بریده‌هایی از کتاب در ستایش زندگی

کلمه امری قدسی‌ست، کلمه از آسمان است، کلمه باران است؛ زمینِ جانِ آدم‌ها، همواره تشنه‌ی کلمات است.»

تو می‌توانی شرایطِ زندگیت را به دلخواه تغییر بدهی؛ البته اگر بخواهی. انّ اللهَ لایغیرُ مابِقومٍ حتّی یغیروا ما بِأنْفُسِهِم خداوند آنگاه زندگی تو را دستخوشِ دگرگونی و تحول می‌کند، که تو بخواهی.

خدا در مسجد و معبد و کلیسا و کنیسه زندانی نمی‌شود؛ خدا در ذهن و دفتر و مدرسه ساکن نیست؛ خدا ساکنِ بی‌جاست؛ همان جایی که ما ساکنِ آن‌جاییم. باشکوه‌ترین معبدِ خدا، دلِ بی‌حدّ و بی‌کرانه‌ی آدمی‌ست. دینِ حقیقی، همان پُلی‌ست که تو را به او می‌رسانَد. نیایشِ حقیقی، گامی‌ست که تو بر این پُل برمی‌داری. گاهی لبخندی که بر لبانِ تو می‌شکفد، و یا لبخندی که بر لبانِ دیگری می‌نشانی

گِلِه و شکایت از روزگار را کنار بگذار. روزگار از تو صدبار درمانده‌تر است. گِلِه و شکایت و نفرت، مردابِ همه‌ی استعدادهای انسانی تواَند. استعدادهای خود را به این مرداب نریز. منتظر نباش تا اوضاع بر وِفْقِ مرادِ تو تغییر کند. برخیز و اوضاع و احوالِ مطلوبِ خود را بیافرین.

خداوند به کلماتِ شما گوش نمی‌دهد، مگر آنکه او خود آن‌ها را با زبانِ شما ادا کرده باشد.

* خود را دوست بدار و به خود احترام بگذار.

در زندگی، دشواری هست، غم هست، جدایی هست، مرگ هست. اما نباید مغلوبِ این‌ها شد.

قطره دریاست اگر با دریاست

غزلی را از دیوانِ شمس و یا دیوانِ حافظ انتخاب کن، آن را حفظ کن و مدام تکرار کن. جمله‌های فرزانگان را جدا جدا روی کاغذی بنویس و با خود داشته باش.

کسی که به خود ایمان ندارد، به هیچ خدایی ایمان نخواهد آورد. کسی که به خود ایمان ندارد، هیچ‌کس را نمی‌تواند دوست بدارد. کسی که به خود ایمان ندارد، دشمن زندگی‌ست. دشمن زندگی، همواره شکست می‌خورد. گام نخست، آن است که به علت‌های این بی‌ایمانی پی ببری. خود را مشاهده کن. خود را تحلیل کن. ببین چرا حال و روزگارت چنین است که هست. برای رسیدن به درمانی دقیق، معاینه‌ای دقیق لازم است.

یکی از روانپزشکان می‌گفت: «بسیاری از بیمارانِ من مشکلِ خاصی ندارند، جُز فکرشان. اگر فکر آن‌ها درست شود، شفا پیدا می‌کنند. دیگر از دارودرمانی خسته و ناامید شده‌ام.نمی‌دانم چه کنم.»

فهمِ ما و باور و کیش و آیینِ ما، آفریدگارِ خدا نیستند؛ خداست که آن‌ها را می‌آفریند و مَحْو می‌کند. حباب‌ها دریا را نمی‌زایند؛ دریاست که حباب‌ها را می‌زاید. عمرِ ما و باورهای ما، نسبت به اَزلیتِ دریای هستی، چند صباحی بیش نیست. چیست باورهای ما؟ ریختنِ دریا در کوزه‌های کوچک فهمِ خویش.

ما همه، حبابیم و هستی دریاست. هستی، خداست. هستی، بزرگ‌تر از ما و بزرگ‌تر از باورهای ماست. هستی، بزرگ‌تر از دین‌ها و آیین‌های ماست. در آستانه‌ی این هستی بی‌کران، نه زنی هست و نه مردی، نه سیاهی هست و نه سفیدی، نه گَبْری هست و نه مسلمانی، وقتی جامه‌ی صورت‌های ظاهرمان را بیرون می‌آوریم و عریان می‌شویم در آستانه‌ی هستی دریا، آنگاه، ذاتِ یگانه‌ی خویش را می‌بینیم؛ نه منی هست و نه تویی؛ من و تو یگانه‌ایم؛ روحی واحد هست و بَس. این روحِ واحد، خداست.

رازِ تحولِ مثبت، و بنیادِ همه‌ی دگرگونی‌های سازنده‌ی زندگی تو، تغییر نگاه است. نگاهِ خود را عوض کن؛ همه‌ی زندگی تو عوض خواهد شد. تغییرِ نگاه، ساده نیست، اما دشوارتر از ادامه‌ی زندگی کنونی تو نیز نیست.

برای رسیدن به درمانی دقیق، معاینه‌ای دقیق لازم است.

خود را تحلیل کن.

خود را مشاهده کن.

وقتی از خدا استمداد بجوییم، از توانِ بی‌نهایتِ او بهره‌مند خواهیم شد.

در برابرِ دریای هستی، عالمانه نایستیم، بلکه، خاضعانه و سرشار از سپاس و امتنان، زانو بزنیم، دریا شویم و دریاوار و مادرانه، همه‌ی مظاهرِ هستی را در آغوش بگیریم. ما حبابیم، اما صورت و سیرتِ دریا را داریم. خَلَقَ اللهُ الآدَمَ علی صورتِهِ خدا، به اعتبارِ ذاتش، حق است؛ و به اعتبارِ ظهورش، عینِ خلق است. پس، ما ظهورِ خداوندیم در صورتِ زیبای بشری. حباب، دریاست؛ از دریا برمی‌آید، و می‌نگرد خویش را: دریا را.

لحظه‌ای چشمانِ خود را ببند و احساس کن زیرِ آبشارِ لطفِ او ایستاده‌ای. اگر او تو را دوست نمی‌داشت و نمی‌خواست، تو اکنون نبودی. تو هستی، زیرا او تو را خواسته است.