بریده‌هایی از کتاب جادوی بخشش

دشوارتر از بخشودن دیگران، بخشیدن خویش است."

عفو، خود، پاداش خویش است. آن کس که درمی‌گذرد، بیشتر بهره‌مند می‌شود، تا آن کس که بخشوده می‌شود.

خشم با خشم فرو نمی‌نشیند؛ عصبانیت با گذشت آرام می‌گیرد. عفو چه‌بسا، نیرومندترین پادزهر خشم است

ضرب‌المثلی چینی می‌گوید: «آن کس که در پی خونخواهی است، باید دو گور حفر کند.»

عفو، از عدالت برتر است. عدالت در پی مجازات است، گذشت در پی آشتی است.

لطف خدا، عواطف منفی و مخرب را به‌عشق مبدل می‌سازد

"گناهکار امروز، چه‌بسا پرهیزکار فردا باشد. عشق خالصانه قلبی خود را نثارش کنید، او باز خواهد گشت!"

روابط انسان‌ها هیچ‌گاه خالی از سوء تفاهم، مجادله و دلخوری و تعارض نبوده و در آینده نیز نخواهد بود.

بخشش، راه و رسم مهرورزی و تفاهم است که به‌این ترتیب، نوع رفتار با دنیای پیرامون خود را تعیین می‌کنیم. دیگران را بی‌عاطفه و بی‌احساس یا گستاخ و بی‌نزاکت، یا سرد و خودخواه تلقی نمی‌کنیم. می‌کوشیم تا ناتوانی، ترس و احساس ناامنی آنها را، که موجب رفتار ناپسندشان شده، درک کنیم. به‌بیان دیگر، این کودک هراسان، پریشان‌حال و نژند درون ماست، که چنین طغیان‌هایی را به‌بار می‌آورد.

در واقع، اصل معنوی بسیار خوبی هست که من به‌همه دوستانم توصیه می‌کنم. هر روز، ترجیحآ در یک ساعت معین، و در یک محل مشخص، در آرامش بنشینید و به‌کارهایی بیندیشید که در بیست و چهار ساعت گذشته انجام داده‌اید. در می‌یابید که کارهای بسیاری کرده‌اید که نباید انجام می‌دادید و چه‌بسا، کارهای بسیاری نکرده‌اید که می‌بایست انجام می‌دادید. اعمالی که از آن غفلت کردیم و اعمال نادرستی که انجام داده‌ایم. این تمرین را هر روز به‌عنوان یک ریاضت «ساجانا» یا تمرینی معنوی، تکرار کنید.!

مردی‌نزد «آبراهام‌لینکلن» آمد و گلایه کرد که شخصی رفتار بسیار بدی با او داشته است، و وی نمی‌تواند این رنجش را از یاد ببرد. «لینکلن» گفت: "چرا نامه‌ای به‌او نمی‌نویسی، و هرچه را در درونت علیه او داری بازگو نمی‌کنی؟ با شدت هرچه تمام‌تر بنویس. مرد رفت و نامه‌ای بسیار تند نوشت، سپس به‌نزد لینکلن آمد و گفت: "من همان‌طورکه گفته بودید نامه را نوشتم. می‌توانم آن را برایش پست کنم؟" «لینکلن» گفت: "البته نه. اکنون نامه را پاره‌پاره کن و تکه‌های آن را در آتش بینداز و همه چیز را فراموش کن!" هنگامی‌که شخصی ذهن خود را خالی می‌کند، فراموش کردن، آسان‌تر می‌شود.

هرگاه کسی شما را رنجاند و حس کردید نمی‌توانید ببخشید یا از یاد ببرید، به‌کنج خلوت خود پناه برید و برای مدتی به‌تفکر عمیق بپردازید. رنج و غم خود را نزد خدا ببرید و رحمت شفابخش او را بخواهید تا بر قلب و روح‌تان چیره شود. اگر صادقانه چنین کنید، به‌زودی همچون گذشته، زیر باران لطف و رحمت الهی، خود را آرام و آسوده می‌یابید. بگذارید زیر باران بخشایش الهی پاک و منزه شوید، و حس کنید تمام احساسات منفی شما زدوده شده است. همین که احساس منزه شدن کردید، برای کسی که شما را آزرده دعا کنید. از خدا بخواهید که او را بیامرزد. برای او آرزوی خیر کنید. آنگاه درمی‌یابید که چه آسان است بخشیدن و فراموش کردن همه ناملایماتی که درست چند لحظه قبل، بر زندگی شما چیره شده بود!

«هنرمند نقاشی، نفرت را در چهره پیرمردی چروکیده و رنگ پریده همچون مردگان، ترسیم کرده بود که مشعل‌های روشن و مارهایی در چنگ، دژخیمانه با دندان‌های سیاه و پوسیده، قلب خود را تکه‌تکه می‌کند. نقاش در پاسخ به‌سؤالی درباره مفهوم این تابلو گفت: "نفرت، پیرمردی است. زیرا به‌قدمت طول عمر انسان است. رنگ‌پریده است، زیرا کسی که نفرت می‌ورزد، خود را عذاب می‌دهد و زندگی غم‌انگیزی دارد. چنگال دارد، زیرا بسیار بی‌رحم است، مشعل و مار دارد، زیرا جنگ و دعوا برپا می‌کند، و قلبش متلاشی شده، زیرا ویرانگر خویش است."»

" بدخواهی و کینه‌ورزی، غالبآ انسان را بیمار می‌کند. برای درمان این بیماران، گذشت بسیار مؤثرتر از بسیاری از داروهاست."

با یاد خدا، ببخشید. همانگونه که خداوند همه ما را به‌خاطر خطاهای بسیارمان می‌بخشد

آنچه موجب خوشبختی ازدواج می‌شود، اقرار متواضعانه و شجاعانه زن و و شوهر، به‌اشتباهات‌شان، و عذرخواهی از دیگری است.

«آنکه همواره می‌بخشد، همواره مورد بخشش قرار می‌گیرد.»

به‌فرض که یک قاضی عادل با صدور حکم قاطع و روشن اعلام کند که حق با کدام طرف است، آیا این تعیین تکلیف «حقوق» می‌تواند حتی اندکی از زخم روحی برآمده از تعارض و دلخوری دو نفر را ترمیم کند؟!

خشم با خشم فرو نمی‌نشیند؛

گذشت، انعطاف‌پذیری است و به‌شما امکان می‌دهد به‌جای سرسختی و یکدندگی، اوضاع را عوض کنید. لازمه بخشش، پختگی، درایت و حساسیت در نگاه به‌خود و دیگران به‌طور بی‌طرفانه و معقول است و نیز شهامت غلبه کردن بر منیت خویش است که به‌ما می‌گوید مرتکب هیچ خطایی نمی‌شویم و اشتباه از دیگران است.