بریده‌هایی از کتاب کلاه رئیس جمهور

سنت اگزوپری در داستانش درباره‌ی روباه کوچکی که همیشه باید مسئولیتش را می‌پذیرفتید، خیلی فصیحانه در وصف دوستی قلم‌فرسایی کرده بود. میهمانان آن شب هیچ شباهتی به روباه‌های ظریف نداشتند، بلکه به کفتارهایی می‌مانستند که به محض حرف زدن او، بوی خون به مشام‌شان رسید.

می‌گفت: «پول ایده نمی‌آورد، این ایده‌ها هستند که پول می‌سازند... و کار ما این است که ایده خلق کنیم.»

مکان‌یابِ سرنوشت همیشه از مسیر تعیین‌شده پیش نمی‌رود و هیچ نشانه‌ای هم وجود ندارد که به شما بگوید مسیری بی‌بازگشت را پیموده‌اید. مثلث برمودای زندگی هم اسرارآمیز و هم واقعی است.

لانگ به چشم‌های برنارد خیره شد و با لبخندی پرهیبت و معنی‌دار گفت: «دولت‌ها می‌آیند و می‌روند. فقط زندگی است که به حرکت خود ادامه می‌دهد.» دستش را روی بازوی برنارد گذاشت و ادامه داد: «همه‌ی این‌ها بخشی از موج خلاقیتی است که در دوره ما شکوفا شده، اوج شکوفایی عصری که ما در آن زندگی می‌کنیم. شما باید به جنبش من بپیوندید.»

گاهی اوقات، زندگی، شما را به مسیری متفاوت می‌کشاند و شما حتی متوجه نمی‌شوید از کدام راه گذشته‌اید. مکان‌یابِ سرنوشت همیشه از مسیر تعیین‌شده پیش نمی‌رود و هیچ نشانه‌ای هم وجود ندارد که به شما بگوید مسیری بی‌بازگشت را پیموده‌اید. مثلث برمودای زندگی هم اسرارآمیز و هم واقعی است. یک چیز حتمی است: وقتی به چنین پریشانی گرفتار شدید، هرگز به مسیری که آغاز کردید بازنخواهید گشت

برنارد پوزخندی زد و گفت: «که این‌طور، شما باید کتاب شهریار رو دوباره بخونین.» «شهریار؟» «شهریار، نوشته‌ی ماکیاولی. همه‌ی این‌ها رو اونجا توضیح داده.» شارلوت با لحنی سرد و صدایی کم‌وبیش بلند گفت: «اگه خودت خونده باشی.» برنارد چشمکی زد و گفت: «من فقط نتیجه گرفتم یه شهریار باید مردم رو طرف خودش داشته باشه وگرنه موقع بحران حمایتی ازش نمی‌شه.» «چه روشنفکرانه ...» همه به طرف کلنل لارنیه برگشتند که هنوز چانه‌اش می‌لرزید.

چیزی که اسلان آن را «زندگی موازی» می‌نامید تصویر کاملی بود از مکانیک کوآنتومی و از پیشرفت‌های تعمیم یافته به نظریه‌ی احتمال؛ و از این فرضیه نشأت می‌گرفت که هر کاری که در زندگی انجام می‌دهیم جهان جدیدی خلق می‌کند که به‌هیچ‌روی جهان قبلی را از بین نمی‌برد. می‌توان این‌طور در نظر گرفت که زندگی ما همچون درختی است پنهان در جنگلی از زندگی‌های موازی. در آن‌ها ما دقیقاً همان چیزی که اکنون هستیم، نیستیم،

از سوی دیگر، سنت اگزوپری در داستانش درباره‌ی روباه کوچکی که همیشه باید مسئولیتش را می‌پذیرفتید، خیلی فصیحانه در وصف دوستی قلم‌فرسایی کرده بود. میهمانان آن شب هیچ شباهتی به روباه‌های ظریف نداشتند، بلکه به کفتارهایی می‌مانستند که به محض حرف زدن او، بوی خون به مشام‌شان رسید.

دزمون بلند شد تا قهوه‌ی دیگری برای دانیل بریزد. در همین حال گفت: «قهوه‌خوردن خیلی مهمه. بالزاک روزی چند لیتر قهوه می‌خورد. کارای بالزاک رو که حتماً خوندی.» دانیل تأکید کرد: «البته.» او هرگز در تمام زندگی‌اش بالزاک نخوانده بود.