بریده‌هایی از کتاب همه گرفتارند

آدم‌هایی هستند که نمی‌توانند و هیچ‌گاه نخواهند توانست در یک اقلیم بگنجند.

هیچ چیز مثل یک بچه آدم را در بوتهٔ آزمایش دنیا قرار نمی‌دهد.

دنیا عوض شده‌است. عمقش تغییری نکرده‌است، ولی سطحش عوض شده‌است؛ و ما هم درست در سطح دنیا هستیم.

این‌طور فکر می‌کنم ولی این را به زبان نمی‌آورم.

گیوم حالا هرچه را که باید داراست. گوش‌ها، پاها، دست‌ها، فکر، شوخ‌طبعی. اصل کار هم شوخ‌طبعی است. خدایی که دنیا را آفریده‌است، از این آفریده‌اش لذت می‌برد.

این‌ها همان ماجراهایی هستند که برای گیوم حبابی در شکمش تعریف می‌کند. البته، نه دقیقاً همان‌ها را. ماجراهای بزرگ‌ترها ملایم‌تر و بی‌نمک‌تر است. گوش زنده‌ها کمی سنگین است. اغلب، پر از سروصدا است. فقط مرده‌ها و آن‌هایی که هنوز به دنیا نیامده‌اند می‌توانند همه‌چیز را کامل بشنوند.

آدم پیدا کردن سخت است.

چیزی برای زیستن، چیزی برای مردن پیدا نمی‌کند

این چیزی است که وقتی همه گرفتارند رخ می‌دهد: جنایت.

چیزی که انتظارش را داری، همین جا پیش چشمانت است، یعنی فقط امروز وجود دارد، «فردا» فقط نامی برای تنبلی تو است

مراقب مردم بودن خسته‌کننده است.

اغلب، هر دو باهم. کار می‌کنم. لازم است. سه ماه در بیمارستانی روانی در شیکاگو، نظافت کردم.

پائیز فصل آرامی است. تساهل همه جا هست. زندگی و مرگ باهم به تفاهم رسیده‌اند، دست‌هابالا، دست‌ها پایین. قرمز با سایه، سبز با خاکستری.

عادت‌های صحیح، عادت‌های کسالت‌بار هستند. آریان برای کسالت ساخته‌نشده بود. او دوست می‌داشت و می‌خواست. باقی چیزها اهمیت نداشت

آریان عاشق یک لوله‌کش شده‌است. نه. این جمله احمقانه است. هیچ‌کس لوله‌کش نیست، حتی یک لوله‌کش. هیچ‌کس آن کاری نیست که برای امرار معاش به آن می‌پردازد. تصحیح می‌کنم: آریان عاشق مردی شده‌است که خود نشاط است.

همه گرفتارند. همه، همه جا، همیشه، در آن واحد، گرفتار چیزی هستند.

آریان، حتی وقتی از حقیقت حرف می‌زند که همیشه هم بامزه نیست، بازهم بامزه است.

نامی را می‌یابد که این صورت را در دگردیسی‌اش همراهی کرده‌است: مانژ. ولی خانم، چنین نامی وجود ندارد. ولی، آقا، وجود خواهد داشت.