بریده‌هایی از کتاب مبانی نشانه شناسی

از دیدگاه نشانه شناسی، استعاره شامل یک مدلول است که به عنوان یک دال برای ارجاع به مدلولی متفاوت عمل می‌کند.

با زندگی در جهانی که نشانه‌های بصری هر لحظه در آن بیشتر می‌شوند، لازم است بیاموزیم که حتی واقع‌نماترین نشانه‌ها همان چیزهایی نیستند که نشانمان می‌دهند.

کسی که به دانستن چگونگی بازنمایی چیزها علاقه‌مند است نمی‌تواند از رویکردی که مسئله‌اش فرآیند بازنمایی است چشم بپوشد.

• تقابل‌ها («تناقض‌های» منطقی) : اصطلاحاتی که مانعة‌الجمع هستند (مانند زنده مرده زیرا «غیر زنده» دقیقاً برابر با «مرده» است) ؛ • متضادها («عکس» منطقی) : اصطلاحاتی که در مقایسه با هم در یک بعد یکسان قابل درجه‌بندی باشند (مانند خوب بد که «غیر خوب» لزوماً برابر با «بد» نیست) .

این می‌تواند زمینه‌ای برای تحقیق باشد که آیا تمایل ما به اندیشیدن بر پایه‌ی تقابل‌ها به خاطر برجستگی این تقابل‌ها در زبان است یا این‌که تقابل‌ها از ویژگی‌های عام انسانی‌مان می‌باشند و زبان نیز چیزی جز بازتاب این ویژگی‌ها نیست.

معمولاً دو نوع غیاب می‌شناسیم: «آن‌چه که می‌رود بدون این‌که چیزی بگوید» و «آن‌چه که به‌خاطر غیابش انگشت‌نماست» . اولی منعکس کننده‌ی چیزی است که غیاب‌اش بدیهی است. در مورد پوشاندن یک موضوع (مثلاً در ژانرهای واقع‌گرا) ، این غیاب، عمیقاً ایدئولوژیک است و کمک می‌کند خوانندگان متن «موضعی» اتخاذ کنند و تاثیرش به طور ضمنی این است که «آدم‌هایی مثل ما در مورد چنین موضوعی همان‌طور که ما می‌اندیشیم، فکر می‌کنند» . اما در مورد نوع دوم غیاب باید گفت، ممکن است یکی از مقولات حاضر در متن انتظارات مرسوم را مورد تمسخر قرار دهد و باعث شود «غیاب مقولات مرسوم انگشت‌نما شود» و بدین‌ترتیب آن مقوله‌ی غیر منتظره «به شدت بیانگر خواهد شد» .

نظریه‌پرداز روسی روایت ولادیمیر پراپ (۱۹۷۰ ۱۹۸۵) در کتاب پرنفوذش ریخت‌شناسی افسانه (۱۹۲۸) یکصد افسانه‌ی پریان را مورد بررسی قرار داد. او در این کتاب گزارش می‌دهد که همه‌ی این حکایات براساس برخی صورت‌بندی‌های بنیادی شکل گرفته‌اند. او ساختار همه‌ی آن‌ها را به حدود سی «کارکرد» تقلیل داد. «کارکرد، کنش یک شخصیت است که به لحاظ اهمیت‌اش در جریان کنش‌های حکایت تعین می‌یابد»

عناصری که در حواشی تصویر قرار دارند، فرعی و وابسته‌اند» (کرس و ون لوون، ۲۰۶، ۱۹۹۶؛ ۸ ۱۹۶، ۱۹۹۸) . این امر وابسته به تمایز بنیادی ادراکی میان شکل و زمینه است. معمولاً در تصاویر بعضی اشکال «برجسته» و باقی آن‌ها به عنوان «پس زمینه» ترسیم شده‌اند. ما در فهم مفاهیم «شکل» و «زمینه» مدیون روان‌شناسان گشتالت هستیم. در مواجهه با یک تصویر به نظر می‌رسد همه میل دارند یک شکل برجسته را از پس زمینه‌ها جدا کنند (شکلی که محیط کاملاً مشخص و مجزایی دارد) . این شکل برجسته معمولاً در وسط تصاویر قرار داده می‌شود.

مثلاً انضباط مقاله‌های علمی به شکلی گمراه کننده تصویر تحقیقات علمی را بسیار زیبا و تروتمیز نشان می‌دهد. بازنمائی‌ها همیشه تر و تمیزتر از واقعیت هستند. یکپارچگی قاعده‌ی نوشتارهای دانشگاهی «واقع‌گرا» است و آن‌ها را «عینی» جلوه می‌دهد، در حالی که در شیوه‌ی رمانتیک نشانی از پدیدآورنده وجود دارد و حتی ممکن است روش‌های «بیگانگی» (الیناسیون) را به کار گیرد و آگاهانه توجه را به خود فرآیند خلق جلب کند.

در نوشتار بیانی، یکپارچگی لفظی باعث نقاب زدن بر ضعف‌ها و «شکاف‌های» استدلال می‌شود‌‌‌؛ و هم‌چنین نقش دستکاری‌کننده‌ی مؤلف را در برساختن آن‌چه به ظاهر جریان «طبیعی» کلمات و مفاهیم است پنهان می‌کند.

مؤلفان دانشگاهی نخست آن‌چه را ما در حکم کلیتی بدون درز تجربه کرده‌ایم، تکه‌تکه می‌کنند، و سپس مطابق با قراردادهای مختلف کاربرد نوشتار چاپی، می‌کوشند آن‌چه را آفریده‌اند به گونه‌ای بدون درز به ما نشان دهند. انگیزه‌ی ایجاد اشکال صوری بدون درز معرف نوعی تقلید از یکپارچگی وجودی است و به این ترتیب می‌خواهد «اعتبار» ‌ (و «قدرت») تجربه‌ی زیستی را کسب کند.

بودریار معتقد است وقتی گفتار و نوشتار به وجود آمدند، نشانه‌ها برای اشاره به واقعیت‌های مادی یا اجتماعی ابداع شدند، اما در این حال بندهای میان دال و مدلول هم به فرسایش گرائیدند. با رواج تبلیغات و پیام‌های بازرگانی نشانه شروع به پنهان کردن «واقعیت اصلی» کرد. در عصر پسامدرنِ واقعیت مجازی، این فقط پندارها و توهمات هستند که در رسانه‌های ارتباطی واقعی به نظر می‌آیند. نشانه‌ها غیاب واقعیت را پنهان می‌کنند و فقط وانمود می‌کنند که حاوی معنای چیزی هستند. برای بودریار وانمودگی نشانه‌ای که مشخصه‌ی سرمایه‌داری متأخر است سه شکل به خود می‌گیرد:

از نشانه‌شناسی می‌آموزیم که در جهانی از نشانه‌ها زندگی می‌کنیم و هیچ راهی برای فهم چیزها جز از طریق نشانه‌ها و رمزگانی که این چیزها در آن سازمان یافته‌اند نداریم.

آگاهی از ماهیت دگرگون ساز رسانه‌ها اغلب پژوهشگران رسانه را به این نظر جبرگرایانه هدایت کرده که ابزار فنی ما همواره و ناگزیر «اهدافی در خودشان» هستند

از آنجائی‌که رسانه‌ها به عنوان ابزار انجام اهدافِ معمولاً حاشیه‌ای تلقی می‌شوند، هیچ توجهی را جلب نمی‌کنند و رسانه‌ای که به طور مکرر و سلیس استفاده شود، برای کاربر شفاف‌تر و ناپیداتر خواهد بود.

منتقدی زیرکانه گفته است: «نشانه‌شناسی چیزهایی را که از قبل می‌دانیم به زبانی به ما می‌گوید که هرگز آن را نمی‌فهمیم»