بریده‌هایی از کتاب درباره معنی زندگی

اگرچه ایمانی که مرا به خدا مطمئن می‌کرد مرده، اما من به یاد خوشی‌های ایمان، در سوگ نشسته‌ام.

نه تحلیل علمی و نه انبوه واژه‌ها، دلیلِ لذتی را که در یک نت سیم ویولن یا نغمۀ گنجشکی نهفته است شرح نمی‌دهند، اما اینکه نمی‌توان تحلیل و تجزیه‌شان کرد و توضیحی در مورد آن‌ها داد، دلیل نمی‌شود کمتر واقعی باشند.

چرا معنای زندگی را بیرون از خود زندگی جستجو می‌کنید؟ پادشاهی که افسانه‌های ما از او سخن می‌گویند، آیا وجود دارد؟ نمی‌دانم، و این مهم نیست. می‌دانم که کوه‌های ماه زیبا هستند وقتی هلال زمین آن‌ها را روشن می‌کند. اگر پادشاه مثل همیشه، از زمان تولدش نامریی و خاموش بماند، من در وجودش شک خواهم کرد؛ اما در مورد زندگی، یا زیبایی این لحظه، یا سعادتِ عمل شک نمی‌کنم.

کل چشم‌انداز زندگی را در نهایت، همچون رؤیایی در دل رؤیایی شمردن، که همچنان ممکن است مرگ، ما را از آن بیدار کند

«نکتۀ وحشتناک در مورد حقیقت این است که انسان آن را بیابد.»

اگرچه ایمانی که مرا به خدا مطمئن می‌کرد مرده، اما من به یاد خوشی‌های ایمان، در سوگ نشسته‌ام.

تورگنیف می‌گفت، هیچ ترجیحی میان انسان و حشره قائل نیست.

آن‌کس که بر دانش خود می‌افزاید بر اندوه خود می‌افزاید، و در حکمتِ بیشتر، بیهودگی بیشتر است.

هر نسلی به رغم نسل قبلی زندگی می‌کند نه به علت آن. و به «جستجوی معرفت» نرو چون هر چه بیشتر جستجو کنی به «تیمارستان» نزدیکتر می‌شوی

چیزی در مفهوم نابودی وجود ندارد که مرا بترساند؛ چون اگر نابودی‌ای در کار باشد، در بدترین حالت، وحشتناکتر از به خواب رفتن در پایان یک روز طولانی نیست، چه آن روز خوشایند باشد و چه تلخ، یا هر دو.

هر چیز معنوی وقتی به فروش می‌رسد یا به نمایشی رنگ و وارنگ بدل می‌شود، می‌میرد.

آدمی که از بیل مکانیکی و مته برقی، تراکتور و تانک، ماشین حساب و مسلسل، و هواپیما و بمب استفاده می‌کند، همان نوع آدمی است که از خیش‌های چوبی، تیغه‌های سنگی، چرخ‌های کُنده‌ای، تیر و کمان، گِره‌نویسی، و نیزه‌های سَرسمّی استفاده می‌کرد. ابزار متفاوت شده، ولی غایت یکسان است. مقیاس وسیع‌تر است، اما هدف‌ها همان‌قدر ناپخته و خودخواهانه، همان‌قدر احمقانه و متناقض، همان‌قدر سبعانه و ویرانگر است که در ایام ماقبل تاریخ یا باستان بود. همه چیز پیشرفت کرده است، مگر خود انسان.

آیا اصلاً عجیب است که پرسش جاودان فلسفه این باشد که «معنی زندگی چیست؟» و آیا سؤالی مهم‌تر از این می‌تواند وجود داشته باشد؟

و اخلاق بدون خدا همان‌قدر ضعیف است که قانون راهنمایی و رانندگی، وقتی پلیس پیاده است.

ما فقط می‌دانیم که نمی‌دانیم. آیا این اعتراف، خیلی وحشتناک است؟ آیا این ایدۀ جدیدی است، و سقراط هرگز آن را اظهار نکرده بوده است؟

هر چیز معنوی وقتی به فروش می‌رسد یا به نمایشی رنگ و وارنگ بدل می‌شود، می‌میرد.

مصر می‌سازد و پارس آن را ویران می‌کند؛ پارس می‌سازد و یونان آن را ویران می‌کند؛ یونان می‌سازد و روم آن را ویران می‌کند؛ اسلام می‌سازد و اسپانیا آن را ویران می‌کند؛ اسپانیا می‌سازد و انگلستان آن را ویران می‌کند؛ اروپا می‌سازد و اروپا آن را ویران می‌کند.

همه چیز پیشرفت کرده است، مگر خود انسان.

ابزار متفاوت شده، ولی غایت یکسان است.

آنچه ما آن را پیشرفت می‌خوانیم شاید فقط تغییرات سطحی محض باشد: توالی‌ای از سبک‌ها و مُدها در لباس، حمل و نقل، حکومت، روان‌شناسی، و دین. علم مسیحی، رفتارگرایی، دموکراسی، اتومبیل، و شلوار، پیشرفت نیستند، آن‌ها تغییرند؛ آن‌ها راه‌های جدیدی در انجام کارهای قدیمی‌اند