بریده‌هایی از کتاب عشق هرگز فراموش نمی‌کند

می‌پرسم: «چرا خودکشی نمی‌کنی؟» «چون برای زندگی و زنده‌ماندن ارزش قائلم. تا زمانی که قلبم می‌زند می‌خواهم زنده بمانم.»

هرگز نتوانسته‌ام جواب این سؤال مادرم را بدهم. او روزهای آخر عمرش از من پرسید: «اگر چیزی به‌خاطر نیاورم، می‌توانم بگویم که در این دنیا حضور دارم؟» سؤالش همیشه با من ماند. کاش امروز اینجا بود و به او می‌گفتم «مهم نیست تو چیزی به یاد داشته باشی. اگر کسی حتی یک نفر نام تو را به یاد داشته باشد و آن را با عشق تکرار کند، یعنی تو در این دنیا حضور داری.»

آدم‌ها در طول زندگی ترمیم می‌شوند و با وجود مشکلات فراوان پیش می‌روند. حتی ممکن است فصلی جدید به رویشان باز شود که اگر آن رویدادهای بد برای‌شان پیش نمی‌آمد، هرگز قادر به دیدن این فصل زیبای جدید نبودند.

ما می‌توانیم با گفتن حقیقت هر لحظه را برایش پر از تشویش و غم کنیم یا به او دروغ بگوییم و هر لحظه‌اش را سرشار از شادمانی کنیم. این انتخاب ماست و مسلماً اگر من جای او بودم، دومی را ترجیح می‌دادم.

بقیه‌ی افراد مرا به یاد الوارهای کشتی ویران‌شده‌ای می‌اندازند که روی آب شناورند و هر لحظه ممکن است به قعر اقیانوس بروند

«و آرزوی من این است که عشق سالیان دراز زندگی‌ام در آغوشم جان دهد و بعد از او هیچ عطری تنم را نلرزاند و هیچ صدایی مرا به وجد نیاورد...»

زندگی به‌تدریج در مسیری یکنواخت پیش می‌رود. می‌توانم در کوچه‌ای با شیب کم از حرکت باز ایستم، آرام‌آرام با شیب جاده به پایین قِل بخورم و در طول مسیر، گردوغبار و تار عنکبوت‌ها را با خودم جمع کنم. دست‌آخر هم وقتی از حرکت ایستادم و متوقف شدم، آن‌قدر پوشیده از آشغال باشم که کسی مرا نشناسد.

آدم‌ها در طول زندگی ترمیم می‌شوند و با وجود مشکلات فراوان پیش می‌روند. حتی ممکن است فصلی جدید به رویشان باز شود که اگر آن رویدادهای بد برای‌شان پیش نمی‌آمد، هرگز قادر به دیدن این فصل زیبای جدید نبودند.»

بیرون از در، داخل راهرو باریک و بلند، مرد جوان را می‌بینم. لاغرمردنی هم او را می‌بیند، چون سریع بازویم را می‌گیرد و مرا به سمت در پشتی می‌برد. وقتی از کنار مرد جوان می‌گذرم، پشت دست‌هایمان برای یک لحظه همدیگر را لمس می‌کند و من چشمانم را می‌بندم. وقتی آن‌ها را دوباره باز می‌کنم او رفته است.

بهتر است در لحظه زندگی کنم. وقتی این تمام دارایی من است شوق و ذوقم بیشتر می‌شود