بریده‌هایی از کتاب دوشیزه مهتاب

گمونم چشم انتظاره بهادره.

سر مُتکا پرست سرور نمی‌شه!

«چه‌طور می‌شه ریشه‌های ظلم رو خشک کرد! وقتی فساد مثلِ قارچ تو بستر جنگل سبز می‌شه. سرگرم پاک‌سازی یه منطقه که می‌شی کافیه برگردی، اون‌وقت می‌بینی که پشت سرت دوباره پر شده از قارچ‌های سمی...»

سگ هرچی‌ام چاق باشه گوشتشو لای پلو نمیذارن...

«ابلیس کی گذاشت که ما بندگی کنیم، یکدم نشد که بی سر خر زندگی کنیم».

«عشق آمدنی بُود، نه آموختنی»

گلاب حالا دیگر خوب می‌دانست که عشق بزرگ‌ترین درد زندگی ست و درد چیزی نبود جز آغاز رنج. اما رنجی که ارزش درد کشیدن را در خود نهفته داشت... آن‌چه که ارزشمند باشد دارای قداست می‌شود و این درست همان نکته‌ای ست که می‌بایست در مسیر زندگی به درک آن نائل شد. زندگی رنج مقدسی بود که گلاب با ذره ذره‌ی وجودش آن را لمس کرده بود. حالا دیگر چهره به چهره شدن با زندگی او را نمی‌ترساند.

«عشق آمدنی بُود، نه آموختنی»

صبر برای او یک قدرت بود نه یک ضعف.

«از لطف تو هیچ بنده... نومید نشد...مقبول تو جز...مقبل جاوید نشد...مهرت به کدام ذره... پیوست دمی... کان ذره به از... هزار خورشید نشد...»