بریده‌هایی از کتاب غذا، دعا، عشق

«بچه‌دار شدن مثل خالکوبی کردن روی صورته. قبل از اینکه بچه‌دار شی، باید از کاری که می‌کنی مطمئن باشی و به یقین برسی.»

روزی می‌رسه که می‌تونی همهٔ دنیا و سرنوشتت رو دوست داشته باشی... حالا بخند.»

بر اساس متون مذهبی و عرفانی، جست‌وجوی پروردگار و شناخت او، غایت نهایی و هدف اصلی زندگی انسان است. ما به همین دلیل متولد شده‌ایم و در تمام زندگیمان دردها و رنج‌های بسیاری را تحمل می‌کنیم. ما متولد شده‌ایم تا عشق بی‌کران الهی را تجربه کنیم. وقتی این عشق را در قلبتان می‌یابید، آیا می‌توانید حفظش کنید؟ اگر بتوانید حفظش کنید، به سعادت و خوشبختی می‌رسید.

«هیچ‌وقت نباید به خودتون اجازه بدید که قانون‌شکنی کنید یا کارتون رو درست انجام ندید، چون اگه یه بار این کارو بکنید، بارها و بارها این کار رو تکرار خواهید کرد. باید تمرین کنید که در هر شرایطی قوی باشید.»

بسیاری از مردم فکر می‌کنند خوشبختی با شانس در ارتباط است. اما خوشبختی هیچ ارتباطی با شانس ندارد. خوشبختی نتیجهٔ اعمال فرد است. گاهی شما برای به دست آوردن خوشبختی می‌جنگید، مقاومت به خرج می‌دهید و حتی تمام دنیا را به دنبال آن سفر می‌کنید. اما کافی است که دعا کنید و برای به دست آوردن خوشبختی بکوشید. به خاطر بسپارید که تنها در لحظات سختی و دردمندی دعا نکنید. اگر حتی وقتی دردها و ناراحتی‌هایتان از بین رفت، خدا را شکر کنید و به دعا و نیایش بپردازید، روحتان همواره در بهترین وضعیت قرار خواهد گرفت.

او گفت که شش راه برای درمان دلشستگی می‌داند: «ویتامین E بخور، زیاد بخواب، زیاد آب بنوش، به مکان‌های دور سفر کن تا از مردی که دوستش داری دور باشی، دعا کن و خودتو متقاعد کن که باید سرنوشتت رو بپذیری.»

زیرا خداوند هرگز دری را بر روی بنده‌اش نمی‌بندد، مگرآنکه در دیگری را باز کند.

وظیفهٔ ما این است که از آیین و رهنمودهای دینی پیامبران و اساتیدمان استفاده کنیم تا هرچه بیشتر به خدا نزدیک شویم. اگر انسانی با خلوص نیت و صداقت به نیایش خداوند بپردازد، خداوند صدای او را خواهد شنید و دعایش را اجابت خواهد کرد.

مادرم مسیر زندگی‌اش را شخصاً انتخاب کرده بود و از این بابت راضی و خشنود بود. رضایت و آسودگی از چهره‌اش هویدا بود. هرگز عهدی را که با خود بسته بود، نشکست. او نفع بسیاری از انتخابش برد. مدت‌ها در کنار مردی زندگی کرد که هنوز او را بهترین دوستش می‌داند. او شاید چیزهای زیادی را از دست داده است، همان‌طور که پدرم چیزهای بسیاری را از دست داده بود. اما در بین ما کیست که در مسیر زندگی‌اش چیزی را از دست ندهد؟

بگواد جیتا – نویسندهٔ هندی کتاب‌های یوگا – می‌گوید: «اگر به دنبال سرنوشت خودتان بروید و مسیر زندگی را بجویید، هرچند پر از عیب و کاستی باشد، بهتر از آن است که از روش زندگی بی‌عیب و موفق دیگران تقلید کنید.»

عشق‌های بی‌ثمر همواره این‌گونه است. ما شخصیتی از همسرانمان خلق می‌کنیم و از آنان می‌خواهیم همان‌گونه که ما می‌خواهیم، باشند و وقتی از ایفای نقشی که برایشان در نظر گرفته‌ایم سرباز می‌زنند، احساس شکست و ناامیدی می‌کنیم.

به خاطر گریه‌هات عذرخواهی نکن. اگه ما احساس نداشته باشیم، با آدم آهنی فرقی نداریم.»

به جای اینکه به زور افکارتو از سرت بیرون کنی، چیز دیگه‌ای در اختیار افکارت بذار تا با اون سرگرم بشن. چیزی که سالم‌تر باشه.»

«تو باید یاد بگیری افکارتو اون‌طور که دلت می‌خواد انتخاب کنی. مثل انتخاب لباسی که می‌خوای هر روز بپوشی. اگه می‌خوای کنترل زندگیتو به دست بگیری، باید روی افکارت کار کنی. فقط باید فکرتو کنترل کنی. هرچیزی غیر از افکارتو به حال خودش بذار. اگه نتونی هنر فکر کردن رو یاد بگیری، تا ابد بدبخت و ناکام می‌شی.»

آن شب، نشسته بر کف حمام خانهٔ بزرگمان، وقتی برای نخستین بار مستقیماً با خدا حرف زدم، فرصت زیادی داشتم تا عقیده‌ام را دربارهٔ الوهیت شکل دهم. در نیمه‌شب تاریک یکی از شب‌های ماه نوامبر، به عقایدم فکر نمی‌کردم. فقط می‌خواستم زندگی‌ام را نجات دهم. سرانجام دریافتم در وضعیت ناامیدکننده‌ای گرفتار شده‌ام، وضعیتی که هرکس در آن قرار دارد، از سر عجز و ناامیدی از خداوند استمداد می‌طلبد. با خود فکر کردم این لحظه را در جایی از کتابم خواهم گنجاند. و من هق‌هق‌کنان، با نفس‌های بریده به خدا گفتم: «خدایا، سلام. من لیز هستم. خیلی خوشحالم که تو در کنارمی.»

از خدا کمک خواستم. تصمیم گرفتم تا شش روز روزه بگیرم. می‌دونی روزه یعنی چی؟ یعنی نخوری و نیاشامی. کار راحتی نیست. وقتی روزه می‌گرفتم انقدر تشنه‌م می‌شد که صبح‌ها قبل از طلوع خورشید، به مزارع شالیکاری می‌رفتم و تو مزارع می‌نشستم و دهنمو باز می‌کردم و از آب معلق در هوا می‌خوردم. می‌دونی صبح‌ها آب معلق در هوای مزارع چیه؟ شبنم. تنها غذای من در طی این شش روز همین شبنم صبحگاهی بود.

عشق با نومیدی، دشوارترین عشق‌هاست.

«خدایا تو می‌دونی من بلد نیستم دعا کنم. خودت کمکم کن. من به کمکت احتیاج دارم. نمی‌دونم چیکار کنم. لطفاً بهم بگو چیکار کنم. لطفاً بهم بگو چیکار کنم. لطفاً بهم بگو چیکار کنم...»

روز بعد، از کیتات پرسیدم: «چرا بعضی‌وقتا زندگی انقدر دیوونه‌کننده می‌شه؟» او گفت: «چون مرز بین خوبی و بدی به باریکی تاره موئه. انسان هم می‌تونه تجسم شیطون باشه و هم خدا.»

این سرنوشته. تو باید صلح و آرامش رو در درون خودت پیدا کنی.» «اما ما چطور می‌تونیم آرامش رو در درون خودمون پیدا کنیم؟» «با دعا و تفکر. هدف از مراقبه رسیدن به شادی و آرامشه. امروز بهت یه مراقبهٔ جدید یاد می‌دم که باعث می‌شه احساس بهتری داشته باشی. اسم این مراقبه، «مراقبهٔ چهار برادره.»»