بریده‌هایی از کتاب سیزده دلیل برای اینکه ... (ویراست جدید)

من کنارت بودم. می‌تونستی قبولم کنی، اما نکردی. به‌جاش انتخابت این بود. می‌تونستی منو انتخاب کنی، ولی دست رد به سینه‌م زدی. می‌تونستم کمکت کنم. می‌خواستم کمکت کنم.

می‌گفتی که می‌دونی رابطه‌مون خیلی نزدیک نبوده. گفتی خیلی وقته که این‌طوری فکر می‌کنی. می‌دونستی حتماً با هم جور می‌شیم. که به‌ هم نزدیک می‌شیم.

حرف‌هاش دیگه گرم نیست. شاید می‌خواد صداش رو این‌طور بشنوم، اما از درون آتیشم می‌زنه. ذهنم رو. دلم رو.

هیچ‌کی دقیقاً نمی‌دونه چه تأثیری رو زندگی بقیه داره. خیلی وقت‌ها اصلاً خبر نداریم. فقط مثل همیشه رفتار می‌کنیم.

وقتی فهمیدم هیچ‌کی نمی‌دونه زندگی من چه شکلیه، فهمیدم افکارم نسبت به دنیا کاملاً اشتباهه.

نمی‌شه همه‌چی رو به عقب برگردوند. به چیزی‌که فکرش رو می‌کردین. ♫ تنها چیزی‌که تو دست آدمه... زمان حاله.

♫ پس بدون این‌که بدونم کجا، راه افتادم. واقعاً حس خوبی داشت. سرما، مه، بارون دیگه تبدیل به مه‌ای سرد شده بود. چند ساعت راه رفتم، فکر کردم چه خوب می‌شد که مه سنگین‌تر شه و منو ببلعه. فکر ناپدیدشدن ـ این‌طوری ساده ـ خوشحالم می‌کرد.

هر دو خندیدیم. حس خوبی داشت. آرامش. مثل این‌که تو مراسم تدفین خنده‌ت بگیره. درست نیست؛ ولی لازمه.

♫ اگه ناراحتی، لازم نیست شعری بنویسی که دلیل ناراحتی‌ت رو توضیح بده. خود شعر باید خشمگین باشه. همین... برین شعرتون رو بنویسین. می‌دونم حداقل یه ذره که از دستم عصبانی هستین.

♫ آخر کلاس خانم بردلی برگه‌ی به همه داد. «علائم هشدار خودکشی.» می‌دونین بین پنج‌تا علامت اول چی بود؟ ♫ «تغییر ناگهانی در ظاهر.» ♫ نوک موهای تازه‌کوتاه‌شده‌م رو گرفتم. ♫ هاه! فکرش رو نمی‌کردم این‌قدر تابلو باشم.

خانم بردلی از آمار و ارقام محلی گفت که خیلی برامون عجیب بود. گفت چون ما نوجوون هستیم، اگه خودکشی تو اماکن عمومی یا جلوی چشم شاهد اتفاق نیفتاده باشه، هیچ خبری ازش منتشر نمی‌شه و هیچ پدرمادری نمی‌خوان مردم بفهمن که فرزندشون، بچه‌ای که خودشون بزرگ‌ کردن، جون خودش رو گرفته. به‌همین‌خاطر سعی می‌کنن بگن که تصادفی بوده. برای همین هیچ‌کی نمی‌فهمه تو جامعه واقعاً چه اتفاقی داره می‌افته.

دیدن دعوای پسرها که به‌هم مشت می‌زدن تا کسی فکر نکنه بچه‌ننه هستن برای من سخت بود. اعتبارشون براشون مهم‌تر از صورت‌شون بود.

شاید بهترین کار اینه که کل روز رو تو خواب و بیداری باشم. شاید این تنها راهی‌یه که روز رو بگذرونم.

♫ من از شعر منتفر بودم، تا این‌که یکی نشونم داد چطوری باید از شعر لذت ببرم. گفت که شعر مثل معماس. خواننده باید راز کلماتش رو با هرچی که تو زندگی حس و تجربه کرده، باز کنه.

یه سؤال دارم. وقتی می‌خواین به کسی کمک کنین و می‌بینین راهی نیست، برای چی همین موضوع رو تو صورش می‌کوبین؟

حقم بود که اسمم تو این لیست باشه، چون اگه اون‌قدر از دیگران نمی‌ترسیدم، حتماً به هانا می‌گفتم که برای این یه نفر اهمیت داره و شاید هانا هنوز زنده بود.

وقتی فهمیدم هیچ‌کی نمی‌دونه زندگی من چه شکلیه، فهمیدم افکارم نسبت به دنیا کاملاً اشتباهه.

فکر کردم کلاس هانا به من نمی‌خوره. اون‌قدر تجربه داشت که اصلاً به من فکر نمی‌کرد.

هانا بیکر رو می‌شناختم. یعنی خیلی دلم می‌خواست اگه فرصت پیش می‌آومد بیش‌تر با هم آشنا شیم.

نمی‌خواستم وانمود کنم همه‌چی خوبه، چون نبود.