بریده‌هایی از کتاب جادوی بخشش

«تمیستوکلز»، فیلسوف یونانی می‌گوید: "به‌من هنر به‌یاد آوردن را نیاموز، بلکه فراموش کردن را بیاموز، زیرا به‌یاد می‌آورم آنچه را که نمی‌خواهم، اما نمی‌توانم از یاد ببرم آنچه را که می‌خواهم."

«مهم نیست که مردم، ممکن است چقدر نادان و متعصب باشند، ما می‌توانیم از این تنگ‌نظری فراتر رویم و آزادانه آنان را ببخشیم ـ پیش از آنکه از ما طلب کنند.»

«امت فاکس» می‌گوید: "وقتی از کسی رنجیده خاطرید، با زنجیری نامرئی، با او به‌عالم هستی متصل شده‌اید. از طریق حلقه ارتباط هستی، به‌آنچه احساس تنفر می‌کنید، متصل شده‌اید. چه بسا، از کسی که در همه جهان، بیش از همه بیزارید، همان کسی است که خود را با قلابی قوی‌تر از آهن، به‌او متصل کرده‌اید."

«از داوری درباره دیگران بپرهیزید، تا مورد قضاوت قرار نگیرید. به‌عیب‌جویی دیگران نپردازید، زیرا همان نقدها دامن شما را می‌گیرد. دیگران را ببخشید، تا شما نیز بخشیده شوید.» عیسی مسیح

بخشیدن خود برای پذیرش خویش ضروری است. این بدان معنی نیست که اصول اخلاقی و مذهبی را رها و تمام کارهایمان را، درست یا غلط، توجیه کنیم. مفهوم آن، این است که یاد بگیریم خود را همان‌گونه که هستیم با بسیاری از کاستی‌ها و اندک شایستگی‌هایمان پذیرا باشیم.

برای بسیاری از ما، بخشیدن دیگران کار آسانی است، اما امکان ندارد خود را ببخشیم. فیلسوف رومی «کاتو» به‌این موضوع اینگونه اعتراف می‌کند که: "من همه‌کس را می‌توانم ببخشم، جز خودم را." با این حال، آموختن بخشیدن خود، یکی از گام‌های اساسی در پرورش روح بخشایش نسبت به‌همه است. با این همه، اگر نتوانید خود را ببخشید، چگونه دیگران را خواهید بخشید؟

آزادی، تنها نصیب کسانی از ما خواهد شد که خود را تسلیم خدا بخواهند. «قرآن» کریم به‌ما می‌گوید: "خداوند سرنوشت انسان‌ها را تغییر نمی‌دهد، مگر آنکه از درون خویش را تغییر دهند." بنابراین وظیفه ماست که گام اول را برداریم. یقینآ، خدا به‌ما جرأت می‌دهد تا قلبمان را به‌روی گوهر رحمت و بخشش بگشاییم. سخت‌ترین گام در مسیر بخشش، شفا و آرامش، همان گام نخست است. به‌محض برداشتن این گام، به‌امید خدا، درمی‌یابیم که نفوذ شفابخش خداوند، رنج و پریشانی ما را درمان می‌کند، و غم و ناراحتی ما را می‌زداید. خدا به‌ما قدرت می‌دهد تا گذشته را کنار بگذاریم و روحمان را از تلخکامی‌های فزاینده و شکوه‌های سالیان دراز آسوده کنیم.!

هنگامی‌که از تأثیرات ویرانگر خشم، نفرت، کینه‌توزی و ترشرویی آزاد می‌شوید، مفهوم عجیبی از رهایی را در می‌یابید. شما به‌تنهایی نمی‌توانید از این احساسات ویرانگر رها شوید. خداست که می‌تواند راه را به‌شما نشان دهد، و به‌شما بیاموزد که درست همان‌گونه که او از خطای شما درمی‌گذرد، شما نیز دیگران را ببخشید.

وقتی رابطه خود را با خدا تقویت می‌کنیم، به‌رحمت و شفقت بی‌انتهای الهی متصل شده‌ایم. بی‌تردید برخی از این صفات الهی در قلب ما جاری می‌شود، و می‌توانیم با کسانی که رفتار بدی با ما داشته‌اند، با مهربانی، بخشندگی و تفاهم، رفتار کنیم.

دست از هواهای نفسانی بشویید، به‌دارایی خود مباهات نکنید، از خود فارغ شوید و خودپرستی را واگذارید، خدا در وجودتان جاری می‌شود، و به‌آرامش می‌رسید! این آرامش، خدایی است. «گیتا» آن را «برهما نیروانا» می‌خواند.

نفرت و حسادت، خشم و بداخلاقی، حاصل کردار ماست. وقتی به‌خود اجازه می‌دهیم که تحت تأثیر چنین نفرتی قرار گیریم، «سرنوشت» خود را با کسانی گره زده‌ایم، که «دشمن» خود تلقی می‌کنیم. بهترین راه چیره شدن بر این فرآیند نامطلوب آن است که نفرت را با عشق، عصبانیت را با نیکوکاری، و ستم را با محبت، پاسخ بگوییم.

«آنگاه که کسی را نابود می‌کنیم، به‌درندگان می‌مانیم.» «وقتی قضاوت می‌کنیم، به‌انسان می‌مانیم.» «آنگاه که می‌بخشیم، خداگونه می‌شویم.» آنون

گذشت کردن، جانماز آب کشیدن نیست، و با خودبزرگ‌بینی یا منت‌گذاری جور در نمی‌آید.

هنگامی‌که دیگری با ما رفتار بدی می‌کند یا به‌ما آزار می‌رساند، دو گزینه پیش روی ماست، تلافی کردن یا درگذشتن و فراموش کردن. اگر راه انتقام را برگزینیم، با کینه‌توزی به‌نابودی خود کمر بسته‌ایم. زیرا انتقام برای ما شادی به‌بار نمی‌آورد و موجب می‌شود تا احساس خلأ و تشویش بیشتری کنیم. آیا کسی هرگز شنیده که عصبانیت، موجب خرسندی شود؟

کینه‌توزی و عصبانیت احساس‌هایی ویرانگرند. آنها درون ما را نابود می‌کنند و نشانه‌ها و عوارضی همچون خواب راحت نداشتن، درد معده آزاردهنده، احساس اندوه عمیق قلبی، سردرد (زُق‌زُق‌کننده)، درد مبهم و ... دارند که غالبآ غیرقابل تحمل‌اند. عجیب نیست که «امرسون» می‌گوید: «هر دقیقه که با خشم می‌گذرانیم، شصت ثانیه از آرامش روحی‌مان را از دست می‌دهیم.»

اصرار بر کینه‌توزی، خودآزاری و گام نهادن در مسیر مرگ معنوی است. رها ساختن خویش از کینه‌ورزی راهی است که آرامش و خرسندی را به‌ارمغان می‌آورد. کسی که بر خشم و نفرت لجاجت می‌ورزد ناخودآگاه، از درون خود را می‌فرساید. آن کس که درمی‌گذرد، به‌عرصه زندگی تازه‌ای سرشار از راحتی و امنیت گام می‌نهد. عفو، خود، پاداش خویش است. آن کس که درمی‌گذرد، بیشتر بهره‌مند می‌شود، تا آن کس که بخشوده می‌شود.

هنگامی‌که دیگران را به‌خاطر واکنش‌های خود سرزنش می‌کنید، و آنگاه معتقدید احساسات شما ناشی از رفتار آنهاست، مهار زندگی خود را رها کرده‌اید، و به‌دیگران اجازه داده‌اید تا آن را اداره کنند. شما تبدیل به‌قربانی بی‌اراده‌ای شده‌اید

"بار خدایا، مرا در فراموش کردن این رنجش یاری کن، تا به‌قلبم راه نیابد و به‌زخمی چرکین بدل نشود."

«شکسپیر» به‌گونه‌ای زیبا چنین بیان می‌کند: "هرچند عدالت خواسته توست، آگاه باش! از رهگذر عدالت هیچ یک از ما نباید چشم به‌راه رستگاری داشته باشد."

"آنگاه که از عفو کردن امتناع می‌کنم، پلی را خراب می‌کنم که روزی به‌گذر از آن نیاز دارم."