بریده‌هایی از کتاب قابلمه را فراموش کن! (اگر می‌خواهی سالم شوی و عمر طولانی داشته باشی)

«انسان ترجیح می‌دهد بمیرد اما از عادات غلطش دست بر ندارد.» تولستوی

عادات را تو برای خودت می‌سازی و سپس آن‌ها تو را می‌سازند

«یک لیوان آب‌هویج تازه بیشتر کلسیم دارد تا قرص‌های کلسیم موجود در داروخانه‌ها.»

تولستوی می‌گوید تا وقتی قصابخانه وجود دارد، میدان جنگ نیز وجود دارد. همچنین می‌گوید متأسفانه انسان حاضر است بمیرد، اما مایل نیست عادتی را ترک کند.

اگر می‌خواهی سالم شوی، باید گله را رها کنی، وگرنه تو نیز هنگام بیماری‌های سخت فقط سرنوشت را مقصر می‌دانی. این را همه می‌گویند. تو می‌توانی تمام تقصیرات خودت را به گردن تقدیرنویس بیندازی و او را مسبب بیماری‌هایت بدانی، اما راه دیگری نیز هست و آن اینکه تقدیرنویس سلامت خود شوی

اگر در فصل زمستان شروع به میوه‌خواری کرده‌ای، هروقت سردت شد لباس گرم‌تر بپوش. تو باید خرگوش آزمایشگاهی خود شوی و همه چیز را روی بدن خود امتحان کنی. لازم نیست مثل داروهای شیمیایی که عوارض و تأثیرات بعدی دارند، از تأثیرات بعدی میوه‌ها هراس داشته باشی. آن‌ها معجزه می‌کنند. اگر می‌خواهی این معجزه را ببینی، خودت امتحان کن. به خالق طبیعت اعتماد کن و نترس. افراد زیادی هستند که می‌شنوند می‌توان خود را با میوه سیر کرد، ولی باورشان نمی‌شود و تصور می‌کنند با میوه خوردن نمی‌توان کار کرد و قدرت داشت! این فقط پیش‌داوری است.

میوه تازه نه استخوان‌هایت را نابود می‌کند، نه دندان‌هایت را. فقط قابلمه است که باعث می‌شود نه‌تنها دندان‌ها و استخوان‌ها، بلکه همه جای تو داغان شود.

ما برای پشت میز نشستن ساخته نشده‌ایم. خیلی از بیماری‌ها بر اثر پشت میز نشستن به وجود می‌آیند.

در زمستان باید بیشتر خرما، موز، کشمش، انجیر، گردو و میوه‌های شیرین مصرف کرد و کمتر سبزی خورد.

لابد می‌پرسی پس چرا این همه عمر می‌کنیم؟ ما یک‌سوم عمر طبیعی بشر را داریم. غذاهای مرده و پخته باعث غیرطبیعی شدن ذائقه ما می‌شوند و آنچه شور نباشد، نمی‌توانیم بخوریم. گوشت و ماهی و تخم‌مرغ و غیره بدون نمک قابل خوردن نیستند.

در فصل بهار سعی کن از گیاه شیرین‌بیان که سرشار از منیزیم است، برای خود سالاد درست کنی و بخوری.

تغییر روش زندگی راحت اما نگهداری آن مشکل است، زیرا اطراف تو پر از خوراکی‌های فریب‌دهنده و اغفال‌کننده است و بیشترشان لذت‌بخش نیز هستند؛ اما درواقع آن‌ها غذا نیست، بلکه موجبات عیش و نوش است.

تمام دانشمندانی که به تحقیق در اوضاع انسان، چه در گذشته چه حال، همت گماشته‌اند، بر این عقیده‌اند که انسان میوه‌خوار بوده و هست. بدن ما با میمون‌های انسان‌نما ساختمانی تقریباً یکسان دارد. این میمون‌ها میلیون‌ها سال است که میوه می‌خورند و سالم هستند

می‌دانم وقتی درباره مضرات نان توضیح می‌دهم، به مذاق کسانی که تابه‌حال نان را غذایی مقدس معرفی کرده‌اند، خوش نمی‌آید؛ اما آنچه خداوند به انسان گفت از آن نخور، همین گندم است. نان مادرِ خیلی از بیماری‌هاست. می‌دانی هر انسان سالیانه چقدر نان مصرف می‌کند؟ اگر تو در سال این مقدار سیب مصرف کنی، سلامت خود را تضمین کرده‌ای!

خودت را با اتومبیلی مقایسه کن که موتورش کثیف است. آن نیز نمی‌تواند بدون مشکل کار کند. ما انسان‌ها دائم غذاهای کثیف و آلوده مصرف می‌کنیم و متعجب هستیم که چرا بیمار می‌شویم و در سنین پایین می‌میریم.

در ۱۰ آگوست ۱۹۸۶ بود که دکتر هربرت فریزیبن اعلام کرد سبوس گندم و غلات نه‌تنها باعث بیماری‌های سیستم گوارشی می‌شود، بلکه دیواره روده‌ها را می‌خراشد و آن را گشاد می‌کند.

من خام‌خوارم و ضد الکل، زیرا بدین‌طریق از مغزم بیشتر و بهتر بهره می‌گیرم. توماس ادیسون

بعد از صرف غذایی معمولی بیشتر خسته و خواب آلوده هستی و احتیاج به مواد تحریک‌کننده‌ای مانند قهوه، نیکوتین یا الکل داری. تا چه زمانی می‌خواهی این جسم بیچاره را با شلاق برانی و تا چه مدتی امکان آن وجود دارد؟ بعد از مدت زمانی محدود دیگر امکان ندارد. پرزهای چشایی ما بر اثر سال‌ها استفاده از غذاهای پخته زمخت شده‌اند و فقط مزه نمک و ادویه را حس می‌کنند. با میوه‌خواری می‌توانی دوباره مزه واقعی خوراکی‌ها را حس کنی. یواش‌یواش غذاهای پخته برایت بی‌ارزش و بی‌محتوا می‌شوند و تو چندان رغبتی به خوردنشان نخواهی داشت.

ما از میوه‌ها نوددرصد انرژی کسب می‌کنیم و فقط ده‌درصد آن صرف هضم می‌شود. از سبزی‌ها هفتاددرصد انرژی کسب می‌کنیم و سی‌درصد آن صرف هضم می‌شود و از گوشت سی‌درصد انرژی کسب می‌کنیم و هفتاددرصد آن صرف هضمش می‌شود! هرچه ما انرژی کمتری صرف هضم غذاها کنیم، به همان اندازه نیروی بیشتری ذخیره خواهیم کرد، یعنی قوای اعصابمان را تقویت می‌کنیم.

هزاران میمون در مناطق حاره میوه‌های گرمسیری می‌خورند و سالم و شاد زندگی می‌کنند. فقط انسان است که خود را اسیر نان سفید و قهوه و مربا و غیره کرده است. کور و بی‌خرد روزگارمان را با درد و آه بابت اینکه چرا سالم نیستیم، طی می‌کنیم.