بریده‌هایی از کتاب چگونه به کودکمان گوش کنیم، چگونه با او صحبت کنیم

«بچه‌ها باید عواقب رفتار بد خود را تجربه کنند. نه تنبیه شدن را!»

در طی تجربه‌های زیاد خود پی برده‌ایم آن دسته از بچه‌هایی که به احساساتشان احترام گذاشته شده، قادرند به احساسات بزرگترهایشان نیز احترام بگذارند.

کنار آمدن با احساسات کودکان یک هنر است نه یک علم.

هرگاه به احساسات کودکان گوش می‌کنیم و یا احساسات خود را با آنها درمیان می‌گذاریم و یا وقتی از آنها می‌خواهیم تا برای حل مشکل با ما گفت‌وگو و مشورت کنند، در واقع حس خودباوری و اعتماد به نفس را در آنها شکوفا می‌سازیم.

تصور می‌کنم چیزی که باعث علاقۀ کامیار به «لیست آرزوها» می‌شود این است که من با این کار نه تنها به او نشان می‌دهم از خواسته‌های او آگاهم بلکه آن قدر آرزوهای او برایم اهمیت دارد که زحمت نوشتن آن‌ها را به خودم می‌دهم.

به گفتۀ بسیاری از والدین از وقتی که بچه‌ها به روش پیدا کردن راهکار عادت کرده‌اند بیشتر قادرند تا با تضادها و اختلافاتی که با خواهران یا برادران خود دارند کنار آمده و در پی رفع آن باشند و این برای والدین نعمت بزرگی است. به جای اینکه آنها مجبور به دخالت، جانب‌داری و قضاوت شوند و یا در پی یافتن راه حل باشند کافی است مشکل را

بخوای بهش بگی؟ دانیال: (بعد از مکث طولانی) بهش بگو جدول ضرب ۷ و ۸ رو می‌نویسم و آن قدر بلند بلند می‌خونم تا یاد بگیرم. من: (می‌نوشتم و برایش می‌خواندم) «همچنین دانیال قصد داره جدول ضرب ۷ و ۸ رو بنویسه و با خودش تمرین کنه». دیگه چی؟ دانیال: هیچی. من: من نامه رو با این جمله تموم می‌کنم

نصیحت کردن را به زمان دیگری موکول کنید. می‌دانم چه قدر وسوسه انگیز است که برای حل مشکل کودکان راه حل سریع را به او نشان دهیم: - مامان خستم. - خب برو دراز بکش و استراحت کن. -گرسنم. - پس یه چیزی بخور. -گرسنه نیستم. -پس دیگه نخور. این وسوسه را از خود دور کنید که اوضاع را خیلی سریع بهبود بخشید. به جای نصیحت کردن به فکر کردن و پذیرش احساس کودکتان ادامه دهید. (در ادامه با خواندن