بریده‌هایی از کتاب یک روز را ۳۶۵ بار تکرار نکنیم (۱)

قانونی داریم که اینجا صادق است: «ما به‌محیط‌مان عادت می‌کنیم.» اگر با آدم‌های بدبخت نشست و برخاست کنید، کم‌کم به‌بدبختی عادت می‌کنید و فکر می‌کنید که این طبیعی است!

«بیشترین زمانی که تلف می‌شود، زمان شروع کردن است.

وقتی با دیگران رفتاری بهتر از رفتار آنها با خودمان بکنیم، به‌سطح بالاتری می‌رسیم.

هرچه از دیگران بی‌نیازتر باشید در عشق ورزیدن به‌آنها تواناترید.

دیگران با ما همان رفتاری را دارند که ما با خویشتن داریم.

وقتی که می‌گوییم: «من این کار را انجام می‌دهم و دشواری‌های آن را به‌جان می‌خرم»، آن وقت است که همه چیز این جهان به‌حمایت از ما برمی‌خیزد.

زندگی این‌گونه پیش می‌رود: ابتدا سنگ‌ریزه کوچکی به‌عنوان هشدار به‌ما اصابت می‌کند، وقتی ما آن را نادیده می‌گیریم، یک آجر به‌ما برخورد می‌کند، آجر را نادیده می‌گیریم و بعد با اصابت یک تخته سنگ بزرگ نابود می‌شویم، اگر صادقانه به‌زندگی‌مان نگاه کنیم می‌توانیم جاهایی که از علایم هشداردهنده غفلت کرده‌ایم را ببینیم و بعد باز با پُررویی می‌پرسیم: «چرا من؟»

خداوند امید شجاعان است نه بهانه ترسوها.

تنها راهی که بی‌تردید به‌شکست می‌انجامد «تلاش نکردن» است.

زندگی مثل نواختن پیانوست همان چیزی را می‌شنوی که می‌نوازی.