بریده‌هایی از کتاب درباره معنی زندگی

ارسطو می‌گوید همه‌چیز بارها و بارها کشف شده و از یاد رفته است. او به ما اطمینان خاطر می‌دهد که پیشرفت، یک توهم است؛ امور انسان مانند دریاست که در سطحِ خود هزاران حرکت و آشفتگی دارد و این‌طور به نظر می‌رسد که به سوی جایی پیش می‌رود، درحالی‌که در تهِ خود کم و بیش بی‌تغییر و آرام باقی می‌ماند.

من، یک محکوم به حبس ابد، در پاسخ به فیلسوف می‌گویم که معنی زندگی برای من، بستگی دارد به توانایی‌ام در تشخیص حقایق بزرگ زندگی و آموختن درس‌هایی که زندگی به ما می‌آموزد. خلاصه اینکه زندگی فقط از این‌رو ارزش دارد که من عزم می‌کنم برای ارزشمند کردن آن تلاش کنم.

مدت‌ها پیش می‌ترسیدم که دین برای آن‌ها به یک پیشه تبدیل شده باشد.

غم‌انگیزترین منظره در تمدن ما نه فقر، بلکه خراب شدن بافت اخلاقی نسل است. داوری در این زمینه دشوار است، و این دشواری تا اندازه‌ای به دلیل مختصر بودن تجربه‌های ماست و تا اندازه‌ای هم به این دلیل که ما اخلاقیات امروز را با معیارهای دیروز مورد قضاوت قرار می‌دهیم. فراموش می‌کنیم که این معیارها برای زندگی کشاورزی ساخته شده‌اند و نمی‌توانند در عصر صنعتی و شهری اعتبار مطلق داشته باشند. مضحک است انتظار داشته باشیم کسانی که ازدواج را تا سی سالگی به تأخیر می‌اندازند و در میان هزاران هزار تماس و فرصت و محرک شهر زندگی می‌کنند، از اخلاقیات اجتماعی روستایی پیروی کنند. هر روزگاری اخلاقیات خودش را دارد. هرچه مردان و زنان بیشتری می‌بینم، کمتر نسبت به آن‌ها دید انتقادی در پیش می‌گیرم

شاید چیزی به اسم ارادهٔ معطوف به زندگی وجود ندارد بلکه فقط ترس از مرگ هست؛ همان‌طور که هیچ «غریزهٔ اجتماعی» وجود ندارد بلکه فقط وحشت از تنهایی در میان است.

گرچه داستان آن پلیس را می‌دانم که پس از خواهش و تمنّای زیاد، کسی را که قصد خودکشی داشت متقاعد کرد که دست نگه دارد تا راجع به آن موضوع با هم حرف بزنند. در پایان، اگر یادت باشد، هر دو از پل به پایین پریدند.

من از مفهوم نابودی نمی‌ترسم؛ چون اگر نابودی‌ای در کار باشد، در بدترین حالت، وحشتناکتر از به خواب رفتن در پایان یک روز طولانی نیست، چه آن روز خوشایند باشد و چه تلخ، یا هر دو.

همهٔ فیلسوفان دیگر کسب‌وکارشان را از دست می‌دادند اگر یکی از آن‌ها تصادفاً حقیقت را کشف می‌کرد

زندگی معنوی ما همان‌قدر طبیعی است که زندگی جسمانی ما.

من به علم و منطق و عقل معتقد بوده‌ام، و هنوز هم به آن‌ها معتقدم ولی گاهی به نظر می‌رسد چیزی کم دارند، و زندگی انگار تحت فرمان نیروهای قوی‌تر و دیگری است که در حال حاضر با علم یا منطقی که می‌شناسیم، جور درنمی‌آیند.

اما من به یاد خوشی‌های ایمان، در سوگ نشسته‌ام.

۲۸۴۱۴۲ خودکشی بین سال‌های ۱۹۰۵ تا ۱۹۳۰ در ایالات متحده رخ داده است.

کسالت در پی آزادی می‌آید، و شورش هم در پی کسالت.

ولی اگر خوب و تندرست هستی، اگر می‌توانی روی پاهای خود بِایستی و غذایت را هضم کنی، غُرغُرت را به باد فراموشی بسپار و سپاسگزاری خود را نثار آفتاب کن.

بعید است نفوس شخصی نامیرنده داشته باشیم؛ اما از این هم بعیدتر این است که ما انسان‌ها ماشین‌هایی باشیم که به صورت ماشین‌وار غصهٔ ماشین‌انگاری‌مان را بخوریم

اعتراف شخصی بنابراین باید بگویم که راهِ به معنی و رضایتمندی، این است: به یک کل بپیوند و با همهٔ ذهن و تن خود برای آن کار کن. معنی زندگی در فرصتی است که زندگی برای تولید یا یاری رساندن به چیزی بزرگ‌تر از خودمان به ما می‌دهد.

گوته می‌گوید هر اندیشه‌ای که به عمل منتهی نشود، مرض است

همان نوع آدمی است که از خیش‌های چوبی، تیغه‌های سنگی، چرخ‌های کُنده‌ای، تیر و کمان، گِره‌نویسی، و نیزه‌های سَرسمّی استفاده می‌کرد. ابزار متفاوت شده، ولی غایت یکسان است. مقیاس وسیع‌تر است، اما هدف‌ها همان‌قدر ناپخته و خودخواهانه، همان‌قدر احمقانه و متناقض، همان‌قدر دَدمنشانه و ویرانگر است که در ایام ماقبل تاریخ یا باستان بود. همه چیز پیشرفت کرده است، مگر خود انسان.

اگر کودک خوشبخت‌تر از بزرگسال است به این خاطر است که بدنِ بیشتر و روحِ کمتری دارد و می‌فهمد که طبیعت مقدم بر فلسفه است و قبل از فلسفه می‌آید. او برای دست‌ها و پاهای خود معنایی فراتر از فایده‌های فراوان آن‌ها نمی‌جوید. شاید اگر ما هم از دست‌ها و پاهای خود استفاده کنیم خوشبخت‌تر شویم؛

می‌خواهم بی‌قرار باشم، می‌خواهم همیشه سرگرم کار باشم و برای نیل به زیبایی و کمال بکوشم. حتی اگر استعداد آن را نداشته باشم، از لذت عمل برخوردار خواهم بود امید هم که همیشه هست. لااقل در قلبی جوان و بی‌قرار چنین است.