بریده‌هایی از کتاب دیدگاه من

تصور کنید اگر نیازی به صبر نبود و هر آنچه که می خواستید بلافاصله به شما داده می شد چه می شد؟ قطعا فاجعه به بار می آمد! مثلا می گفتید همه را برق می گیرد و ما را فتیله ی نفتی! سپس در یک لحظه شما را برق می گرفت! یا می گفتید بشکند این دست که نمک ندارد و در یک لحظه دستتان می شکست! می بینید جای خوشحالی است که به محض درخواست به خواسته هایمان نمی رسیم.

اگر کسی بگوید: «تمام دارایی و اموالم را از دست داده ام» در نهایت آرامش به او می گوئیم شاید حکمتی در کار است. اگر از سر حکمت دری بسته شود از روی رحمت در دیگری گشوده می شود. اکنون عکس این مثال را تصور کنید. کافی است همان شخص به شما بگوید: «تمام دارایی و اموالت را از دست داده ای» در این هنگام مطمئنا بهم می ریزید و در حالتی بدبینانه تر حتی امکان دارد به فکر خودکشی هم بیفتید! زبانتان به شکوه و گلایه از وضع پیشامده دمی متوقف نمی شود. دقیقا همین جاست که برایم سوال پیش می آید. آن بردباری کجا رفت؟ حتما حکمتی دارد چه شد؟ چرا ضرب المثل"خدا گر زحکمت ببندد دری ز رحمت گشاید در دیگری" از خاطرتان رفت؟ از دیدگاه من این احساس بد حاصل جابجایی شما از موضع بیطرفانه به سمت موضع جانبدارنه است! هدفم از بیان این ها این است که یکی از شرایط رسیدن به طرز فکر صحیح، که من آن را «اصل بیطرفانه اندیشیدن» می نامم به شما معرفی کنم.

باقیمانده‌ی عمر به سان پایین آمدن شن از ساعت شنی است زمان محدود است و کارها بسیار، وقت گله و شکایت نیست. کاری بکن ... محمد سیداوی

فقط و فقط ترس است که با یک ذره بین به سراغ شما می آید و همه چیز را بزرگتر از آنچه که هست به شما نشان می دهد. کاش در این مواقع نوشته ای در ذهنمان زیرنویس می شد! مانند آنچه که روی آئینه ی بغل خودروها نوشته شده است. این جمله را از من به یادگار داشته باشید: «اندازه ی اتفاق پیشامده از آنچه که شما تصور می کنید کوچکتر است.»

چه چیزی باعث می شود بخواهیم همه چیز همین حالا اتفاق بیفتد؟ چه چیزی باعث فاکتور گرفتن از نیاز به گذر زمان می شود؟ ازدیدگاه من آنچه که موجبات بی صبری ما را فراهم می سازد چیزی نمی تواند باشد جز آفتی به نام مقایسه، که مانند ملخی است که می افتد به جان خرمن گندم. وقتی هر انسانی اثر انگشت منحصر بفرد خودش را دارد پس به یقین می تواند شخصیت و جایگاه منحصر بفردی نیز داشته باشد. وقتی این نکته را فراموش می کنیم به مقایسه دچار می شویم و از خود می پرسیم اگر اوضاع مالی ام خوب نشود چه کنم؟ اگر به آرزوهایم نرسم چه می شود؟ اگر آن شغلی که میخواهم، همسری که مد نظر دارم را بدست نیاورم چه می شود؟ نکند به وقت پیری صاحب این چیزها شوم. وقت پیری که این چیزها دیگر بدردم نمی خورند! سلسله ی این افکار می رود تا به بی صبری می انجامد و آنگاه پایمان را در یک کفش می کنیم و می گوئیم همین الان میخواهم! همه چیز را همین الان می خواهم! اگر این چرخه متوقف نشود وارد مرحله ی قضاوت می شویم و ناامیدی بر ما چیره می شود آنگاه می گوئیم می دانم آنگونه که می خواهم نمی شود!

و نیز پیش می آید دو نظر متفاوت و بظاهر مخالف، درست باشند! تمثیل می تواند به وضوح این مطلب کمک کند. به عنوان مثال عدد ۶ انگلیسی را روی زمین مابین دو نفر که رو به روی هم قرار گرفته اند می نویسیم. آنگاه اگر بپرسیم این چه عددی است؟ یکی می گوید شش و دیگری می گوید نه! و به یقین هر دو بر روی حرفشان پافشاری خواهند کرد و شاید برای اثبات ادعایشان دست به دامان وکیل شوند! اما براستی حق با کدامیک از آنهاست؟ هر دو حق دارند از موضع خود دفاع کنند و هر دو درست می گویند و قابل احترام هستند، اما زمانی این قائله ختم به خیر می شود و آرامش میان آن دو حکمفرما می شود که قبول کنند شاید دیگری هم درست می گوید!