بریده‌هایی از کتاب در قلمرو سکوت

ما هرگز نمی‌پرسیم چرا، چون از جواباین سؤال می‌ترسیم. دانستن دلیل خشم، اغلب اوقات و تقریبآ بلافاصله، سدی در مقابل آن می‌سازد. خشم در وابستگی شکوفا می‌گردد. مصیبت‌ها به ما یاد می‌دهند که در این دنیا مالک هیچ‌چیز نیستیم.

ما باید دوباره و دوباره از خودمان بپرسیم: آیا خشم ما واقعآ مهم است؟ به ندرت پیش می‌آید که دلیلی که خشم ما را برانگیخته است، مهم باشد.

فقط کسانی که فرمانروای خودشان باشند می‌توانند بر سرنوشتشان فرمانروایی کنند. نجارها، چوب را مطیع می‌کنند؛ کمان‌داران، تیر را؛ وانسان‌های خردمند، خودشان را. بودا

اگر افکارتان همان چیزهایی است که باید باشد، مشکل زیادی با عمل‌تان نخواهید داشت.

اگر نشان بدهید که به آن‌چه می‌گویید، اعتقاد دارید، می‌توانید اعتماد خریداری کنید. و بالاخره، انجام دادن آن چه می‌گویید، مهر تأیید بر آن اعتماد می‌زند.

تمام موانع، درونی هستند. چیزی که شما به عنوان یک مانع به آن نگاه می‌کنید، ممکن است به چشم یک نفر دیگر قطعه سنگی برای عبور باشد. یک کوهنورد، تخته‌سنگ بزرگی را بالای سر خودش می‌بیند. او سنگ را دور می‌زند و روی آن می‌رود و بعد می‌بیند که روی تخته‌سنگ، جای خوبی برای استراحت است. اما برای این‌که این را بفهمد، اول باید خودش را به روی آن برساند. تمام مطلب همین است: بالا کشیدن خود.