بریده‌هایی از کتاب یک روز را ۳۶۵ بار تکرار نکنیم (۱)

قانونی داریم که اینجا صادق است: «ما به‌محیط‌مان عادت می‌کنیم.» اگر با آدم‌های بدبخت نشست و برخاست کنید، کم‌کم به‌بدبختی عادت می‌کنید و فکر می‌کنید که این طبیعی است!

اگر موضوعات کوچک شما را می‌رنجانند ذهنتان هنوز کوچک است.

«بیشترین زمانی که تلف می‌شود، زمان شروع کردن است.

وقتی با دیگران رفتاری بهتر از رفتار آنها با خودمان بکنیم، به‌سطح بالاتری می‌رسیم.

هرچه از دیگران بی‌نیازتر باشید در عشق ورزیدن به‌آنها تواناترید.

دیگران با ما همان رفتاری را دارند که ما با خویشتن داریم.

وقتی که می‌گوییم: «من این کار را انجام می‌دهم و دشواری‌های آن را به‌جان می‌خرم»، آن وقت است که همه چیز این جهان به‌حمایت از ما برمی‌خیزد.

زندگی این‌گونه پیش می‌رود: ابتدا سنگ‌ریزه کوچکی به‌عنوان هشدار به‌ما اصابت می‌کند، وقتی ما آن را نادیده می‌گیریم، یک آجر به‌ما برخورد می‌کند، آجر را نادیده می‌گیریم و بعد با اصابت یک تخته سنگ بزرگ نابود می‌شویم، اگر صادقانه به‌زندگی‌مان نگاه کنیم می‌توانیم جاهایی که از علایم هشداردهنده غفلت کرده‌ایم را ببینیم و بعد باز با پُررویی می‌پرسیم: «چرا من؟»

خداوند امید شجاعان است نه بهانه ترسوها.

تنها راهی که بی‌تردید به‌شکست می‌انجامد «تلاش نکردن» است.

زندگی مثل نواختن پیانوست همان چیزی را می‌شنوی که می‌نوازی.

با بهتر شدن ما زندگی هم بهتر می‌شود.

نیکی کنید هرچند که به‌نام دیگران ثبت شود نیکی شما در حقیقت پیشکشی به‌خداست و هیچ‌کس قادر نیست خدا را فریب دهد.

نمی‌دانند در لحظه تسلیم شدن چقدر به‌هدف نزدیک بوده‌اند

دوست داشتن یک نفر یعنی دیدن او به‌همان شکلی که خداوند اراده کرده است.

ما همیشه می‌گوییم که حقیقت را دوست داریم. اما واقعیت آن است اغلب اوقات چیزهایی را که دوست داریم، حقیقت می‌نامیم.

وقتی از جان وودن در مراسم نودمین سال روز تولدش پرسیدند که رمز عمر طولانی و شادمانش را در چه می‌داند، جواب داد: «بالشی به‌نرمی وجدان پاک وجود ندارد.»

یک جنگجوی بزرگ حتی قبل از رویارویی با دشمن، پیروز است.

انتظار و توقع خود را از زندگی بالا ببرید و آن را برای خود به‌یک «باید» تبدیل کنید. هیچ‌کدام از ما با «ای‌کاش» به‌جایی نرسیده‌ایم: مثلا می‌گوییم: «ای‌کاش لاغر شوم». «ای‌کاش فلان غذا را دوست نداشتم». «ای‌کاش خوشحال و خوشبخت بودم»، «ای‌کاش بیشتر تفریح می‌کردم» و ... اما وقتی خود را متعهد می‌کنیم که «باید...» همیشه به‌آن رسیده‌ایم.

اگر همواره در موضع انتظار و توقع از دیگران باشیم، بیشتر عمرمان در یأس و ناامیدی از اینکه دنیا با ما سرسازگاری ندارد خواهد گذشت.