کتاب معبد عشق

نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی که بسی گُل دمد از خاک و تو در گِل باشی حافظ

بیا تا شمع هم، پروانه هم، یار هم باشیم در این صحرا گل هم، خار هم، گلزار هم باشیم الهی دشمنان دادند دست دوستی با هم چرا ما دوستان پیوسته در پیکار هم باشیم الهی قمشه‌ای

جرعه‌ای نوشیدی از جام الست ساز تو زآن باده ما را کرد مست مستی ما از شراب تاک نیست این چنین مستی در آب و خاک نیست

تا دیده به هم زنی زمان می‌گذرد گر خنده و گر کنی فغان می‌گذرد افسوس مخور که باز بعد از من و تو این آب حیات همچنان می‌گذرد تا خیمه به ملک بینوایی زده‌ایم با دوست صلای آشنایی زده‌ایم در شام فراق تا سحر از سر سوز فریادِ کجا، کجا، کجایی زده‌ایم

معشوقه بسامان شد تا باد چنین بادا کفرش همه ایمان شد تا باد چنین بادا