بریده‌هایی از کتاب شناخت ذهن و کنترل آن

گفتگو و تبادل افکار، اندیشه کردن و فرو رفتن در درون برای قضاوت نگرش شخصی و پرهیز از تقدس‌سازی هر اندیشه است حتی اندیشۀ جدید شما هم یک روز ناکارآمد خواهدشد و نیاز به بازنگری خواهد داشت، هر اندیشه را تا زمانی که پاسخگوی مسیر حرکت شما به سمت اهداف عالی است محترم بشمارید و نکته آخر: از احترام گذاشتن به نظرات و جهان بینی و نگرش سایرین حتی ساده و ناتوان هیچ وقت کوتاهی نکنید.

"ما ذهن نیستیم بلکه ذهن ابزار کار ماست"

اما انسان الان به حدی از شعور و آگاهی رسیده است که متوجه این موجود مجازی شود که نامش ذهن است و ریشه همه شقاوت‌ها و بدبختی‌ها و ناهنجاری‌های بشر می‌باشد و در عین حال وقتی در نهاد انسان‌های خوب قرار گرفته است و تحت کنترل در آمده باعث پیشرفت و توسعه و آرامش و کشف و اختراع و.. شده است.

شاید بزرگترین کشف بشر را بتوان فهم واقعیتی به نام ذهن به مدد علم روانشناسی دانست.

طبیعتا اگر بخواهید تحسین دیگران را به دست آورید باید معیارهای مهم برای یک جامعه ذهنی را متوجه شوید، داشته هایتان بیشتر شود داشته های بیشتر منوط به قدرت بیشتر است قدرت در کلام، جاه و مقام، فیزیک و اندام، زن، ثروت و ...

اگر قرار بود افراد صرفا براساس توانایی‌های ذاتی خود به چیزهایی که می‌خواهند برسند آیا این جنگ‌ها و نزاع‌ها و زورگویی‌ها بوجود می‌آمد؟

ما از جنس حیوانات نیستیم که دائما بصورت غریزی عمل کنیم و فرق ما دقیقاً در همین یک نکته است: " اختیار در پاسخ به محرک‌های خارجی " و این شدنی نیست مگر با کنترل ذهن و ایجاد خودآگاهی در رفتارهای روزمره.

مقدمه "دیوانگی یعنی انجام کاری دوباره و دوباره و انتظار نتیجه متفاوت داشتن" دقیقاً یادم می‌آید اولین بار که این جملۀ معروف از انیشتن را خواندم، همان موقع بالای ده بار تکرارش کردم، اگر کسی آن روز کنارم بوده احتمالاً با خودش فکرکرده من قاطی کردم. اصولاً هر فردی در زندگیش یک جایی و یک جوری در ذهنش کلید تحول و تغییر زده می‌شود، که ناچارش می‌کند محکم بر روی ترمز زده و از ادامه مسیر در جهتی که درپیش گرفته است منصرف شود

جوامع ما نه جوامع انسانی بلکه جوامع برده‌های انسانی است که در زیر یوغ زیاده‌خواهی منِ ذهنی خود به بیگاری کشیده شده‌اند.

رابطه مثل رانندگی کردن در یک بزرگراه هست شما از اتومبیل جلویی باید فاصله مشخصی ایجاد کنید نه آنقدر نزدیک که اگر راننده جلویی ترمز کرد نتوانید وسیله خود را از برخورد به خودروی او مانع شوید نه آنقدر دور که به دلیل فاصله زیادِ شما، راننده‌های دیگر طمع کنند تا قاصله بین شما و او را پر کنند.

در رابطه منِ ذهنی – خودِ واقعی سمت خودِ واقعی تا زمانی که بتواند بر کنترل خود بر منِ ذهنی مسلط باشد می‌تواند با صبر و هنر خود این هم افزایی را خنثی و رفتار مجادلانه منِ ذهنیِ سمت مقابل را میرا و خاموش‌کند.

هر رابطه‌ای را باید یا وارد نشد و یا اگر وارد شدیم تا زمانی که شرایط اولیه برقرار است و طرف به تعهداتش عمل می‌کند ما به خاطر زیاده خواهی خود منجر به بهم خوردن رابطه نشویم و همیشه فکر کنیم آیا اگر با خود ما چنین می‌کردند برایمان قابل تحمل بود؟

رابطه مثل کودکی است که از لحظه ایجاد متولد می شود. گاهی شاد است گاه گریان است، گاه تب می‌کند، گاهی حالش خیلی خوب است، گاهی نیاز به تغذیه دارد، گاهی اگر زیاد تغذیه اش بکنی حتما بالا می آورد، رابطه به بلوغ می رسد رشد می‌کند مسن می‌شود و می‌میرد. رابطه مثل یک پرانتز در زندگی شما عمل می‌کند یک روز باز می‌شود درون آن محاسباتی و اعمالی صورت می‌گیرد و نهایتاً یک روز بسته می‌شود سعی‌کنید روابط خود را جوری مدیریت کنید که این پرانتز وقتی بسته می‌شود حاصل همه اعمال درون آن با معنا و مفید بوده باشد.

یک منِ ذهنی از غذا خوردن نمی‌تواند لذت ببرد، از یک سکس خوب هم انرژی نمی‌گیرد اصلا سکس خوب را متوجه نمی‌شود دائماً به دنبال تملک و تنوع در این زمینه می‌گردد از گشت و گذار در طبیعت هم لذت نمی‌برد مدام بی‌قرار است مانند گرگی که در آغل گوسفندان می‌افتد، غذای او یک گوسفند بیشتر نیست اما تمام گوسفندان را می‌درد و نابود می‌کند. پس با کنترل ذهن به راحتی نگاه خود را به دنیای اشیاء و وسایل به یک نگاه زیبا تبدیل کنید و از بند مالکیت خارج شده و به قدرِ نیاز از منابع برخوردار شوید

اصولا در جوامع ذهن زده کنونی، وسایل و اشیا به این دلیل قدرت و نفوذ دارند که باعث دزدیدن انرژی ذهن‌ها از همدیگر می‌شوند، داشته‌ها باعث می‌شود که منِ ذهنیِ صاحبِ آن داشته‌ها، برتری خود را بر سایر من‌های ذهنی اثبات کند و انرژی آن ها را بگیرد و در پی آن رقابت ناسالمی برای تملک هرچه بیشتر داشته‌ها در میان انسانها برپا می‌شود در حالیکه خودِ واقعیِ درون با این چیزها ارزش و هویت نمی‌گیرد بلکه اینها را ابزار می‌داند و سعی می‌کند به قدر کفاف از آنها برای زندگی راحت استفاده‌کند.

بهترین کار این است که خودِ فرد آگاهانه نگاهی به اندیشه و نگرش خود به مسایل کلی جهان خلقت که اساسا برداشت‌های فانتزی درونی ما هستند بیاندازد و در آنها آگاهانه بازنگری کرده و همواره بهترین و پاسخگو ترین جهان‌بینی را برای خود برگزیند چرا که اینکار باعث می شود بهترین نوع روابط درونی را داشته باشد.

روابط درونی ما فقط برای خود ما عریان و قابل درک می‌باشند. این روابط درونی، با مفاهیم مختلف بیشتر حاصل تربیت و تاثیر سایرین و فرهنگِ حاکم و یک نوع جبر ناخودآگاه هست و کمتر پیش می‌آید که کسی در روابط درونی خود دارای یک حس خودآگاه باشد

روابط ما به دو دسته بزرگ روابط درونی و روابط بیرونی تقسیم بندی می‌شوند. اصولا روابط بر اساس یک نیاز و خواسته تعریف می‌شوندگاهی آگاهانه و گاهی کاملا ناخودآگاهانه، یعنی گاهی اصلا متوجه نیستیم که چه نیازی ما را دقیقا در وسط این رابطه قرار داده است، بیشتر روابط درونی از همین قسم هستند و ما آگاهی کمتری به چند و چونِ علت و زمان تشکیل این نوع روابط در درون خود داریم و بیشتر در یک همزیستی مسالمت آمیز با آنها به سر می بریم که البته در زمان‌هایی کم کم این نوع روابط مشکل زا شده و به دلیل اینکه پاسخگوی منطق مسایل بیرونی نمی‌شوند و با آنها به تضاد می‌رسند باعث ایجاد دغدغه در ما می‌شوند

شکست در یک رابطه آثار سوء خود را بر ذهن ما به جای می‌گذارد و اعتماد به نفس ما را کم می‌کند. ما باید یاد بگیریم که شکست در روابطمان را تا حد ممکن کاهش دهیم و از معدود شکستهای ایجاد شده نیز درس بگیریم و تجربه بیندوزیم.

متوجه مفهوم منِ ذهنی خود شده‌اید چه بسا مثل من مجاب شده باشید که شیطان و اهریمن معروف در همه فرهنگ‌ها و مذاهب را پیداکرده اید اما این بار نه در بیرون بلکه در دنیای درون خود و همنیشی با خود.