بریده‌هایی از کتاب نامه‌های عاشقانه

درست مثل نیزاری که بر اثر وزش باد به لرزه درمی‌آید. ابوالهول به من لبخند می‌زد و قلبم را پر از غمی شیرین و اندوهی لذت‌بخش می‌کرد. من مثل خودت ستایشگر دکتر شمیل هستم. او یکی از معدود لبنانی‌هایی است که موجب رنسانسی در «شرق نزدیک» شده است، و من بر این باورم که شرق به مردانی مثل دکتر شمیل نیاز مبرم دارد تا بتواند تأثیرات به جا مانده از «زاهدمآبی و صوفی‌مسلکی» در مصر و سوریه را خنثا کند. آیا تو کتاب فرانسوی خیرالله افندی خیرالله را خوانده‌ای؟ من که هنوز آن را ندیده‌ام، اما یکی از دوستان خبرم کرد که این کتاب فصلی در باره تو و فصل دیگری هم در باره من دارد، لذا اگر دو نسخه از این کتاب گیرت آمد لطف کن و یکی از آن‌ها را برایم بفرست، خدا اجرت دهد. حالا نیمه شب است. پس شب خوش و خداوند تو را برای من حفظ کند. ارادتمند شما، جبران خلیل جبران

غالب آدم‌ها، و من دوباره خودم را جزو آن‌ها به حساب می‌آورم، موقعی که با فرد دیگری سروکار پیدا می‌کنند فقط با لایه بیرونی او درگیر می‌شوند؛ آن‌ها جوهره و اصل را نادیده می‌گیرند، زیرا قادر به فهم آن نیستند. و این برای یک انسان آسان نیست که قلبش را بشکافد تا دیگران پی به اسرار درون آن ببرند. و خانم، این یعنی تنهایی، و این یعنی غم.

نومیدی یعنی فرونشستن موج‌های قلب.

یک دوستی که در دوردست‌ها به سر می‌برد بعضی وقت‌ها می‌تواند بسیار نزدیک‌تر از آن دوستی باشد که در نزدیکی توست.

ستایش نوعی مسئولیت است که از سوی دیگران به ما تحمیل و موجب می‌شود از ضعف خودمان آگاه شویم. با این حال، ما باید به رغم این بارهای سنگینی که روی دوش‌هایمان گذاشته شده به جلو حرکت کنیم، و باید این نقطه ضعفمان را به نقطه قوتمان تبدیل کنیم.

رنج بزرگ یعنی تزکیه بزرگ.