بریده‌هایی از کتاب نه آبی نه خاکی

احساس می کنم به هر قدم که برمی دارد، یک طرف جبهه از شدت وزن رشادتش فرو می رود. اینجا آنچه که در شهر سالها طول می کشد تغییر کند، در عرض چند ثانیه از این رو به آن رو می شود. در شهر هم امکان مرگ هست، اما درصدش نسبت به اینجا یک به صد است یا یک به هزار.

ما خمیازه را با خمیازه روشن می کردیم و دود آن را با ها ...ها ... ها ... بیرون می دادیم. محمد گفت: «سرم را بگذارم زمین، رفته ام.» و خمیازه ای دیگر را روشن کرد. من خمیازه ام را خاموش کردم. گفتم: «آب عجیب نیرو می گیرد!» ابراهیم دستش را گذاشت روی خمیازه ای که روشن کرده بود. محمد گفت: «برگردیم.» ابراهیم دستش را از روی خمیازۀ خاموش برداشت و تا او خاموش کرد، محمد روشن کرد. اصلاً قصد مسابقه نداشتیم، اما تا محمد خاموش کرد، من روشن کردم. میان روشنایی من، ابراهیم روشن کرد و تا ما آمدیم خاموش کنیم، محمد روشن کرد ...