بریده‌هایی از کتاب درباره معنی زندگی

بزرگ‌ترین پرسش روزگار ما، نه کمونیسم در برابر فردگرایی است، و نه اروپا در برابر آمریکا و نه حتی شرق در برابر غرب؛ بزرگ‌ترین پرسش این است که آیا انسان‌ها می‌توانند زندگی بدون خدا را تاب بیاورند؟

ارسطو می‌گوید همه‌چیز، بارها و بارها، کشف شده و از یاد رفته است. او به ما اطمینان خاطر می‌دهد که پیشرفت، یک توهم است

دلیل واقعی وجود، عشق است. عشقی که ما را به دیگران، به زنده‌ها، و به آن‌ها که از میان ما رفتند، و به آیندگان گره می‌زند. خوب به خاطر دارم که وقتی دختربچه بودم، فکر می‌کردم زندگی‌ام برای همیشه به زندگی پدرم گره خورده؛ فکر می‌کردم فقط برای کمک به او به دنیا آمده بودم؛ فکر می‌کردم مجبورم با او ناپدید شوم. پس از مرگ او من به همان نحو به همسرم، و به بچه‌هایم گره خورده بودم. فکر می‌کنم دلیل آغازین زیستن، عشق است.

اگر کسی بخواهد به زندگی خود معنی ببخشد، باید هدفی بزرگ‌تر از وجود خودش و پایدارتر از زندگی خودش داشته باشد

بزرگ‌ترین اشتباه در تاریخ بشر، کشف حقیقت بود. کشف حقیقت، ما را آزاد نکرد مگر از پندارهایی که تسلی‌مان می‌دادند و از قیدهایی که ما را حفظ می‌کردند. کشف حقیقت ما را خوشبخت نکرد، چون حقیقت زیبا نیست، و شایستگی آن را ندارد که با این‌همه شور و اشتیاق دنبال شود.

سرآخر اینکه، پیروزی بر خویشتن بزرگ‌تر از فتح تمام جهان است.

داد. گوته می‌گوید هر اندیشه‌ای که به عمل منتهی نشود، مرض است.

بزرگ‌ترین اشتباه در تاریخ بشر، کشف حقیقت بود

هیچ‌کس حق ندارد اعتقاد بورزد مگر آنکه شاگردی شک را کرده باشد

و اخلاق بدون خدا همان‌قدر ضعیف است که قانون راهنمایی و رانندگی بدون پلیس.

این، خانه‌ها و خزانه‌های ما نیستند که خالی‌اند، «قلب‌های» ماست که خالی است.

هیچ نمایشی، هر چند هم که خوب باشد، احتمالاً نمی‌تواند برای همیشه خوب بماند.

آدمی هرچه کمتر بداند، خوشبخت‌تر است

این، خانه‌ها و خزانه‌های ما نیستند که خالی‌اند، «قلب‌های» ماست که خالی است

به واسطهٔ حکمت قانون‌گذارانمان، فقط آدم‌های باهوش ممکن است از بارداری جلوگیری کنند، درحالی‌که احمق‌ها دستور دارند تولید مثل کنند و بر جمعیت نوع خود بیفزایند

آن‌کس که بر دانش خود می‌افزاید بر اندوه خود می‌افزاید و در حکمتِ بیشتر، بیهودگی بیشتر است.

می‌گویند توانایی کشتن، آزمون نهایی بقاست؛ و تولید مثل، خودکشی است؛ و عشق مقدمه‌ای بر جایگزینی و مرگ است.

علم تسلی نمی‌دهد، علم مرگ می‌گستراند.

مدرسه‌های ما شبیه اختراعات ما هستند ـ آن‌ها ایده‌های جدید و وسایل جدید برای انجام کارهای قدیمی در اختیارمان می‌گذارند. آن‌ها ما را از سطح دزدی‌های کوچک به سطح سرقت‌های بزرگ بانکی و رسوایی‌هایی مانند گنبدِ قوری بالا می‌برند.

بار که روزنامه‌ای را برمی‌دارم و مطلبی راجع به خودکشی کسی می‌خوانم، می‌گویم: «او کسی بود که واقعاً اعتقاد داشت زندگی بی‌معنی است.»