بریده‌هایی از کتاب درباره معنی زندگی

در حیرتم که چطور زبان در دهانتان می‌چرخید وقتی می‌گفتید: «ناگزیر به این نتیجه می‌رسیم که بزرگ‌ترین اشتباه در تاریخ بشر، کشف حقیقت بود.» - کی چنین کشفی شد؟ من در روزنامه‌ها هیچ تیتری در مورد آن ندیدم.

هیچ‌کس حق ندارد اعتقاد بورزد مگر آنکه شاگردی شک را کرده باشد

آن‌کس که بر دانش خود می‌افزاید بر اندوه خود می‌افزاید و در حکمتِ بیشتر، بیهودگی بیشتر است.

این، خانه‌ها و خزانه‌های ما نیستند که خالی‌اند، «قلب‌های» ماست که خالی است. دیگر، اعتقاد داشتن به عظمت و بزرگی پایدار انسان یا قائل شدن به معنایی برای زندگی که با مرگ از بین نرود، ناممکن به نظر می‌رسد. ما به دورانی از خستگی و دلمردگی قدم می‌گذاریم، شبیه آن دورانی که تشنهٔ تولد مسیح بود.

ناگزیر به این نتیجه می‌رسیم که بزرگ‌ترین اشتباه در تاریخ بشر، کشف حقیقت بود.

نمی‌دانم تقدیر ما را به چه مقصد بزرگی هدایت می‌کند؛ اهمیت چندانی هم برایم ندارد. مدت‌ها پیش از رسیدن به آن نقطه، من نقشم را بازی کرده‌ام و حرف‌هایم را زده‌ام و از دنیا رفته‌ام. تمام دل‌مشغولی من این است که نقش خودم را چطور ایفا کنم. تسلی‌خاطرم، الهامم، و گنجینه‌ام، در علم به این نکته نهفته است که من جزئی جایگزین‌ناپذیر از این حرکت هستم، حرکت بزرگ و حیرت‌انگیز و پیش‌رونده‌ای که زندگی نام دارد. و می‌دانم که هیچ چیزــ نه طاعون، نه درد جسمی، نه افسردگی، و نه حتی زندان ـ نمی‌تواند این نقش را از من بگیرد. اوئن سی. میدلتون

همه چیز پیشرفت کرده است، مگر خود انسان

در نهایت، ما همه با هم گناهکاریم.

عرف و سنت باعث شده‌اند حقیقت را با اعتقاداتمان اشتباه بگیریم.

شما متوجه شده‌اید که ما در قیاس با عبریان قدیم با چه عطش شدیدی تمنّای بی‌مرگی و جاودانگی داریم.

گوته می‌گوید هر اندیشه‌ای که به عمل منتهی نشود، مرض است.

دین چه کمکی- اگر هست- به شما می‌کند

نه تحلیل علمی و نه انبوه واژه‌ها، دلیلِ لذتی را که در یک نت سیم ویولن یا نغمۀ گنجشکی نهفته است شرح نمی‌دهند

ولتر زمانی گفته بود وقت‌هایی پیش می‌آمد که ممکن بود خودش را بکشد، اگر آن‌همه کار سرش نریخته بود. باز توجه تو را به این واقعیت جلب می‌کنم که فقط آدمی که وقت آزاد زیادی دارد و کار زیادی نمی‌کند، به ناامیدی رو می‌آورد.

«چه چیزی باعث می‌شود ناامید نشوید و همچنان ادامه دهید؟» - به گمانم غذا،

مصر می‌سازد و پارس آن را ویران می‌کند؛ پارس می‌سازد و یونان آن را ویران می‌کند؛ یونان می‌سازد و روم آن را ویران می‌کند؛ اسلام می‌سازد و اسپانیا آن را ویران می‌کند؛ اسپانیا می‌سازد و انگلستان آن را ویران می‌کند؛ اروپا می‌سازد و اروپا آن را ویران می‌کند.

در اینجا با چیزی به مراتب عمیق‌تر از کاهش ثروتمان، یا حتی مرگ میلیون‌ها انسان مواجه‌ایم؛ این، خانه‌ها و خزانه‌های ما نیستند که خالی‌اند، «قلب‌های» ماست که خالی است.

به زندگی و مرگ خود معنی و مفهوم ببخش

و از آنجا که هیچ‌کس حق ندارد اعتقاد بورزد مگر آنکه شاگردی شک را کرده باشد

پس ساده‌ترین معنای زندگی، خوشی است ــ خود شعف و شادی تجربه‌های زندگی و سلامت جسمی؛ ارضا و آرامش عضلات و حواس و راحتی گوش و چشم و ذائقه. اگر کودک خوشبخت‌تر از بزرگسال است به این خاطر است که بدنِ بیشتر و روحِ کمتری دارد و می‌فهمد که طبیعت قبل از فلسفه می‌آید. او برای دست‌ها و پاهای خود معنایی فراتر از فایده‌های فراوان آن‌ها نمی‌جوید.