بریده‌هایی از کتاب درباره معنی زندگی

زمانی به فیلسوفی گفتم همهٔ فیلسوفان دیگر کسب‌وکارشان را از دست می‌دادند اگر یکی از آن‌ها تصادفاً حقیقت را کشف می‌کرد؛

هیچ‌کس حق ندارد اعتقاد بورزد مگر آنکه شاگردی شک را کرده باشد

تاریخ، مانند خدای ناپلئون، طرفِ توپ‌های جنگی بزرگ است

گوته می‌گوید: «یک کل باش یا به یک کل بپیوند.» اگر خودمان را اجزای گروهی زنده ــ نه صرفاً نظری ــ بدانیم، زندگی را کمی پُرتر و شاید حتی معنی‌دارتر بیابیم.

متأهل‌ها وقتی برای دلتنگی ندارند.

اگر کودک خوشبخت‌تر از بزرگسال است به این خاطر است که بدنِ بیشتر و روحِ کمتری دارد و می‌فهمد که طبیعت قبل از فلسفه می‌آید.

پیروزی بر خویشتن بزرگ‌تر از فتح تمام جهان است.

من همیشه معتقد بودم ــ و هنوز هم هستم ــ که فلسفۀ زندگی انسان نباید بر تجربۀ شخصی بلکه باید بر مشاهدۀ گسترده و بی‌طرفانه استوار باشد. ما همه چشم برای دیدن و گوش برای شنیدن داریم. به ما فرصت تماشای زندگی پیرامونمان داده شده. آیا آدم باید آن‌قدر تنگ‌نظر باشد که جهان را بر اساس آنچه از قضا خوشبختی یا بدبختی شخصی‌اش بوده قضاوت کند؟ چون من روزی سه وعده غذا می‌خورم آیا نتیجه می‌شود که هیچ جایی گرسنگی نیست؟ چون بعضی از ما سالم و تندرستیم باید چشممان را به روی این واقعیت ببندیم که هزاران انسان روزانه متحمل رنج‌ها و تألمات جسمی می‌شوند؟

زندگی فقط از این‌رو ارزش دارد که من عزم می‌کنم برای ارزشمند کردن آن تلاش کنم.

دین، نه در معنای متداول، بلکه در فراخ‌ترین معنایش، به ما کمک می‌کند نظری به ذات الوهی داشته باشیم. این بینش، بدون پرورش دادن کامل حس اخلاقی ناممکن است. از این رو، دین و اخلاق در نظر من اصطلاحاتی مترادف هستند.

همه چیز پیشرفت کرده است، مگر خود انسان.

تمدن‌های بی‌شماری زیر دریاها یا خاک‌ها ناپدید شدند و مانند آتلانتیس، فقط افسانه‌ای از خود بر جای گذاشتند؛ ترکستان، موهنجودارو، اورِ کلدانیان، سمرقندِ تیمور لنگ، آنگکورِ خِمرها، یوکاتانِ مایاها، و

ارسطو می‌گوید همه‌چیز بارها و بارها کشف شده و از یاد رفته است.

به «جستجوی معرفت» نرو چون هر چه بیشتر جستجو کنی به «تیمارستان» نزدیکتر می‌شوی.

پس ساده‌ترین معنای زندگی، خوشی است

محصور بودن در زندان موجب بدبختی نمی‌شود؛ اگر غیر از این بود همهٔ کسانی که آزادند خوشبخت بودند. فقر موجب بدبختی نمی‌شود؛ اگر غیر از این بود ثروتمندان خوشبخت بودند.

بیشتر کسانی که با آن‌ها حشر و نشر دارم دوستان خیلی قدیمی من‌اند. بعضی از آن‌ها را بیشتر از سی سال است که می‌شناسم. به ندرت پیش می‌آید با کسی آشنایی نزدیک داشته باشم و کمتر از ده سال بشناسمش. این دوست‌ها به من نشاط می‌دهند. من به آن‌ها روی می‌آورم وقتی کارها با میل و اشتیاقی تمامی‌ناپذیر به انجام می‌رسد. ما ذوق و سلیقهٔ عمومی یکسانی داریم و دنیا را خیلی شبیه هم می‌بینیم. بیشتر آن‌ها مثل من علاقه‌مند موسیقی هستند. این به من لذتی در این زندگی می‌دهد که از هر چیز بیرونی دیگری بیشتر است. من این را هر سال بیشتر از پیش دوست دارم.

اگر خوب و تندرست هستی، اگر می‌توانی روی پاهای خود بِایستی و غذایت را هضم کنی، غُرغُرت را به باد فراموشی بسپار و سپاسگزاری خود را نثار آفتاب کن.

آن‌کس که بر دانش خود می‌افزاید بر اندوه خود می‌افزاید و در حکمتِ بیشتر، بیهودگی بیشتر است.

همه چیز پیشرفت کرده است، مگر خود انسان.