بریده‌هایی از کتاب سرسختی؛ قدرت اشتیاق و پشتکار

همه چیز در آن لحظه خودهشیاری بدون قضاوت خلاصه می‌شود. یعنی خودتان را از قضاوتی رها کنید که در مسیر لذت بردن از چالش پیش می‌آید.

افراد حرفه‌ای به محض اینکه ممکن باشد، حریصانه به دنبال بازخوردهایی برای نحوه عملشان می‌گردند. این بازخوردها بیشتر منفی است. یعنی متخصصان بیشتر به آنچه اشتباه انجام داده‌اند علاقه دارند تا کارهایی که درست انجام داده‌اند، به این دلیل که بتوانند آن کارها را اصلاح کنند. پردازش فعالانه این بازخوردها هم به‌اندازه فوریت آن‌ها ضروری نیز هست.

روزی نیست که کلمه استعداد را نخوانم یا نشنوم. در هر بخش روزنامه‌ها - از صفحه ورزشی گرفته تا صفحه تجارت، از مشخصات بازیگران و خواننده‌ها در ضمیمه آخر هفته‌ها گرفته تا روایت‌های صفحه اول درباره ستاره‌های نوظهور سیاست، اشاره به استعداد بسیار است. انگار وقتی هر فردی به موفقیتی می‌رسد که ارزش نوشتن را دارد، سریع می‌خواهیم آن فرد را دارای «استعداد» خارق‌العاده بدانیم. اگر بیش از حد روی استعداد تمرکز کنیم، تمرکزمان بر هر چیز دیگر کمتر از حد لازم می‌شود.

بزرگ‌ترین دلیل برای اینکه تمایل به استعداد می‌تواند مضر باشد، خیلی ساده است: با معطوف کردن همه نورها به سمت استعداد، ما این ریسک را قبول می‌کنیم که هر چیز دیگری در سایه بماند. ما ناخواسته این پیام را می‌فرستیم که عوامل دیگر؛ ازجمله سرسختی به‌اندازه‌ای که واقعاً اهمیت دارند، مهم نیستند.

استعداد هیچ ضمانتی برای سرسختی نمی‌کند.

در بلندمدت، پدر، سرسختی بیشتر از استعداد اهمیت دارد.

استعداد یعنی اینکه وقتی تلاش می‌کنید، مهارت‌هایتان چقدر سریع رشد می‌کنند. موفقیت وقتی اتفاق می‌افتد که از مهارت‌هایی که به دست آورده‌اید، استفاده کنید.

نیچه می‌گوید: «خودبینی ما، خوددوستی ما، مکتب فکری نوابغ را ترویج می‌دهد. چون اگر به نبوغ به صورت چیزی جادویی نگاه کنیم، مجبور نیستیم خودمان را با آن‌ها مقایسه کنیم و نقص‌هایی را در خودمان تشخیص دهیم... وقتی به یک نفر می‌گوییم، ابر انسان یعنی اینکه: دیگر نیازی به رقابت نیست.»

نیچه می‌نویسد: «ما در مورد هر چیز ایدئال، از خودمان نمی‌پرسیم که چنین چیزی چطور به وجود آمده است. در عوض، طوری در حقایق کنونی محو می‌شویم که انگار آن چیز از زمین بیرون آمده باشد.»