بریده‌هایی از کتاب تا شهادت

حضرت موسی (ع) در مناجات خود در کوه طور عرض کرد: یا اله العالمین (ای معبود جهانیان). جواب شنید: لبیک (یعنی ندای تورا پذیرفتم). سپس عرض کرد: یا اله المحسنین (ای خدای نیکوکاران) همان جواب را شنید سپس عرض کرد: یا اله المطیعین: (ای خدای اطاعت‌کنندگان) باز همان پاسخ را شنید. سپس عرض کرد: یا اله العاصین (ای خدای گنهکاران). سه بار در پاسخ شنید: لبیک، لبیک لبیک. موسی (ع) عرض کرد: خدایا چرا، در دفعهٔ چهارم، سه بار پاسخم دادی؟! خداوند به او خطاب کرد: عارفان به معرفت خود، و نیکوکاران و اطاعت‌کنندگان به نیکی و اطاعت خود، اعتماد دارند، ولی گنهکاران جز به فضل من، پناهی ندارند، اگر از درگاه من ناامید گردند، به درگاه چه کسی پناهنده شوند؟! (منتخب قوامیس الدرر «ملا حبیب‌الله کاشانی»، ص ۲۶۸)

امام صادق (ع) می‌فرماید: «روز قیامت در سنجش اعمال، اگر شخص گناهکار در مقام عذرخواهی بگوید؛ پروردگارا نادان و بی‌خبر بودم، اسیر شهوت و غضب بودم، گرفتار هوی و هوس و در مقابل شیطان عاجز بودم. در جواب همهٔ بهانه‌هایش به او گفته می‌شود: مگر باب توبه برای تو گشوده نبود؟ آیا سخت‌گیری شده بود؟ آیا برای توبه شرایط سخت قرار داده بودیم؟»

چهل روایت از آنها که توبه کرده و راه حق را پیمودند و با شهادت رفتند.

شهید رامین تجویدی در آخرین نوشته‌اش (برای همه من و شما) می‌نویسد: (در مقابل خدا) بنگر تا چه اندازه نیازمندی، لحظه‌ای دست بر روی چشمانت بگذر و بردار و بفهم که چه کسی چشمانت را روشن ساخته؟

کسی زیاد یاد مرگ باشد، با مقام شهادت از دنیا خواهد رفت.

در حدیث قدسی آمده که خداوند فرمود: اگر گنهکارانی که به من پشت کرده‌اند می‌دانستند که من چه اندازه انتظار دیدن آن‌ها را می‌کِشم و چه مقدار مشتاق توبه و بازگشت آن‌ها هستم، هر آینه از شدت شور و شوق نسبت به من جان می‌دادند و تمام بندبند اعضایشان به خاطر عشق به من از هم جدا می‌شد. (اصرار الصلوهًْ، صفحهٔ ۱۹)

حضرت صادق (ع) شد که می‌فرماید: هنگامی که بنده‌ای توبهٔ حقیقی کرد خداوند او را دوست می‌دارد و در دنیا و آخرت گناهان او را می‌پوشاند و هر چه از گناهان که دو فرشته برای او نوشته‌اند از یادشان می‌برد و به اعضای بدنش وحی می‌کند که گناهان او را پنهان کنید و به نقاطی از زمین که او در آنجا گناه کرده فرمان می‌دهد که گناهان او را پنهان کنید. (اصول کافی، جلد ۴، صفحهٔ ۱۷۳)

گفتند: باید بگویی از (امام) خمینی پول گرفته‌ام. اما او می‌گفت: من عمرم را کرده‌ام. من به این اولاد امام حسین (ع) تهمت نمی‌زنم.

پیامبر (ص) می‌گوید: آدمی بر آئین دوست خود است پس بنگرید با چه کسی دوستی می‌کنید... (بحار، ج ۷۱، ص ۱۹۲)

مردی خدمت رسول خدا (ص) رسید و گفت: ای رسول خدا (ص)، من هیچ کار زشتی نمانده که انجام نداده باشم، آیا می‌توانم توبه کنم؟ رسول خدا (ص) فرمود: آیا هیچ یک از پدر و مادرت زنده هستند؟ گفت: بله، پدرم. حضرت فرمود: برو به او نیکی کن (تا آمرزیده شوی). وقتی او راه افتاد پیامبر (ص) فرمود: کاش مادرش زنده بود. (یعنی اگر او زنده بود و به او نیکی می‌کرد، زودتر آمرزیده می‌شد).