بریده‌هایی از کتاب خودآموز فلسفه

در فرهنگ فشرده آکسفورد، فلسفه چنین تعریف شده است: جستجوی شناخت یا حکمت، بخصوص آنچه که به واقعیت نهایی هستی یا کلی‌ترین اصول و ماهیت اشیاء و اندیشه‌ها و شناخت و ادراک بشری از پدیده‌های طبیعی و اخلاق مربوط می‌شود، که به ترتیب فلسفه طبیعی و فلسفه اخلاق خوانده می‌شود.

ممکن است فلسفه نتواند بگوید که فلان چیز درست است یا غلط، اما می‌تواند زمینه را روشن سازد تا امکان تصمیم‌گیری فراهم گردد.

موردی یا کلی؟ معجزه با استدلال کیهان‌شناختی و برهان صنع به گونه‌ای در تضاد است. نکته اساسی در برهانهای مذکور این است که جهان هستی دارای سازمانی است که نشان دهنده یک هدف کلی است. مبنای چنین استدلالهایی وجود نظم و قاعده است، چرا که تنها در سایه نظم و قانونمندی است که احساس وجود طرح و هدف آشکار می‌شود. اما معجزه، نظم و قانونمندی مستتر در ساختارهای کیهان‌شناختی را بهم ریخته و نوعی حس غیر قابل پیش‌بینی و دلبخواهی بودن در درک جهان هستی را تداعی می‌کند.

آیا بهتر نیست خودمان را به عقاید و ارزشهای جا افتاده، هر چند هم غیر حقیقی، قانع کرده و زندگیمان را ادامه دهیم؟ آیا به راستی این صحبتها ارزش نوشیدن شوکران را دارد؟

ما انسانها زندگی را با کنجکاویهای فلسفی شروع می‌کنیم اما به‌تدریج با عادت کردن به روزمرّگی، حساسیتمان را نسبت به این پرسشهای «کودکانه!» از دست می‌دهیم.

خواندن اندیشه‌های دیگران را هرگز نمی‌توان جایگزین اندیشیدن کرد

می‌توان ادعا کرد که «فلسفیدن» همان واضح و دقیق فکر کردن است

فلسفه یک فعالیت است. از قضا فعالیتی است که بیشتر از آنکه به پرسشها پاسخ دهد، موجب طرح پرسشهای دیگر می‌شود.

از کجا می‌فهمیم که کاری خوب است یا بد؟

اگر خدا قادر مطلق و کمال مهربانی (رحمان و رحیم) است، پس چرا در جهان رنج و شر و بدبختی وجود دارد؟ نتیجه: یا خدا قادر مطلق نیست؛ یا خدا رحمان و رحیم نیست؛ و یا اینکه: رنج بردن اصلا واقعیت ندارد، یا لازمه زندگی است، و یا وسیله‌ای است برای رسیدن به یک خیر بزرگتر