بریده‌هایی از کتاب سنجاقک (دریای زمین ۵)

آنچه که دیرزمانی ثابت و بی‌تحول بماند خود را نابود خواهد کرد. این جنگل جاودان است، زیرا می‌میرد و می‌میرد و بدین‌سان تا ابد می‌زید.

ایریان به همان راهی می‌رفت که باید. ایریان خطر را درک نمی‌کرد. او صاحب هیچ خردی نبود، مگر معصومیتش، مالک هیچ حفاظ و زرهی نبود، مگر خشمش. ایریان، آخر تو کیستی؟ این پرسشی بود که آزوِر حین تماشای او، که چون جانوری ساکت در کنار آب چندک زده بود، در دل پرسید.

مدرا گفت: «او آزادی را به من بخشید و من هنوز هم حس می‌کنم که آنچه می‌کنم از طریق او و برای اوست. ولی نه، برای او نیست. برای مردگان که نمی‌توان کاری کرد. اما برای...» اِمبِر گفت: «برای ما. برای ما زندگان که در خفا زندگی می‌کنیم، نه می‌کشیم و نه کشته می‌شویم. مرده‌ها مرده‌اند و رفته‌اند. بزرگان و قدرتمندان بی‌محابا به راه خود می‌روند. پس تمام امید این دنیا به مردمی است که هیچ‌جا به حساب نمی‌آیند.»