشیانه شوم، ابتدا فکر می‌کردم آیا تنها باید از طریق ادبیات به بهترین بخش وجود این مردان راه پیدا کنم؟ اما پس از مدت کوتاهی که درس دادن به آنها را آغاز کردم، به لطف خداوند، متوجه شدم که من هم می‌توانم به راحتی در وضعیتی قرار گیرم که دست به عمل ناامیدکننده‌ای بزنم. من از آنها جدا نبودم؛ بلکه کاملاً مانند آنها بودم. فقط هنوز در این زمینه امتحان خود را پس نداده و به حد آنها وسوسه نشده بودم تا به نقطه‌ی شکست آنها برسم.

برای قرار گرفتن در جریان همزمانی، باید به اقدامات زیر عمل کنیم: -اطمینان داشته باشیم که نوعی انرژی در کائنات وجود دارد، نیرویی که بر آن است تا از ما در راستای خدمت به جهان بهره بگیرد. این اطمینان باید اطمینانی عمیق باشد.

هر چقدر شدیدتر تلاش کنیم که از پذیرش بخش‌های ژرف و بی‌قاعده‌ی خویشتن‌مان سر باز زنیم، آنها بیشتر بر ما سلطه خواهند یافت، زیرا در حقیقت بخشی از ما هستند.

دیپاک چوپرا طی مصاحبه‌ای با ژان هوستون، این مطلب را به طرز شیوایی توصیف کرد. در ودانتا، او شرح می‌دهد: همزمانی از شرایط ریتام بهارا پراگیا است و سه اصل دارد: ریتام واژه مربوط به ترتیب ریتمیک جهان است؛ بهارا، یعنی «پر از»؛ پراگیا، به معنای «ذهن» است. بنابراین، او کسی است که ذهنش با ریتم کیهان اشباع می‌شود. وقتی عناصر و نیروهای درون شما به تمامی در فضایی که می‌توان آن را آگاهی بدون انتخاب نامید با عناصر و نیروهای کیهان یکپارچه می‌شوند، آرزویی لطیف تحقق خود را ممکن می‌سازد.

آنها به ما می‌گویند هنگامی که با شکستی روبرو می‌شویم، ممکن است در حقیقت، تنها در جستجوی نقطه عطفی باشیم که به پیروزی منجر می‌شود. ما به تاریک‌ترین بخش خویشتن هبوط می‌کنیم تا بتوانیم انرژی نهفته در آن را بازیابیم.

همگام با فراگیری این درس‌هاست که در می‌یابیم با جهان هستی مشارکت داریم. جهان به ما فرصت‌هایی ارزانی می‌دارد و ما باید به بهترین نحو ممکن، با آنها رودررو شویم. با چنین دریافتی، متوجه می‌شویم که این ذات سرنوشت و تقدیر است. ما انسان هستیم و روزی خواهیم مرد - و در این فاصله این ما هستیم که انتخاب می‌کنیم چگونه زندگی کنیم. از آنجا که با هیچ قطعیتی نمی‌توانیم بفهمیم چه زمانی جسم خاکی خود را ترک خواهیم گفت یا با چه کسی ازدواج خواهیم کرد یا چه تعداد فرزند خواهیم داشت یا نخواهیم داشت، برنامه‌ریزی همواره با اندکی مخاطره همراه است. زندگی معمولاً ما را ملزم می‌کند باید و نبایدهایمان را رها کنیم تا بتوانیم خود را با آنچه در واقع هست، وفق دهیم. به همین جهت لازم است یاد بگیریم آنچه را که هست، دوست داشته باشیم و بپذیریم. باید یاد بگیریم با سرنوشت خویش همنوا باشیم و دست راهنمایی را که به سوی ما دراز می‌شود بپذیریم. هرگاه جریان را بپذیریم به سمت زندگی توأم با رویدادهای همزمان حرکت خواهیم کرد.

خواستیم جهان را به سمت ایجاد رابطه‌ای حیاتی وعاشقانه سوق دهد که به رشد و کمال هر یک از ما کمک کند – و این همان چیزی بود که بدست آوردیم. هر یک از ما باید به نوبه‌ی خویش به شجاعتی دست پیدا می‌کردیم که ببینیم این وضعیت درست مطابق با نیازی که داشتیم برایمان فراهم شده است. هر یک از ما می‌توانستیم به راه خود برویم. اما این کار را نکردیم. با این اوصاف، در خصوص تمام این رویدادها چه می‌توانیم بگوییم؟ این زنجیره چنین به نظر می‌رسد: ۱. آنچه را نیاز دارید، طلب کنید (نه آنچه را دوست دارید)؛ ۲. به آنچه به سمت شما می‌آید توجه کنید؛

یونگ بر این باور بود آنچه اتفاق قلمداد می‌کنیم، گواه بر رویدادهای همزمان است - لحظاتی که انرژی جهان تلاش می‌کند راه پیش رو را به ما نشان دهد.

«ببینید چه کاری موجب نشاط شما می‌شود، همان را دنبال کنید». زیرا جهان به مردمان بانشاط نیاز دارد.

ایده‌ی مبتنی بر آمیختن سرنوشت، دست راهنمای جهان هستی، همزمانی، شانس و نقش خود ما در افزودن به شانس خودمان - همه و همه مفاهیم جدیدی نیستند؛ آنها به اندازه کل بشریت قدمت دارند.

با جریان هستی همسو باش، با آن زورآزمایی نکن.

بهترین پاسخ ما این است برای این که بتوانیم کاری که جهان نیاز دارد را انجام دهیم، باید تا حد امکان قوی باشیم، لذا جهان ما را می‌آزماید تا ببیند این درس‌ها را تا چه حد فرا گرفته‌ایم. ما به لحاظ ماهیت بشری خود، توانایی شگفت‌انگیزی برای دریافت اطلاعات داریم و در عین حال وقتی تحت استرس باشیم می‌توانیم آنها را در عرض چند ثانیه به دست فراموشی بسپاریم. مهم این است که سعی کنیم به خاطر بسپاریم حتی در برابر خشم و پریشانی همچنان با محبت بمانیم و حتی اگر همه‌چیز به نظر ویران می‌آمد، خوش‌بینی خود را از دست ندهیم. با این کار، نیروی درونی خود را رشد داده و ایمان درونی خود را پرورش می‌دهیم. در عین حال، باید بتوانیم سخنانی شایسته بر زبان آوریم و کارهای شایسته انجام دهیم.

هنگامی که شریک زندگی‌مان ما را ترک یا به ما خیانت می‌کند، این رویدادی نیست که یک شبه اتفاق افتاده باشد. چنین رخدادی معمولاً نتیجه‌ی عملکردهای متوالی پیشین و نارضایتی‌هایی است که به هر نحو دیگر برطرف نشده‌اند، لذا با اقدامی قاطعانه مواجه می‌شویم، به طوری که دیگر نخواهیم توانست به این وضعیت بی‌توجه بمانیم.

۱. آنچه را نیاز دارید، طلب کنید (نه آنچه را دوست دارید)؛ ۲. به آنچه به سمت شما می‌آید توجه کنید؛ ۳. با شجاعت عمل کنید؛ ۴. برای سخت‌کوشی در هر شرایطی مهیا باشید.

به طور کلی اطمینان داشته باشید که هدفی دارید، گوش به زنگ پیام‌هایی باشید که به سمت شما می‌آیند و آنها را چراغ راه خود قرار دهید. در هر داستان، درست در لحظه‌ای که شاگرد آماده یادگیری بود، معلم از راه می‌رسید - معلمی در قالب یک عنکبوت، یک مورچه و یا زنی روستایی که با عصبانیت به خاطر غذای سوخته‌اش داد و فریاد می‌کرد.

همه آنها به زبان ساده می‌خواهند بگویند، برای کسانی که در راه آزادی گام برمی‌دارند (خواه رهایی از ظلم و ستم باشد، یا تلاش برای تبدیل شدن به کسی که باید و یا رهایی یافتن از بندهایی دیگر)، حتی بدترین شکست‌ها می‌توانند منبع الهام باشند. تنها کاری که باید انجام دهیم این است که همواره از آنها استقبال کنیم و از همه مهم‌تر این که نباید تسلیم یأس و ناامیدی، دلسوزی برای خود یا بی‌ارادگی شویم. آنچه از ما انتظار می‌رود، این است که در خلق آینده خویش سهیم باشیم.

ما آنچه را که بواقع در اعماق وجود احساس می‌کنیم «فراموش می‌کنیم»، انکار می‌کنیم یا دست کم می‌گیریم. انجام این کار آسان است. از آنچه واقعاً برایمان درست است روی برمی‌گردانیم و در عوض هر آنچه از دیدگاه هر فرد دیگری برایمان درست است را می‌پذیریم.

وقتی چیزی را تقاضا می‌کنیم، آیا آن را فقط برای خودمان می‌خواهیم؟ مثلاً آیا خانه‌ای بزرگ می‌خواهیم فقط برای این که در میان خانواده و همسایگان بر شأن خود بیفزاییم؟ اگر چیزی را فقط برای خودتان بخواهید، احتمال زیادی وجود دارد که جهان هستی تنها این را بشنود که شما به شأن خود فکر می‌کنید و لذا چیزهای دیگری برایتان خواهد فرستاد تا بتوانید ذهنتان را با انواع و اقسام تردیدها نسبت به شأن خود انباشته کنید. این را امتحان کنید: نه فقط برای خودتان، بلکه برای جهان هستی بخواهید.

به جای این که با انجام متقابل عملی شرورانه آن را به چرخه‌ای دائمی تبدیل کنم. به زبان ساده باید کارما را از تناسخ قبلی خود بزدایم.